Fotograaf Tom Hunter reisde in de jaren 90 met een ravecircus door Europa

FYI.

This story is over 5 years old.

Fotos

Fotograaf Tom Hunter reisde in de jaren 90 met een ravecircus door Europa

Het konvooi van omgebouwde bussen, ambulances en autobusjes zorgde voor nogal wat goede feestjes en gratis festivals.

Dit jaar is de twintigste verjaardag van een Amerikaanse wet die raves verbood en de hele scene de dure clubs in dwong. Speciaal voor die gelegenheid exposeert fotograaf Tom Hunter zijn serie Le Crowbar bij London College of Communication. Le Crowbar is een fotografisch verslag van toen Tom midden jaren negentig met een konvooi van omgebouwde bussen, ambulances en autobusjes door Europa trok, en met zijn vrienden overal raves en geïmproviseerde festivals begon.

Advertentie

Nadat hij op vijftienjarige leeftijd van Dorset naar Londen was verhuisd en een tijdje in de Koninklijke Parken van Londen had gewerkt als bomensnoeier, kocht Hunter een ticket voor een jaar naar Amerika. Het was op deze reis dat hij foto’s begon te nemen, maar: “ik kwam terug en geen van de foto’s waren gelukt. De lens moet kapot zijn geweest.”

Toch besloot hij toen fotograaf te worden. Op de universiteit kwam Hunter terecht in de kraakwereld van Ellingfort Road, Hackney – een bloeiende gemeenschap met krakers, autonomen, omgebouwde busjes en vervallen gebouwen, die later het centrale onderwerp werd voor zijn examenproject in 1994.

The Total Resistance soundsystem.

De krakers en de gratis festivals die rondom hen opkwamen introduceerden Hunter in de ravescene. Nadat hij mensen achter de muziek van onder andere Spiral Tribe en Total Resistance soundsystem leerde kennen besloot hij Le Crowbar Café op te richten: een vegetarisch café dat de ravescene door heel Europa volgde.

“Er heerste echt een doe-het-zelf-filosofie,” zei hij. “Het draaide allemaal om anti-ego’s en je geld vooral niet uitgeven bij grote clubs. We vonden het allemaal fantastisch om te kraken, naar gratis festivals te gaan en naar gratis muziek te luisteren.”

Hunter gaat door: “De ontvangst van de locals was over het algemeen fantastisch. Je kwam aan in een nieuwe plaats waar ze gewend waren om veel te veel geld te betalen voor een avondje clubben met slechte muziek en gezeik van uitsmijters. Wij speelden daarentegen geweldige muziek waar we echt van hielden en mensen konden hun eigen platen spelen en gratis naar binnen. Iedereen kon gaan en staan waar ze wilden en ze mochten hun eigen drank en drugs meenemen. Ze waren er altijd helemaal ondersteboven van en wij brachten elke keer die vlaag van opwinding met ons mee. In elke stad waar we kwamen gingen we naar de lokale platenzaak, ontmoetten we de mensen en haalden we de beste nieuwe platen.”

Advertentie

Ondanks een heldere visie van de nachten die ze wilden verzorgen, waren de raves nooit heel strikt georganiseerd. “Niemand had een functie,” legt Hunter uit. “Als je goed kon tekenen, knalde je er een flyer uit, ging je naar de stad, kopieerde je het en verspreidde je ze, terwijl anderen bier gingen halen of generators regelden.

Een van de omgebouwde busjes om Europa mee te doorkruisen.

“We ontmoetten mensen uit de undergroundscenes van Frankrijk, Spanje, Italië, Portugal, en het werd gewoon groter en groter. Het was ongelooflijk aanstekelijk en spannend. Het café was vijf dagen lang 24 uur per dag open en dan reden we naar een meer waar we dan met twintig of dertig mensen elke dag zwommen en wat rondhingen.”

Maar de trips waren niet altijd één groot feest. “De stukken op de weg waren heel erg saai,” zei Hunter. “Het busje ging maar zestig kilometer per uur en in Duitsland mochten vrachtwagens ons niet inhalen, waardoor je al snel een hele stoet boze vrachtwagenchauffeurs achter je aan had. Het daadwerkelijke reisgedeelte was echt heel saai. Twee uur in de supermarkt staan om alles voor het café te halen ook.”

Na verloop van tijd viel de hechte groep langzaam uit elkaar. Toen ik vroeg wat er met alle betrokkenen is gebeurd, vertelde Hunter: “Total Resistance soundsystem ging door naar Turkije, het Midden-Oosten en schopte het helemaal tot India. Maar de politie kreeg de scene ineens door en besloot dat het niet gewenst was. We betaalden geen belasting, er werden drugs gedeald en de festivals trokken grote groepen jongeren uit heel arme wijken die dachten dat het gewoon allemaal gratis was. In het begin waren we een noviteit, maar toen beseften de clubs dat de gratis feestjes geld bij hen weghielden, en begonnen te klagen. Ze wilden hun geld en dat kregen ze door de scene te commercialiseren.

Advertentie

Ze maakten het tot een hype, introduceerden het concept in de clubs, vroegen veel entree, speelden dezelfde muziek, hadden grote uitsmijters voor de deur en zo werd het allemaal gereguleerd. Het was wel vergelijkbaar met de punkexplosie – je kan die energie en opwinding niet eeuwig volhouden. Maar toen het aan de gang was, was het fantastisch.”

Photo by Dave Fawcett

Photo by Dave Fawcett

Photo by Dave Fawcett