Een dagje hangen met de woedende mijnwerkers van Noord-Spanje en hun zelfgemaakte bazooka’s

De mijnwerkers van de Noord-Spaanse provincie Asturias zijn al meer dan een maand in staking. De nieuwe conservatieve Spaanse regering heeft flink op de mijnsubsidies bezuinigd, en zonder deze fondsen zullen de mijnen moeten sluiten. Omdat de mijnwerkers bang zijn dat ze binnenkort hun families niet meer kunnen ondersteunen, vuren ze zwaar geschut af op de politie.

De sterkste bazooka’s gebruiken een explosieve lading om grote golfballen af te vuren, maar alleen op voertuigen. Als ze deze bazooka’s op de politie af zouden vuren, lopen ze kans een one-way-ticket naar de martelkamer te krijgen. Ondanks de taalbarrière begreep ik dat als de situatie erger zou worden, de mijnwerkers hoogstwaarschijnlijk hun krachtigste wapens tegen de politie zouden inzetten.

Ik moest om tien voor half vijf ‘s ochtends klaarstaan bij mijn hotel, waar ik werd opgehaald door mijn gidsen van de vorige dag. Geen van beiden sprak Engels en mijn vertaler was druk bezig met andere dingen. Voordat ik het wist werd ik naar een parkeerplaats gebracht en opgedrongen van auto te verwisselen. Ik had geen idee waarom; misschien om achtervolgers te misleiden? Ik deed het alsnog. Twee minuten later stopte de auto en moest ik uitstappen, waarna een van de mijnwerkers een kettingzaag uit de achterbak haalde.

Dit deed weinig goeds voor de kalmte van mijn darmen, maar het bleek gelukkig niets met het afzagen van mijn ledematen te maken te hebben; hij wilde alleen wat bomen omzagen om de weg te blokkeren. Fjeuw!

We kwamen terug bij de mijn, waar grote groepen mijnwerkers arriveerden. Ze hakten bomen om en lieten ze van een voetbrug vallen die de vallei met de mijn verbond. Ze gooiden banden en benzine in de hoop puin midden op de snelweg, en staken het in brand. Dit had een enorme verkeersopstopping tot gevolg.

Om de voetbrug te blokkeren voor de politie hadden de mijnwerkers een vlijmscherpe, puntige barrière gemaakt die ze in de voetbrug hadden gehamerd. Op de poort stond: “Geen toegang voor klootzakken,” wat duidelijk bedoeld was voor de politie (en niet voor de vroege hondenuitlaters).

Na drie uur was er nog steeds geen politie te zien. Ik ging terug naar de barricade bij de opening van de mijn, toen de politie, uit het niets, oprukte aan de andere kant van de rivier. Ze vuurden traangas af, waarop de mijnwerkers hun bazooka’s uit de kast haalden.

De politie viel vooral aan bij de opening van de mijn, maar ze stuurden ook een aantal voertuigen naar de achterkant, waar ze een doek van traangas achterlieten. De mijnwerkers schoten met bazooka’s en katapulten. Ze gooiden ook de traangasblikken terug.

Door het industriële landschap, de dikke pluimen rook, de explosies en de schreeuwende mensen voelde het als een soort herbeleving van Stalingrad, maar dan zonder speelgoedwapens.

Het traangas dwong de mijnwerkers om zich terug te trekken, maar terwijl dat gebeurde zetten andere mijnwerkers vuurposities op om hun kameraden te dekken.

Vervolgens viel de politie de voetbrug aan, om de verdedigende mijnwerkers uit te schakelen. Op de een of andere manier zagen ze mij aan voor een mijnwerker en besloten ze een dozijn rubberen kogels op me af te vuren. Proost, jongens!

De politie, die zichzelf ondertussen kon verbergen achter een rookscherm, slaagden erin een van de wegbarrières aan de achterkant van de mijn te verwijderen, wat het voor hen mogelijk maakte de mijnwerkers te flankeren en aan te vallen van de voorkant. Een grote groep mijnwerkers verplaatste zich om de opening van hun werkplaats te verdedigen.

Zoals je ziet maakt hij geen grappen. Mijn bijnaam voor hem was Juan Rambo.

De jongen met de blauwe pet was een van mijn gidsen. Mijn vertaler had de dag ervoor nog gezegd dat als ik actie wilde, ik bij hem moest blijven. Tuurlijk was hij haantje de voorste.

De ammunitie voor de bazooka’s raakte langzaam op, dus af en toe gooiden ze met stenen zodat de politie zich moest laten zien. De politie zat desondanks goed achter het hondenhok van de beveiliger.

Op dit punt hadden de mijnwerkers nauwelijks ammunitie, waardoor ze gedwongen werden zich verder terug te trekken in de mijn, buiten bereik van de politie. De politie weigerde de mijn binnen te gaan. Ik werd ondertussen uitgenodigd in de massieve toren die heel het slagveld overzag. Mijnwerkers schoten zo nu en dan vanuit die toren een kogel van een katapult om de politie eraan te herinneren dat ze uit hun buurt moesten blijven.

Deze schietgrage kerels hadden de hele dag rubbertjes geschoten. Deze kogels zijn geen standaard kogels; het zijn rubberen stuiterballen. Hoe meer ze stuiteren, hoe groter de impact. Ze zijn alleen niet per se doelgericht; ik heb niemand geraakt zien worden.

De barricades waren op dit punt ongeveer vijf uur in werking en de mijnwerkers begonnen moe te worden. Kun je het deze kerel kwalijk nemen een welverdiende pauze te nemen?

Toen het rustiger werd kwam de politie met een brandweerwagen aan om de boel te blussen en het hout aan de kant te schuiven, maar zoals je kunt zien in de video hadden de mijnwerkers andere plannen. Ze schoten twee keer met bazooka’s en de brandweermannen trokken zich terug.

De barricade op de snelweg stond nog steeds, wat een enorme file veroorzaakte tijdens de spits. Op een gegeven moment zag ik een mijnwerker proberen om met man en macht de deur van een bus eraf te trappen. Het bleek dat ze soms bussen proberen te kapen om een extra barricade te vormen op de snelweg. In dit geval moest de chauffeur hier niets van hebben en reed hij snel in z’n achteruit weg.

Na de laatste bazookaschoten raakte de politie verveeld en reden ze weg. De staking is een voortdurend kat-en-muis-spel. Geen van beide partijen willen grote schade bij de ander aanrichten; als een politieman wordt gedood lopen de mijnwerkers namelijk het risico een martelstraf te krijgen, wat de situatie alleen maar erger zou maken. Aan de andere kant moeten ze elkaar wel laten zien wie de baas is.

Met de dreiging van een kolossale schuld en een werkloosheidscijfer van 25% zijn dit tijden van geweld voor Spanje. De staking draagt bij aan de onzekere toekomst van het land. Maar voorlopig zullen de mijnwerkers zich hoogstwaarschijnlijk alleen zorgen maken over hun eigen toekomst.