Vrouwen vertellen waarom ze zijn vreemdgegaan

Mensen gaan vreemd. Je liegt als je zegt dat je het nooit hebt gedaan of er in ieder geval nooit over hebt nagedacht. Onderzoekers in de evolutionaire biologie hebben onlangs de theorie opgeworpen dat vrouwen onbewust een vervangende partner opzoeken, en zo monogamie opzij zetten. Uit het onderzoek blijkt dat heteroseksuele vrouwen van nature aangetrokken worden tot het uitzoeken van eventuele extra partners, zodat ze van man kunnen wisselen zodra de vorige zijn nut heeft verloren. Als een vrouw erachter komt dat het sperma van haar partner niet (meer) werkt, of als hij een ziekte oploopt waardoor hij niet meer de ideale partner is, vertrekt ze naar de volgende. Er wordt wel gezegd dat mannen vreemdgaan om zo de kans op voortplanting te vergroten. Maar geldt dat ook voor vrouwen? Ik deed het meest wetenschappelijke wat ik kon doen en legde die vraag aan een paar vrouwen voor.

Stel je voor dat je drie jaar lang in een seksloze relatie gevangen zit. Ik vond het eerst niet zo erg toen hij zei dat hij niet in seks voor het huwelijk geloofde. Ik kom zelf ook uit een conservatieve familie, en ik dacht dat ik hem wel kon verleiden. Ik had het mis: niets dat ik deed leek te werken.

Ik schaam me voor de vele nachten waarin ik wakker lag omdat ik dacht dat hij me niet aantrekkelijk vond, en omdat mijn zelfvertrouwen tijdens die relatie tot het absolute nulpunt daalde. Om alles nog erger te maken, waren we ook van plan om na ons afstuderen te gaan trouwen. Ik durfde het niet uit te maken, omdat we al zoveel tijd en moeite in onze relatie hadden gestoken (onze ouders hadden elkaar al ontmoet en we hadden ook al een deel van de bruiloft georganiseerd).

Ik voelde me opgesloten en kon leven zonder seks voor me zien liggen. Toen ik een man naar me zag kijken terwijl ik een paar drankjes aan het drinken was met wat vrienden, pakte ik mijn kans en ging ik met hem naar bed. Het was niet heel goed, maar het voelde geweldig om begeerd te worden. Het maakte me niet eens uit dat hij een maagd was – hoewel ik daar pas later achter kwam. Ik voelde me schuldig, maar niet al te lang: later bleek mijn vriend het te doen met een meisje van zijn studie. Ik heb het daarna nog een tijdje met de ex-maagd gedaan, totdat ik over mijn vriend heen was.

- Surjit*, 23

Ik was een groot deel van mijn jaren als twintiger een beetje mollig. Als ik een avondje uitging, maakten mannen daar grapjes over, waardoor ik een soort kluizenaar werd. Toen de trend van gezond eten op kwam zetten, raakte ik erdoor geïnspireerd en ging ik steeds meer op dieet en steeds vaker naar de sportschool.

Binnen een jaar was ik een kilo of twintig kwijt en zag ik eruit als een compleet ander persoon. Sommige mensen herkennen me nog steeds niet als ik op straat langs ze loop. Ik wilde eerst gewicht verliezen om me gezonder te voelen, maar na een tijdje ontdekte ik dat het een ander effect had: hoe meer gewicht ik verloor, hoe vaker mannen me opmerkten. Eerst maakte het me weinig uit – ik zat al in een serieuze relatie. Ik had Rowan op de universiteit ontmoet. We hadden al twee jaar iets met elkaar en we dachten erover om samen te gaan wonen.

Maar hoe meer complimenten ik kreeg, des te harder ging ik sporten. Al snel begon ik terug te flirten. Ik dacht dat het geen kwaad kon. Ik zou mijn relatie met Rowan natuurlijk niet verbreken: hij was er voor me in de tijd dat ik dik was en ik wilde niet een van die meisjes worden die het uitmaakten met hun vriendje zodra ze sexy werden.

