UNSEEN Photo Fair

Afgelopen weekend vond voor de derde keer de UNSEEN Photo Fair plaats op het Westergasterrein in Amsterdam. De laatste keer dat ik naar zoiets ging, was de Paris Photo in eh, Parijs. Dat viel nogal tegen. De meeste foto's die daar hingen waren kitsch, pretentieus, oninteressant, te moeilijk of juist te gemakkelijk.

Gelukkig was UNSEEN een stuk beter. Er waren veel foto's die me raakten en waar ik lang naar bleef kijken. Bekijk hieronder het verslag van wat ik zag hangen en staan in de (voor deze gelegenheid prachtig ingerichte) Gashouder.

De eerste muur werd gevuld door het werk van Mayumi Hosokura. Alles wat ze maakt is krachtig, delicaat, en vreemd genoeg om niet te gaan vervelen, hoe lang je er ook naar staart.

Ik wilde in dit verslag inspirerend werk afwisselen met dingen die ik vreselijk vond, maar toen ik meteen erna het werk van Jason Larkin zag, zonk de moed me in de schoenen. Fuck, wat nou als alles gewoon echt goed is?!

Ah, gelukkig, niks aan de hand. Een muur verder hing dit van Cornford & Cross en andere soortgelijke werken.

Welkom in de wereld van conceptuele kunst.

En dan deze 'foto's' van Jasper de Beijer…

Het uitgangspunt was waarschijnlijk ooit een foto, maar het resultaat was een pentekening van gearceerde rampscenario's.

Plankjes.

Stenen.

Ik was even uit het veld geslagen door de conceptuele kracht van de planken en stenen, maar kon gelukkig m'n hart ophalen bij de stand van .TIFF. Een supersympathieke Belgische curator die eens in de zoveel tijd werken van 10 kunstenaars presenteert in een tijdschrift dat bestaat uit 10 posters voor de prijs van € 2,-. Dat is nog niet eens een biertje. Bovendien waren de foto's die er hingen spannend en goed. Vooral deze foto  van Laura Lafon over de liefde in de Koerdische cultuur vond ik mooi.

Een foto van een golf. Het was nogal warm dus ik heb er best lang naar staan kijken.

Ik had met m'n vriendin afgesproken een codewoord te gebruiken als we weer wat gezien hadden dat we kut vonden --dat leek ons wat subtieler. Het woord was 'speciaal'. Dit werk vonden we allebei heel speciaal, vooral de gesmolten rune boven die foto waar eigenlijk een Gummbah- of Kakhiel-grap had moeten staan. We zijn vergeten op te schrijven wie de kunstenaar was.

Erwin Olaf  had gelukkig goede zin. Ik kwam er wel achter dat onze meningen over wat we de beste werken vonden nogal verschilden.

Dit werk van Trine Søndergaard vond hij bijvoorbeeld erg goed – 'ik hou van anonieme lichamen' – terwijl het mij juist een gemakkelijke uitwerking van een uitgekauwd concept leek. Maar goed, wat weet ik er nou van.

Dit vonden we wel allebei erg sterk. Iedereen wel geloof ik. Er waren al drie prints van een oplage van 7 van verkocht (de stipjes rechts). Er hingen meer werken waar verschillende elementen samen een nieuwe beeld maakten, maar alleen Ruud van Empel kan voor zover ik weet dat zo naadloos tot een nieuwe visuele werkelijkheid knutselen. Een afgesneden varkenskop die kijkt naar andere hompen varkensvlees. Heftig.

Hier was iedereen het wel over eens: dit was vies Yoon Ji Seon.

Er waren ook nog wat muren met collages. Ik vond er niet zoveel van. Er was ook een plaatje van een blote Penthouse-centerfold van pak-'m-beet 3 meter hoog.

In het midden van de Gashouder kon je drinken in een bar gemaakt van steigers. Terwijl ik een dubbele espresso dronk, zag ik dit. Een vrouw op een paard met een jurk die er ook echt DRIEDIMENSIONAAL uit kwam zetten van Freudenthal/Verhagen. Het leek een beetje op zo'n Turks schilderij met waterval, klok en interne verlichting dat je vaak bij dönertenten ziet hangen, maar dan op UNSEEN. Omdat de rest van wat er bij deze gallery hing me wel echt aansprak, ging ik maar vragen wat die jurk daar deed. Niet echt overtuigd heb ik wel nog lang gekletst met Darren Harvey-Regan:

Hij had aan een wand ongeveer 10 foto's hangen die allemaal qua vorm, kleur of onderwerp met elkaar geassocieerd waren. Vaak eindigt dat soort projecten in geforceerde, droge kunst. Maar dit was prachtig.

Dit vond ik misschien wel het mooiste (lees: niet per se het beste, maar het mooiste) wat ik er heb gezien. Oh, wacht…

..ook een serie foto's die samen één geheel vormen (let op de drie foto's in de linker bovenhoek). Toch zijn ze over een tijdspanne van jaren gemaakt door Arno Schidlowski in de Pyreneeën. Schaamteloos romantische plaatjes.

Ook mooi. Daido Moriyama's gritty zwart-wit werk.

Dit te gekke werk is van Todd Hido. We waren inmiddels de hele Gashouder rond. Eigenlijk viel het dus wel mee met de 'speciale' werken. Ik baalde er dan ook stevig van dat toen ik zondag terug wilde voor een tweede ronde, alles al vier uur eerder dicht bleek te zijn gegaan.