Vergeten mode van de jaren negentig

Hier is een overzicht van alle troep die mensen in de jaren negentig kochten, maar die nog niet opnieuw in de mode zijn gekomen. Wat dus nog zal gaan gebeuren.

De jaren negentig. Kan er nog iets over de jaren negentig worden gezegd dat niet allang op Tumblr staat? Nou, best veel eigenlijk. Als iemand die erbij was, zie ik alleen maar foto’s van kids die op elkaars Spice Girls limited edition lampenkap, Polo Sport-buttons en LA Raiders-theedoeken geilen. En die hele grunge-stijl was veel langer populair in de afgelopen tien jaar dan in de nineties. Eigenlijk bestond het toen helemaal nog niet, grunge.

Hoe dan ook, aangezien de jaren negentig het huidige modebeeld bepalen is hier een overzicht van alle troep die mensen in de jaren negentig kochten, maar die nog niet opnieuw in de mode zijn gekomen. Wat dus nog zal gaan gebeuren.

BAGGY BROEKEN

Niemand, maar dan ook NIEMAND zou in de jaren negentig dood gevonden willen worden in een strakke broek bij een Pearl Jam-show. (Anno 2011 zou niemand levend gevonden willen worden bij een Pearl Jam-show.) Strakke broeken waren uit in het begin van de jaren negentig, vooral dankzij de metalheads met hun domme kapsels. In het begin was het best moeilijk om een baggy broek te vinden: je moest een broek in maat 48 kopen en daar dan een stevige riem omheen knopen. Tenzij je natuurlijk wilde dat deze naar beneden zakte iedere keer dat je de ‘Macarena' deed op een schoolfeest. Ik hoor je nu denken, “Heel veel mensen dragen nog steeds baggy broeken”, en daar heb je gelijk in. Maar dat zijn niet de jaren negentig-geobsedeerde Tumblr-junks van vandaag de dag. Wat rappers nu dragen komt voort uit een materiële hebzucht. En dan heb ik het over de stof. (Voordat hij gewicht verloor zat er genoeg materiaal in een broek van Fat Joe om broeken te maken voor het hele VICE-personeel. Serieus, draagt hij incontinentieluiers ofzo?)

FLEECETRUIEN

Oh God, fleecetruien. Ik kan me nog herinneren toen mensen de kroeg indoken in een fleecetrui waar ze stiekem echt van onder de indruk waren. Dit dure, lichte, warme, stijlvolle, urban, high fashion, geweven kledingstuk van het ambitieuze merk The North Face was echt even in de mode. Het was waarschijnlijk bedoeld voor mensen die naar de Noordpool gingen, aangezien de stof ondoorgrondelijk warm is. De hele goedkope versie zag er bijna uit als badstof of verweerd nepbont. Het ding met fleece is (in tegenstelling tot alle andere sportkleding) dat je er nog wel mee weg kunt komen als je het goed draagt. Ik herinner me nog dat ik heel erg jaloers was op mensen die een trainingsbroek van fleece hadden, haha. Tegenwoordig zie je alleen nog maar Oost-Europeanen, wegwerkers, bergbeklimmers en dikke opa’s in fleece. Het heeft blijkbaar z’n plek op deze aarde gevonden.

VRESELIJKE FLUWELEN BREISELS

Eigenlijk heb ik geen idee hoe dit materiaal heet. Het ziet eruit als satijnen fleece, maar dan gebreid, zoals wol. Het was echt een dingetje, maar net als met Crocs kan ik me niet herinneren dat dit ooit door een oké persoon gedragen werd. Meestal was deze stof ook nog in verschrikkelijke kleuren verkrijgbaar, zoals mosterdgeel met witte en blauwe cirkels, of appeltjesgroen met rood. Ik verzin dit echt niet. Kijk alleen al naar Jerry Seinfeld in een unicolor versie. Hij ziet er achterlijk uit.

Net zo populair, voornamelijk onder drugdealers, wannabe-drugdealers en gabbers waren de gebreide truien van Knickers en Fila die midden jaren negentig werden gemaakt. Deze werden voornamelijk gedragen met een Ben Sherman-shirt eronder, Air Maxies, een adidas- of Kappa trainingsbroek en een Nike-petje. Nu ik dit stuk schrijf kijk ik langer dan ooit naar deze truien, want de gasten die ze droegen riepen altijd “Waarom kijk je naar mij dan?” als ik hun kledingstijl aan het observeren was. Ik antwoordde altijd met een zachte, schuchtere “Nee,” waarop ik “Noem je me een leugenaar ofzo?” in mijn oor kreeg geschreeuwd. De middelbare school is kut.

GLIMMENDE BLOESJES

Voor deze dingen geef ik de schuld aan die rare jaren negentig-stijl genaamd ‘lelijke dingen zijn eigenlijk heel mooi’. Ik weet nog wel dat mijn neef voor kerst van zijn moeder een heel opzichtig rode satijnen overhemd had gekregen, niet veel anders dan die hierboven. Hij dacht dat het er wel cool uit zou zien met een broek met een Schotse ruit. Op de dag na kerst ruilde hij hem in voor een spijkerjasje dat hij nu, vijftien jaar later, nog steeds draagt. Met diezelfde neef ben ik later naar Bangkok gegaan om wat satijnen overhemden te laten maken voor bijna niets. Die van mij was zilver. Ze waren bloedlelijk.

BAJA-HOODIES

Deze Baja-hoodies waren ook een dingetje. Ik droeg er zo eentje (die eigenlijk niet van mij was) met een paar kisten tijdens een make-over-programma waar ik in 1997 aan meedeed. Kijk, ik was best een douchebag. Ik had dit vest geleend zodat ik mijn slonzigheidsfactor hoog kon houden. Het meisje dat de make-over deed wilde dat ik er als een gladjanus uit zou zien. De gast die de trouwjurk van Princess Diana heeft ontworpen vroeg me waarom ik weigerde de instappers te dragen waar hij voor mijn neus mee stond te zwaaien en waarom ik niets van mijn kleding gestreken had. De show heette You Can’t Wear That. Uiteindelijk zat ik onder de make-up in een paarse, glimmende plastic broek en een paars fluwelen t-shirt. Ik weet niet waarom ze dachten dat ik er nu ook maar een haar beter uitzag dan in mijn redelijk normale Baja-vest. Als mode een manier van communicatie is, dan zou mijn vest hebben geschreeuwd DAT MIJN HELE PERSOONLIJKHEID DRAAIT OM HET FEIT DAT IK DE HELE DAG JONKO’S ROOK.

HOEKIGE LEREN JASSEN

Ik heb geen idee wie de trend voor deze Lovejoy-achtige jassen ooit is begonnen. Lovejoy misschien? Het was de perfecte jas om jezelf de gepensioneerde alcoholistenlook mee aan te meten. We wilden er gewoon ouder uitzien denk ik, en dan drank kopen en alle meisjes terugwinnen die er met twintigjarige drugdealers vandoor waren gegaan. Ach ja, deze jassen waren populair in het zwart met een gouden rits of donkerbruin met neppe eikeltjes-achtige knopen. Ik had er één waar ik weg van was, maar die heb ik begin 2000 geruild met mijn oom voor een uitstaande telefoonrekening.