Nome Sweet Nome

Dit artikel verscheen eerder in het Photo Issue van ons magazine.

In 2003 werd een negentienjarige, vrouwelijke native American dood aangetroffen in een gesloten goudmijn in de stad Nome in Alaska. Twee jaar later werd de politieagent Matthew Clay Owens voor haar moord gearresteerd. Vlak na zijn arrestatie werd ik naar Nome gestuurd door een tijdschrift, dat failliet ging voordat mijn foto's gepubliceerd konden worden. Sindsdien krijg ik de stad niet meer uit m'n hoofd. Meer dan welke plek dan ook in Amerika voelt Nome als onontgonnen terrein. Toen VICE vroeg of er een plek was die ik wilde fotograferen, wist ik gelijk dat ik per se terug naar Nome wilde.

Ik voel me deels aangetrokken tot de stad omdat het een thuis is voor buitenstaanders. Nome groeide meer dan een eeuw geleden snel uit tot een bruisend mijndorp, nadat drie Scandinaviërs op goud waren gestuit in een beekje. Duizenden goudzoekers, sekswerkers en andere types op zoek naar geluk kwamen naar Nome. Ook native Americans uit dorpjes in de regio vonden hun weg naar de 'Sin City van het noorden'. Maar het is ook een plek waar bezoekers lijken te verdwijnen. Sommigen zeggen dat dit het werk is van een seriemoordenaar, terwijl anderen hun geld zetten op ufo's. Onderzoek in de afgelopen jaren heeft echter aangetoond dat de verdwijningen het gevolg zijn van het barre klimaat en het wijdverspreide alcoholisme.

Het eerste dat in Nome verdwijnt, denk ik, is de natuurlijke orde der dingen. Ver na middernacht, terwijl de boomloze stad in een eindeloze arctische zonsondergang zweeft, rennen kleine kinderen door de straten en maken oudere kinderen vlotten van ijsbergen. Bijna elke ochtend ligt er wel een eenzame verloren ziel dronken op de rotsen bij de zee, op een haar na dood door de talloze flessen Monarch Canadian whisky, die overal op het strand liggen. (Er bestaat hier zelfs een bekend mopje over: "Wat is het favoriete drankje van Nome? Monarch on the rocks.")

Als fotograaf heb ik me nooit op m'n gemak gevoeld wanneer ik een andere cultuur fotografeerde. Wanneer ik in Peking of Bogotá m'n camera tevoorschijn haalde, voelde ik me een indringer of een oplichter. Terwijl Nome af en toe net zo vreemd voelt als een buitenlandse stad, ben ik me er ook van bewust dat het een door-en-door Amerikaanse plek is, gemaakt door buitenstaanders voor buitenstaanders. Dat wil niet zeggen dat ik me er nooit ongemakkelijk heb gevoeld. Maar het voelt wel als een plek waarin ik voor altijd zou kunnen verdwijnen.

-Alec Soth / Magnum Photos