Verboden Cubaanse tatoeages

Alle spullen die tatoeëerders nodig hebben om hun werk te doen zijn of illegaal, of niet te krijgen in Cuba. Tatoeagemachines en inkt moeten het land ingesmokkeld worden; autoclaven, die gebruikt worden om naalden te steriliseren, zijn verboden; en tatoeagenaalden zijn bijna niet te krijgen. Tatoeages zijn er van oudsher vooral iets voor criminelen en prostituees.

Maar Castro had moeten weten dat dingen juist alleen maar aantrekkelijker worden als ze illegaal zijn. In de straten van Havana is het vrij makkelijk om zowel jonge als oude mensen te vinden met tattoos. Er zijn zelfs een paar tattooshops, al zien die er van buiten nogal luguber uit. Toen ik in de stad was kwam ik tijdens het uitgaan steeds een vent tegen die veruit de vetste tatoeages had van iedereen. Hij tipte een tattooshop op 23 Avenue, in de wijk El Vedado. "Zeg maar dat je mijn vriend bent," zei hij. "Dat helpt altijd."

Daar aangekomen ontmoette ik de 23-jarige Rioger Martinez, die al twee jaar tatoeages zet. Hij deed een tekenopleiding en begon zoals elke Cubaan. "Ik had een zelfgemaakte machine met zelfgemaakte inkt. Zo begint iedereen hier. Het grote probleem is de aanlevering van alle spullen en de inkt. Die moet je echt in het buitenland halen, omdat je ze ook online niet kan kopen."

In deze shop tatoeëert Rioger gemiddeld twee klanten per dag voor ongeveer 23 dollar, afhankelijk van de grootte van de tekening en de afkomst van de klant – toeristen moeten meer betalen. Nadat hij klaar was met een vogel op de rug van een meisje, en het weer leeg was in z'n shop, vroeg ik hem of hij mij niet van een mooie tatoeage kon voorzien.

Ik groeide op in een extreem conservatieve familie, en er werd me altijd verteld dat ze me zouden onterven als ik ooit een tatoeage zou nemen (ook al hadden ze waarschijnlijk niet eens een testament). Toch liet ik op een dag het 'ACAB' (All Cops Are Bastards) tatoeëren door de vicepresident van een groep voetbalsupporters, thuis in Brazilië, dus die erfenis gaat sowieso al aan mijn neus voorbij. Ik zag dan ook geen reden om een mooie herinnering aan Cuba op mijn huid te laten zetten. Ik wilde iets lokaals, en keek naar Castro's revolutiepropaganda voor inspiratie. Ik zag het motto 'Studeer, werk, geweer' staan, en dat leek me wel wat. Daaronder wilde ik nog een kalasjnikov.

Rioger, met de naald in z'n hand, vertelde me dat communistische onderwerpen en onderwerpen over de revolutie tegenwoordig niet meer populair zijn onder Cubanen. Alleen toeristen zijn er mee bezig. "Alleen buitenlanders willen nog Che Guevara-tatoeages. Cubanen kan het geen lor meer schelen, die willen hele andere dingen."

Als je nog eens in Cuba bent, bezoek dan eens een paar lokale tatoeageshops, in plaats van de hele tijd aan het zwembad van je hotel te hangen met een jolige sigaar om zogenaamd het echte Cubaanse leven te ervaren.