FYI.

This story is over 5 years old.

Fashion

Hiba Krisht maakte een Tumblr voor vrouwen die hun hoofddoek hebben afgedaan

Twee jaar geleden legde ze haar hoofddoek af en weigerde ze zich nog langer te schamen voor haar lichaam.

Iets meer dan een jaar geleden begon Hiba Krisht onder het pseudoniem Marwa Berro een blog over haar ervaringenals ex-moslima en voormalig hijabi (iemand die met het dragen van de hoofddoek de traditionele conservatieve islamitische zedigheid uitdraagt) in de Verenigde Staten. De vijfentwintigjarige Krisht droeg haar hoofddoek tijdens haar jeugd in Saoedi-Arabië en Libanon, maar stopte daarmee toen ze naar de VS verhuisde: inmiddels loopt ze al twee jaar rond zonder.

Advertentie

Afgelopen week bevond ze zich ineens in de spotlights van de media, naar aanleiding van haar Tumblr The Ex-Hijabi Fashion Photo Journal, die ze heeft “opgedragen aan het lichaam en mode als iets om te vieren, vooral voor hen die zich hebben losgemaakt van de islamitische zedenvoorschriften”.De dag nadat ze eraan was begonnen, stond er direct een stuk over op Mediaite. Ze had inmiddels al duizenden hits op haar persoonlijke blog en haar “sociale media puilen uit van berichten van mensen die het idee toejuichen”.

VICE: Hoe kwam je tot het besluit je hoofddoek af te doen?
Hiba Krisht: Ik nam afstand van religie omdat ik me niet kon verzoenen met de rol die vrouwen werd toebedeeld en de zedendoctrines in de islam en andere Arabische religies. Mijn lichaam lag continu onder een loep. Ik moest me gedragen naar de manier waarop mijn lichaam door anderen werd gezien. De islamitische zedendoctrines benaderen het lichaam als iets waar je je voor moet schamen. Ze hanteren een retoriek die vrouwen vergelijkt met objecten die geclaimd en geconsumeerd mogen worden, alsof het snoepjes in hun verpakking zijn.

Het Arabische woord dat in de islam gebruikt wordt om te verwijzen naar lichaamsdelen die bedekt moeten blijven is 'awrah (عورة), een woord dat van oorsprong verwijst naar betekenissen als onvolmaaktheid, of smet. In het Arabisch worden onbedekte lichamen van vrouwen ook wel aangeduid als fitnah (فتنة) om de verleiding ervan te benoemen. Dat is hetzelfde woord dat we gebruiken om te verwijzen naar dingen als opruiing, burgeroorlog en verdeeldheid. Het zijn woorden die we ons hele leven hebben gehoord, die gebruikt werden om te verwijzen naar onszelf en onze lichamen.

Advertentie

Maar mijn lichaam is geen onvolmaakt object dat verborgen moet worden, en ik weiger om op die manier behandeld te worden – en daar ben ik niet de enige in. We verzetten ons tegen het hyperseksualiseren van onze haren en lichaamsdelen, alsof ze gevaarlijk en verleidelijk worden op het moment dat ze zichtbaar zijn. Ik zie om me heen dat ook veel religieuze mensen het lichaam steeds meer op een positieve manier benaderen.

Onze lichamen zijn al zo lang vernederd en beteugeld, het wordt tijd om eindelijk zelf beslissingen te maken over hoe we onze lichamen naar buiten toe willen presenteren, hoe we eruit willen zien en hoe we ons voelen.

Wat was het moeilijkst voor je toen je eenmaal bekend stond als ex-hoofddoekdrager?
Toen ik mijn hoofddoek nog op had, gedroeg ik me daar ook naar: bescheiden, deugdzaam, stilletjes en ik stelde mezelf in openbare ruimtes op de achtergrond op. Dat deed ik omdat mijn familie dat van me verwachtte, niet omdat ik dat zelf zo graag wilde. Ik moest mezelf continu beheersen om in die rol te passen. Eigenlijk moest ik me gedragen op een manier die onoprecht was: ik loog met mijn lichaam, mijn gedrag, mijn gezicht, mijn woorden. Ik voerde rituelen uit waarin ik niet geloofde. Ik mocht niet reageren op misogynie, racisme en homofobie.

Het is voor iedereen anders, maar persoonlijk had ik nooit verwacht dat al dat liegen, mezelf verbergen en de angst die daarmee gepaard ging zoveel mentale schade zou aanrichten. Van elk nachtelijk telefoontje of klop op de voordeur werd ik doodsbang. Ik voelde geen connectie meer met mijn lichaam en ontwikkelde een posttraumatische stressstoornis toen ik naar Amerika emigreerde: dat was zes jaar nadat ik zwaar gestraft was omdat ik tegen mijn familie was ingegaan. Veel daarvan had ik verdrongen, en pas nu ik ‘vrij’ ben, komt dat naar boven.

Net zoals met veel initiatieven van progressieve moslims of ex-moslims bestaat het gevaar dat je werk wordt misbruikt door mensen met een rechtse of racistische agenda. Wat vind je daarvan?
Dat is inderdaad een legitieme zorg. Antimoslimsentimenten zijn verschrikkelijk – en ook atheïstische ex-moslims zijn er niet immuun voor omdat mensen die dat soort gevoelens koesteren andere bevolkingsgroepen vaak generaliseren op basis van etniciteit, cultuur en ras. Er zijn dus genoeg niet-moslims die het slachtoffer worden van anti-islamitisch fanatisme omdat mensen aannemen dat ze ook bij de islamitische cultuur horen.

De kans dat ons werk misbruikt wordt door mensen met een rechtse agenda bestaat altijd, maar dat is geen reden om het maar op te geven. Er moet nog zoveel gebeuren om ervoor te zorgen dat mensen in Arabische en islamitische gemeenschappen basisvrijheden krijgen. Mensen moeten kritiek op religie kunnen uiten, en ervoor kunnen kiezen afvallige te zijn. We zijn helder en open over ons liberalisme en ons antiracisme, en staan aan de kant van persoonlijke vrijheid en autonomie, voor goddelozen en gelovigen.

Volg Simon Davis op Twitter.