Tien favoriete foto’s van Boudewijn Bollmann

VICE Nederland bestaat tien jaar. In die tien jaar hebben we met een hele rits steengoede schrijvers, fotografen, illustrators, stylisten, modellen, eindredacteurs, hoofdredacteurs en wat al niet meer gewerkt om een eindeloze poel van artikelen en video's te maken. Ter gelegenheid van ons tienjarige bestaan vroegen we een paar van onze lievelingsfotografen om hun tien favoriete foto's te kiezen uit eigen werk, en daar iets over te vertellen.

Bekijk hieronder de selectie van Boudewijn Bollmann.

Toen ik tien jaar geleden in Eindhoven begon met fotograferen, heb ik veel in achterstandswijken gewerkt, zoals hier in Woensel-West. Destijds maakte ik nog maar weinig contact met de mensen die ik fotografeerde, maar ik kwam wel graag dichtbij – voor een goed resultaat, maar ook om de adrenaline te voelen stromen. Als fotograaf moet je jezelf constant doelen stellen. Ik haalde mijn kick toen uit het aangaan van confrontaties met wildvreemden.

Sinds ik in Rotterdam woon is mijn werkwijze veranderd, al komt dat natuurlijk ook doordat ik ouder ben geworden. Ik ben er nu juist op uit om onder iemands huid te kruipen, om iemand langzaamaan goed te leren kennen. Sommige mensen volg ik al jaren. Het maken van foto's lijkt steeds meer een bijzaak te worden. Het wezenlijk contact dat je als fotograaf kunt leggen met mensen die op het eerste gezicht totaal anders zijn dan jij, blijft iets bijzonders.

In het najaar van 2009 was ik een maand in Moskou om jongeren te fotograferen. Het was toen precies twintig jaar geleden dat het IJzeren Gordijn viel, dus het leek me interessant om de nieuwste generatie jonge Russen vast te leggen. Deze foto is gemaakt in een dansschool waar ik willekeurig naar binnen was gelopen. Zelden heb ik zo'n gelukzalige avond beleefd als toen. Alles voelde nieuw en interessant. Dit stelletje zat ook vol emoties.

In 2011 maakte ik samen met Jan van Tienen (die toen nog hoofdredacteur van VICE Nederland was) een reportage over de leden van de moslimextremistische organisatie Sharia4Belgium. We reisden met een groep fundamentalisten mee naar Parijs, waar de mannen van plan waren om te demonstreren tegen het boerkaverbod in Frankrijk. We hadden toen nog geen idee met wie we werkelijk te maken hadden, en hoe erg de situatie een paar jaar later uit de hand zou lopen. In de groep zaten zwaar geradicaliseerde figuren die nu veel ellende veroorzaken. Deze foto is gemaakt in een wegrestaurant, net buiten Parijs.

Als fotograaf was ik volledig gefascineerd door de broederschap binnen de groep, en besteedde ik nauwelijks aandacht aan de verrotte ideologie die de geradicaliseerde jongens uitdroegen. Achteraf vind ik dat ik naïef ben geweest. Vandaag de dag kijk ik met andere ogen naar deze reportage, ook al heb ik de foto's zelf gemaakt.

Dit is een foto van mijn winterjas, waarin ik een paar jaar geleden mijn eerste analoge film ontwikkelde. Op dat moment had ik geen donkere ruimte tot mijn beschikking, en ik was zo nieuwsgierig naar de foto's dat ik de donkerte eigenhandig heb afgedwongen. Het werkte perfect.

Deze man ontmoette ik in 2008 op Lowlands. Om half acht in de ochtend werd ik gewekt door een fluit, en het geluid bleek uit de bosjes te komen die rond de camping liggen. De fluitspeler was door de organisatie ingehuurd om de zon tevoorschijn te toveren. Ik heb later een afdruk van de foto naar de beste man opgestuurd, en als dank kreeg ik een zakje wiet teruggestuurd. Alles per post, uiteraard.

Deze foto van Poolse Nederlanders die zingen en bidden tijdens een kerkdienst in Hoensbroek schoot ik in opdracht van Vrij Nederland, bij een verhaal over Mariaverering. Ik zweette toen ik de foto maakte, omdat ik pal voor het altaar zat en de dienst niet wilde verstoren. Het beste aan de foto vind ik het jongetje in het midden. Zijn afwezige blik ontroert me. Toen ik zo oud was als hij, staarde ik ook vaak naar buiten – niet in de kerk, maar in de klas. De wereld lijkt soms oneindig groot, maar je blijft een individu met eigen wensen, zonden en dromen. Dat is je kracht.

Oumar is een vluchteling uit Guinee die ik twee jaar lang met mijn camera heb gevolgd, vanaf het moment dat hij in Nederland aankwam (in zijn eentje in het laadruim van een vrachtschip) tot het moment dat hij een verblijfsvergunning kreeg. In die periode heeft hij op veel verschillende plekken in Amsterdam gewoond, steeds onder zeer slechte omstandigheden. De man heeft afgezien, maar hij bleef sterk en weigerde op te geven. Je bepaalt je eigen lot, zoveel is zeker. Tegenwoordig woont hij samen met zijn twee kinderen in Den Bosch. We zijn goede vrienden geworden. Oumar heeft een hart van goud. We willen volgend jaar naar Afrika gaan.

Rotterdam is de stad waar ik woon en waar ik van houd, maar waar ik relatief weinig fotografeer. Sterker nog, de beste foto's van Rotterdam maakte ik toen ik elders woonde. Een fotograaf is toch een soort buitenstaander. Voor Twisted Streets (het gratis magazine dat ik vroeger in elkaar knutselde) heb ik de Rotterdamse ziel proberen te vangen met als gereedschap een fiets, een camera, een printer en een potlood.

Dit is Cor Hoeks. Wat is er allemaal over deze man te vertellen? Heel veel. Maar daar begin ik nu niet aan. Tien jaar geleden maakte ik de eerste foto van hem, en daarna hebben we altijd contact gehouden. In het begin op straat, toen hij nog bedelde om geld, later in de kliniek, waar hij tot op de dag van vandaag behandeld wordt voor zijn verslaving. We hebben samen veel beleefd. Ik herken mezelf in Cor, maar ik heb nooit iets gebruikt en onze levens zien er totaal verschillend uit. We blijven elkaar zien en bellen. Wat bindt ons?

Tot slot nog een foto van die beste Cor, omdat hij mijn muze is. Hier vieren we samen carnaval in het café waar hij vroeger altijd naartoe ging toen hij zo oud was als ik nu. De wereld is soms lastig te begrijpen, maar als er iemand is die in je gelooft, kom je al een heel eind. Dat geldt voor zowel de gefotografeerde als voor de fotograaf.

Bekijk meer werk van Boudewijn op zijn website.