In juli 2003 huiverde de wereld toen José Luis Soberanes, toenmalig directeur van de mensenrechtencommissie in Mexico, liet weten dat er ongeveer duizend vrouwen als vermist geregistreerd stonden in de stad Ciudad Juárez. Op dit moment lijkt het erop dat dit aantal dichter bij de drieduizend ligt.Ik groeide op in die stad. Als kind was ik erg beschermd opgevoed; mijn moeder was erg voorzichtig en liet me bijna nooit achter bij familie of vrienden. Ze was bang dat ik erachter zou komen hoe gevaarlijk mijn geboortestad in werkelijkheid was.
Advertentie
Toen ik 24 was kreeg ik steeds meer aandacht voor de honderden posters met vermiste personen erop, die overal in de stad hingen. Op een dag keek ik naar een poster en zag ik een telefoonnummer staan van het huis van een vermist meisje dat Yesenia heette. Ik was geïntrigeerd en wilde bellen. Tot de dag van vandaag weet ik niet waarom ik precies die drang voelde, maar ik wilde graag de moeder allerlei dingen vragen. Het duurde niet lang om haar te overtuigen.Ik denk dat ik aanvankelijk vooral meer wilde weten over het meisje: wie ze was en wat voor leven ze had voordat ze vermist raakte. Dat is hoe dit fotoproject begon – later werd het langzaam maar zeker een onderzoek naar het geweld en de vele gruweldaden die deze stad hebben geteisterd (en nog steeds teisteren).Inmiddels heb ik 78 huizen van vermiste vrouwen en 27 slachtoffers van vrouwenmoord bezocht. Iets wat veel families gemeen hebben is dat ze de slaapkamers van hun dochters precies zo hebben gelaten als hoe ze waren vóór de vermissing. Nooit eerder heb ik zoveel pijn gezien als bij de ouders die zichzelf martelen door de onveranderde slaapkamers van hun geliefde kinderen in te lopen.Moeders hebben me foto's, speelgoed, dagboeken en kledingstukken laten zien die ze bewaren omdat het nog naar hun dochters ruikt. Alsof het vasthouden aan deze dingen hun kinderen op één of andere manier in leven houdt.