Toen ging ik naar een tentoonstelling in een galerie, waar ik een kunsthandelaar ontmoette die aardig volhardend was. Bovendien was hij zeer charmant, en rijk, dus gaf ik hem uiteindelijk mijn nummer. We begonnen flirterige berichtjes naar elkaar te sturen en maakten een afspraak om uit eten te gaan. Toen Rowan erachter kwam dat we hadden gezoend, heb ik niet eens erg veel hoeven smeken: hij nam me bijna meteen terug, waardoor ik een beetje respect voor hem verloor. Hij zal me waarschijnlijk dumpen als ik het nog eens doe maar heb ik mijn lesje geleerd? Ik denk het niet. Ik heb op het moment nog steeds contact met de kunsthandelaar en we hebben volgende week ons tweede afspraakje. - Samia*, 24

Mijn vriendje betaalde voor mijn kaartje voor Boomtown Festival, omdat ik eeuwig blut ben. Daarom voelde ik me verplicht om met hem rond te hangen. Aan het einde kon ik nauwelijks met mijn eigen vrienden praten en was hij praktisch aan het dreigen dat ik niet in dezelfde tent kon blijven slapen als ik een van mijn "verdwijntrucs" zou laten zien. Ik was serieus aan het twijfelen of ik nog wel toekomst in onze relatie zag, nu hij dacht dat hij me zo kon behandelen. Enkel en alleen omdat hij mijn kaartje had betaald. Maar ik wilde hem ook niet kwijtraken.

Ik bracht een groot deel van het weekend door met het stilletjes minachten van mijn vriendje. De dag dat ik terugkwam in Londen, ging ik rechtstreeks naar mijn favoriete homobar en ging ik met Xavier, een sexy Spaanse man. Hij was wel iets jonger dan ik (21), maar dat maakt hij op andere manieren goed. Ik ging helemaal los op de dansvloer, iets dat de rest van de aanwezigen niet echt kon waarderen. Ze wezen me er maar al te graag op dat dit geen heteroclub was.

Ik kon mijn nek de volgende dag nauwelijks bewegen en hij was compleet bedekt met zuigzoenen. Om het nog erger te maken was het bloedheet, waardoor ik geen coltruien kon dragen. Toen ik mijn vriendje tegenkwam, droeg ik er toch een. Dat werkte overduidelijk niet; hij zag de plekken in mijn nek en vroeg waar ze vandaan kwamen. Ik loog en zei dat ze van mijn beste vriendin waren, die op me aan het geilen was in de club omdat ze onzeker was over haar seksualiteit. Vreemd genoeg trapte hij erin en zijn we nog steeds samen. Ik heb Xavier op Instagram en ik zal niet doen alsof ik hem geen berichtje stuur wanneer ik me geil voel.

- Charlie, 25

Ik kom uit een aardig religieuze familie. Rond de tijd dat ik naar de universiteit ging, was ik aan het worstelen met mijn seksualiteit en had ik veel homofobe gedachtes van mijn christelijke ouders overgenomen.

Ik woonde met twaalf meiden samen in mijn eerste jaar en was doodsbang om betrapt te worden. Ik kreeg niet lang daarna een vriendje, voornamelijk om mezelf ervan te overtuigen dat ik hetero was. Ik ontmoette al snel een meisje – ironisch genoeg in de kerk – dat ook met haar seksualiteit worstelde. We hadden een klik en belandden met elkaar in bed.

Heb ik er spijt van dat ik ben vreemdgegaan? Natuurlijk, maar het heeft ook positieve kanten. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me op mijn gemak en ik kwam uit de kast bij mijn familie en vrienden. Ik ben het meisje nooit meer tegengekomen, maar ik ben haar een hoop verschuldigd.

- Maria, 26

*Sommige van de namen zijn gefingeerd om de privacy van de geïnterviewden te beschermen.