The Fresh Prince van Chiraq

Foto's door Danny Manhattan.

Het is ergens eind augustus, als we op een onchristelijk tijd- stip in Studio 11, downtown Chicago zijn. Daar praten we met Sickamore, een talentenscout van Def Jam. Sickamore neemt zijn tijd om zich over de onstuimige carrière van Lil Durk te buigen – een twintigjarige rapper die op dit moment in één van de glazen vocalcabines staat met om zijn nek een Gucci-sjaal. Als je goed naar de tattoo boven zijn rechteroog kijkt, zie je dat er “Angelo” staat, de naam van zijn zoon. De geluidsingenieur draait de vocals harder, die over een borende, donkere beat van producer Paris Bueller vloeien. Sickamore draait zich naar ons toe en zegt: “We willen hem neerzetten als een kruising tussen 50 Cent en Justin Bieber.”

Diegenen die hun schedel nog niet hebben laten doorboren door de drill-muziek uit Zuid-Chicago – het genre dat beroemd werd gemaakt door Chief Keef, gesponsord werd door Kanye West en geperfectioneerd is door een amper twintig jaar oude producer Young Chop – kennen Lil Durk waarschijnlijk niet.

Hoewel de muziek van Lil Durk zonder pardon gaat over gangs en geweld, is hij hoogstwaarschijnlijk nog wel de meest poppy rapper in zijn genre. Dit genre werd ooit “death music” genoemd en is de brute soundtrack voor het geweld van de gangsterbendes en astronomische moordaantallen in Chicago. De stad vormt de thuisbasis voor meer dan 100.000 bendeleden die tot 59 verschillende bendes behoren. In 2011 alleen al werden er 319 schoolkinderen doodgeschoten, doelgericht of anders. De problemen in Chicago lopen uit de hand, iets dat bevestigd wordt door het feit dat sommige inwoners hun eigen stad inmid- dels “Chiraq” noemen.

Het hierboven beschreven milieu is het milieu waarin Lil Durk carrière maakt. Vanavond zal het in de studio krioelen van de rappers, producers en crewleden die allemaal horen bij Lil Durk’s “Only the Family”-crew. Ook zijn er diverse leden van de nationale straatbende Black Disciples – de bende waar Lil Reese, Fredo Santana en Chief Keef lid van zijn.

Chief Keef bouwde een carrière door zijn geschreeuwde drei- gementen te laten vergezellen door mechanistisch klinkende, post-ATL trapbeats – tracks die op de een of andere manier werden opgepikt door rijke, blanke meisjes die ze nu iedere avond draaien in hun slaapkamer. Lil Durk daarentegen gebruikt zijn muziek om nauwkeurig de teleurstellende aspecten van het wonen in een van de meest criminele buurten van de VS te beschrijven. Hij rapt openlijk over het feit dat hij helemaal niet zo blij is met hoe zijn leven op bepaalde gebieden is uitgepakt. Terwijl deze crews bezig zijn met het maken en verder verspreiden van hun innovatieve en eerlijke muziek, volgt de politie van Chicago hen op de voet en gebruikt hun muziek om goed op de hoogte te blijven van alles wat er gebeurt op de straten. De rappers zijn een makkelijke en snelle manier voor de politie om het complexe, gefragmenteerde en onbegrijpelijke landschap van bendes in de stad te volgen.

Afgelopen juni werd Lil Durk aangeklaagd door de Chicago Police Department wegens onwettelijk gebruik van een .40 ka- libergeweer. Negen mensen getuigden gelukkig in het voordeel van Lil Durk en de aanklacht werd ingetrokken precies op tijd om zijn plaat Signed to the Streets op te nemen. Dat album kwam begin oktober uit.

Zes tumultueuze maanden later lijkt het er helemaal niet op dat Lil Durk ook maar overweegt om te stoppen.

Fredo Santana, a.k.a. Big Boss Fredo, een andere opkomende artiest uit Chiraq.

VICE: De talentenscout van Def Jam noemde je zojuist “50 Cent meets Justin Bieber”.

Lil Durk: Terecht.

Vind je dat een goede omschrijving?

Man, alle complimenten zijn goede complimenten. Je moet in jezelf geloven, dat is het belangrijkste. Als je aan iemand vraagt “Denk je nou echt dat je beter bent dan een awardwinnende rapper?” en hij reageert met “Tja, weet niet” dan betekent dat, dat hij niet in zichzelf gelooft.

Ben je een Belieber?

Yeah.

En hoe was het in de gevangenis?

Het was een 50/50-dingetje. Aan de ene kant was het klote: je zit hele dagen binnen, je mist je familie en vraagt jezelf steeds af “Hoe relevant ben ik nou eigenlijk?” Aan de andere kant weet je dat het goed voor je is en dat als je vrijkomt je het beter gaat doen en je je geld aan betere dingen gaat uitgeven.

We liepen gisternacht rond 63rd Street om te filmen voor onze documentaire over Chiraq. We concludeerden dat het hier echt een gekkenhuis is.

Het is levensgevaarlijk. Er worden zelfs kinderen vermoord. De hele rapscene hier is misschien over twee jaar helemaal niks meer. We hebben hier nu zelfs ‘hiphopagenten’. Onze persoon- lijke politie, speciaal voor rappers… Ze pakken ons overal voor op, voor de kleinste, domme dingen. Ze blazen alles op, totaal buiten iedere proportie.

Dus eigenlijk zeg je dat de crews te slecht worden geprofileerd?

Ja, precies. Ik wil niet dat Only the Family alleen maar in het nieuws komt als het gaat om wapens. “Only the Family heeft een huis gekocht voor de kids. Ook hebben ze de gevangenis gekocht en toveren ze die nu om tot een sportschool.” Dat soort dingen wil ik horen. Of als iemand op straat “Only the Family” zegt, wil ik dat iemand anders schreeuwt: “Yeah man, Only the Family! Woo-woo!”

Werken jullie echt als één team?

Ja, maar ik probeer nu wel wat meer te vertakken naar het buitenland. Chicago is geweldig, maar ik wil wel geld verdienen. Een paar overzeese miljoenen, zoals Flo Rida.

Heb je ooit aan verhuizen gedacht?

Nee. Ik kom hier vandaan, en ik ga nooit ergens anders willen wonen. Ook vanuit hier kan ik uitblinken. Misschien dat ik ooit overweeg om naar LA te verhuizen, zodat ik m’n kinderen uit deze shit kan halen.

Is Chicago beter of slechter aan het worden?

Qua rap of qua geweld?

Geweld.

Hmm, 50/50. Soms gaat het hier weer beter, maar dan gebeurt er weer iets bizars en beginnen de geweren weer te knallen. Een paar maanden geleden gebeurde dat bijvoorbeeld, toen een klein meisje werd vermoord in het park. Ik weet het dus ook niet, ze doen de raarste shit hier in Chicago.