De concurrentie in de spermahandel is groot

Bijna elke gast heeft op een bepaald punt in zijn leven overwogen om zijn zaad te verkopen. Mannen komen zo vaak klaar. Sterker nog, ik durf te wedden dat je op dit moment aan het rukken bent. Dus waarom zou je er niet betaald voor krijgen?

Na wat Googlen kwam ik erachter dat er algemene voorwaarden bestaan voor spermadonoren. Zo moet je minimaal een HBO-opleiding volgen of hebben afgerond, langer zijn dan 1.75 meter, mag je geen drugs gebruiken, geen psychische problemen in de familie hebben en moet je gezegend zijn met een grote spermaproductie.

Als lange, knappe, charmante en heel potente man, met mijn Bachelor of Arts op zak, mentaal in orde en niet drugsverslaafd (dames?), dacht ik dat het voor mij een fluitje van een cent zou zijn.

Ik zocht de spermabank uit die het meest wilde betalen voor mijn waardevolle kikkervisjes. De meeste lonende bleek Cryos New York te zijn. Daar wordt $500 per zaadlozing geboden. Je krijgt zelfs tot $600 voor een “open donatie” — waarbij de kinderen de mogelijkheid krijgen om je op latere leeftijd op te zoeken.

Als ik dan toch een nietsnut van een vader ga zijn, hoef ik er ook verder niks van te weten, dus gaf ik op mijn aanvraag aan: “Alleen voor gesloten donaties”. Na het document van zeker tien pagina’s ingevuld te hebben, stuurde ik het op naar Cryos Bank. Ik verheugde me al op mijn carrière als freelance masturbeerder.

De volgende dag werd ik door Cryos Bank uitgenodigd, waar ik de goed uitziende verpleegkundige Jennifer ontmoette. Ze vertelde me dat de meeste mannen die er langskomen dom en lelijk zijn, en dat ze heel blij waren dat ik kwam doneren. Op het kamertje waar ik mijn zaken zou doen liet ik mijn broek zakken, toen plotseling zuster Jennifer binnenstapte in een kanten korset. “Heb je hulp nodig,” vroeg ze met een sexy, fluisterende stem.

Oh nee, wacht, dat is wat ik hoopte dat er zou gebeuren. In werkelijkheid ontving ik binnen 24 uur een email waarin mij verteld werd dat mijn aanvraag was afgewezen. Over een domper gesproken. Het voelde alsof ik niet werd toegelaten tot de Universiteit van Phoenix.

In de loop van de week schreef ik nog een aantal andere spermabanken. Overal werd ik afgewezen en nergens uitgenodigd. Wat bleek—als schamele redding van mijn zelfvertrouwen—is dat spermadonatie door de recessie een super competitieve sector is geworden. Het aantal aanvragen door willende spermadonors is verdubbeld, terwijl er steeds minder vrouwen kiezen voor kunstmatige inseminatie. Cryos Bank schept op over hun 1% toelatingskans en het feit dat je er “lastiger binnenkomt dan bij Harvard.”

Na wekenlang werkloos te zijn geweest onderzocht ik uitzichtloos of gevangenissen voor debiteuren nog bestaan, vrezend dat ik mezelf ooit in een cel zou vinden met iemand die diep in de schulden zit door een verslaving aan webcamseks en het doen van impulsieve internetaankopen.

Vastbesloten om tenminste íets voor mijn bevruchtende spermacellen te krijgen, besloot ik het over een andere boeg te gooien. In plaats van te mikken op de allerbeste spermabank, zocht ik de slechtste op. Ik ga toch ook niet naar de duurste clubs? Waarom zou ik dat dan wel doen met mijn spermabank?

De bank die me het meest waardeloos leek was Ident Labs, met een website die rechtstreeks uit de jaren negentig leek te stammen, waarop foto’s staan van labmedewerkers die in microscopen turen. Ze betalen de donateurs maar liefst $60 per donatie. Dat leek mij, buiten het smokkelen van mijn zaad vanuit de gevangenis, het allerlaagste dat ik mogelijk zou kunnen doen, dus stuurde ik hen een aanvraag. Zoals verwacht werd ik vrijwel direct geaccepteerd dus ik maakte een afspraak om langs te komen op hun kantoor.

Tijdens dit bezoek werd mij een stapel papierwerk voorgeschoteld met een aantal hilarische vragen.

Als ik had geweten wat mijn toekomstplannen waren, zou ik hier niet zitten om mijn sperma te verkopen. Hoeveel Nobelprijswinnaars in de natuurkunde zullen hun brood op de plank krijgen met het rukken in plastic bekertjes? En verder.. Meen je dit? Welke boodschap ik mee wil geven aan de ongelukkige ontvangers van mijn sperma? Het liefst had ik neergepend: “Dat krijg je ervan als je naar een plek als deze komt,” maar uit beleefdheid hield ik me in.

Ik schrok een beetje van vraag 7. Is er ook een optie ‘al het bovenstaande’?

Toen ik het papierwerk aan de dokter gaf, vroeg hij of ik me wel vijf dagen had ‘onthouden’ van zelfbevrediging—zoals gevraagd in de email die hij me had gestuurd. Dat is dus absoluut onmogelijk voor mij. Het is mijn tweede natuur om te masturberen; een vogel vliegt, een vis zwemt, een WWE-worstelaar slaat zijn vrouw, en ik trek me elke dag af.

De dokter keek me sceptisch aan. “De vruchtbaarheid van mannen neemt af. Veel van hen kunnen niet genoeg sperma produceren om te doneren. Een donateur krijgt drie kansen om een bekertje te vullen met onze minimale hoeveelheid. De meeste potentiële donateurs komen niet tot die dosis.”

“Alhoewel er eens een man was die drie keer per week kon doneren, dat was heel ongebruikelijk.” Hij straalde alsof deze gast een soort Honus Wagner-honkbalkaartje van het masturberen was.

Vervolgens werd ik naar een klein kamertje geleid. Het was tijd om mijn ding te doen. Er stond een klein 12’’ televisie met een videorecorder voor pornografisch genot. Om het me gemakkelijk te maken waren er alleen DVD’s beschikbaar. Ik heb geprobeerd ze af te spelen in de VHS-speler, hopend op een pornografisch wonder, maar het mocht niet baten.

Aangezien de televisie dus niet ging werken, wendde ik me tot de standaard verzameling vieze bladen als Playboy en Penthouse, opgestapeld op een klein tafeltje. De nieuwste die ik kon vinden was er een uit 2008. Als trouwe liefhebber van de interviews in Playboy, ging ik even zitten voor de mening van Arianne Huffington over het afzettingsproces van George Bush.

Ondanks de smerige ruimte lukte het me om op tijd te stoppen met kokhalzen om aan de slag te gaan. Gek genoeg ging het best gemakkelijk, en kwam ik binnen twee minuten klaar (dames?). Ik leverde mijn monstertje in waarop ze me zeiden dat ze binnen drie dagen contact met me op zouden nemen.

Ongelooflijk maar waar, daarmee eindigt dit avontuur. Ik ben nooit teruggebeld. Serieus. Dat was het. Ik heb in mijn leven veel dingen geprobeerd om aan extra geld te komen, maar niks was zo pijnlijk als het aan de man proberen te krijgen van mijn sperma. Ach ja, ik wilde toch al geen kinderen.

@Ryan_PMcCarthy