Vorige week vond in Amsterdam de vierde editie plaats van de jaarlijkse Unseen Photo Fair. Eén van de werken die dit jaar tentoongesteld werden, was een expositie van tweedejaarsstudenten van het Lausanne Space for Contemporary Art (ECLA). Het project heette The Embarrassment Project, en stond onder leiding van curator Erik Kessels. De studenten kregen te horen dat ze als creatievelingen bereid moesten zijn fouten te maken en belachelijk gemaakt te worden. Als ze dat niet aankonden, stapten ze in de verkeerde business. De opdracht was simpel: 'Toon lef en maak iets dat zowel beschamend als bevrijdend is. Neem risico en vind het niet erg als je jezelf voor gek zet.'

Het kost veel moed om eerlijk te zijn tegen totale vreemden. Voor sommige kunstenaars werd het een manier om hun persoonlijke problemen aan te pakken. Voor anderen was het waarschijnlijk gewoon een geinige, enigszins spannende opdracht. De belangrijkste uitkomst is dat de kunstenaars in staat waren visuele werken te maken die ze nooit hadden kunnen maken zonder die verborgen angsten te tonen.

Hieronder staan wat van de werken, met daarbij de dingen die de kunstenaars erover te zeggen hadden.

Dit fotografische dagboek geeft mijn dagelijkse strijd tegen boulimia weer. De ziekte is zowel mijn troost als de bron van mijn lijden. De chaos in mijn appartement, de voorwerpen waarmee ik mezelf laat kotsen, de veranderingen in mijn lichaam, de lege voedselverpakkingen en de lege momenten. Dit is hoe mijn eetstoornis mijn leven vormgeeft.

Toen ik zeventien was, hoorde ik mijn ouders seks hebben. Ik ben dat nooit vergeten, helaas. Voor dit project vroeg ik ze om gepassioneerd te zoenen, zolang als ze konden. Ik wilde het moment herleven, en misschien zo dat beschamende moment verwerken.

Ik kan maar moeilijk accepteren hoe ik eruitzie. Ik ben heel zelfbewust en verlegen. Dat is waarom ik besloot om iedereen de kans te geven om mijn zelfportretten te interpreteren zoals ze zelf willen. Door mezelf te tonen, geef ik de kijkers de complete controle, die ik zelf dus uit handen geef. Het dwong me om mezelf te zien door de ogen van een ander.

Ik ben geboren in het zuiden van Thailand, waar ik tot mijn tiende woonde. Er waren heel veel barretjes met prostituees en ladyboys, vlakbij waar ik opgroeide. Ik weet nog dat ik zonder echte reden bang was voor die mensen.

Misschien kon ik als klein kind niet begrijpen hoe een vrouwelijk lichaam zo'n mannelijke stem kon hebben.

Mijn vader overleed toen zijn huis in de brand vloog. Toen ik de resten doorzocht van wat er over was van zijn leven, vond ik foto's van de bruiloft van mijn ouders. Deze blije foto's verhullen de trieste realiteit van een huwelijk dat vanaf het begin noodlottig was.

Toen ik vijf jaar oud was, hadden we een au pair die Gilles heette. Hij was een jaar lang echt een onderdeel van onze familie. Een tijdje later, toen hij al bij ons weg was, hoorden we dat er een jonge man was gearresteerd op verdenking van pedofilie. Het bleek Gilles te zijn. Mijn herinneringen aan hem zijn vaag, en tot op de dag van vandaag vraag ik me af hoe onze tijd samen eigenlijk is geweest.

Ik ben niet blij met mijn neus. Het is altijd het enige wat ik zie, als ik een foto van mezelf onder ogen krijg. Nu is het waarschijnlijk ook het enige wat jij ziet. Zo laat ik andere mensen zien wat ik zelf zie als ik in de spiegel kijk.

Ik heb geprobeerd de broer en zussen van mijn vader weer te herenigen. Ze liggen al jaren met elkaar in de clinch. Martine wilde niet, Claudine reageerde niet. François zei dat het ingewikkeld zou zijn.

Deze foto's zijn alles wat er over is van hun gebroken relaties.

Het leven is niet altijd mooi. Soms is het verontrustend, vreemd of zelfs grotesk. Deze foto's zijn mijn tegengif voor de altijd perfecte, door selfies geobsedeerde levens die mensen lijken te leiden op social media. Een eerlijke weergave van een gewoon leven.

Eerder publiceerden we al werk van andere fotografen die op de Unseen Photo Fair te bewonderen zijn: Mariam Medvedeva, Danila Tkachenko, Aaron Blum, Jean-Vincent Simonet en de vijf fotografen van de expositie Return of the Soul.

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: