Waarom ben ik zo onhandig met baby's?

De allereerste keer dat ik een baby in mijn armen had liggen was op mijn 22e, toen Matilda net geboren was. Mijn zus vroeg aan me of ik haar even wilde vasthouden. Dat wilde ik eigenlijk niet, maar ik bezweek onder de sociale druk die me opeens werd opgelegd; een baby vasthouden is blijkbaar iets wat je heel graag zou moeten willen, als mens. En in mijn ooghoek zag ik de duivelse blik van mijn oma – achteraf begreep ik dat die blik voortkwam uit ongeduld en jaloezie, want mijn oma wil niets liever dan de hele dag zachtjes knijpen in de fluwelen huid van zuigelingen.

Ik moest mijn armen in een kommetje houden (ik ken geen enkele andere volwassen vrouw die haar armen voordat er een baby in wordt gelegd in een kommetje moet houden). Het waren zo ongeveer de langste tien minuten van mijn leven, waarin een aantal belangrijke existentiële vragen door mijn hoofd raasden: wat als ik de baby laat vallen? Wat doe ik als ze moet huilen? Waarom leef ik? Heb ik zometeen zin in diksap? Aan Matilda te zien, die als een verschrikte vogel in mijn armen lag, waren dit vragen die haar ook bezighielden.

Inmiddels is Matilda bijna twee, en mijn knulligheid met baby's begint uit de hand te lopen. Mijn ego heeft wel eens een dreun gehad, maar niets is zo onverteerbaar als de afwijzing van een baby/peuter. Een goudeerlijk wezen in haar puurste vorm, een halfmens dat niet eens een vierkant stuk plastic in een vierkant gat kan stoppen maar gewoon met dat vierkante stuk plastic op het ronde gat blijft slaan, want verdomme het moet er toch in kunnen. Als ik in Matilda's blikveld verschijn, verdwijnt haar glimlach direct en kijkt ze me angstig aan. Weet je nog hoe het voelde om als laatst gekozen te worden met gym? Nou, dat dus.

Soms geeft Matilda me met een hoopvolle blik een krentje. Dit klinkt misschien gezellig, maar dit is een van de allermoeilijkste situaties in het leven van een babyvrezer, want wat moet je in godsnaam doen als een kind je een krentje geeft? Ik ga het niet opeten want er hangt een belletje slijmprut aan. Ik ga het ook niet weggooien, want dan moet ze misschien huilen. Dus blijf ik maar zitten, met een natte krent in mijn hand, in de hoop dat ze me niet voor altijd zal haten.

Ik heb verder nooit moeite met sociale contacten, dus waarom dan wel met wezens die nog blijer zijn met aandacht dan Emile Ratelband? Of ligt het aan mijn (soms) ongeïnteresseerde blik, mijn angstzweet, of mijn gebrek aan moedergevoelens?

Iemand die me misschien antwoorden op deze vragen kan geven is peutergoeroe Patricia Sluis, Deze babyfluisteraar praat regelmatig met de halfmensen waar ik maar geen normaal contact mee kan maken, en ze begrijpt ze als geen ander. Ik besluit haar op te bellen om te vragen waar mijn onhandigheid met baby's vandaan komt, en wat ik moet doen om daar voor eens en altijd korte metten mee te maken.

Broadly: Hoi Patricia, waarom ben ik zo onhandig met baby's?
Patricia Sluis: Omdat je volgens mij nogal perfectionistisch bent, en niet relaxt. Je moet opeens een nieuwe kant van jezelf laten zien. Daardoor word je onzeker, en dat wordt dan weer gespiegeld door het kind. Zij vangt jouw schaamte op en denkt: wat moet ik hier in hemelsnaam mee? Zo'n klein kind is nog heel onbevangen, dus als jij iets negatiefs uitzendt dan voelt ze dat meteen.

Toch vind ik het raar dat ik onzeker word in het bijzijn van een baby. Ik heb namelijk nooit moeite gehad met sociaal contact.
Kleintjes hebben nog helemaal niets te maken met sociale omgangsvormen of rationaliteit. Hoe ouder een kind wordt, hoe meer het gaat nadenken over wat wel en niet kan. Maar kleintjes, die zijn alleen maar bezig met finetunen.

Wat bedoel je precies met finetunen?
Als een baby naar mij kijkt dan vangt-ie een signaal van mij op. Bijvoorbeeld dat ik rust en liefde uitstraal. Of juist dat ik stress en verdriet uitstraal. Een kind reageert op humeur.

Als een baby mij afwijst kan dat dus te maken hebben met mijn gezichtsuitdrukking en gemoedstoestand? Sommige mensen zeggen wel eens dat mijn gezichtsuitdrukking die van een chagrijn is.
Dat zou kunnen, ja. Volwassenen kunnen daar wel doorheen prikken en iets zeggen als: "Hé, je ziet er niet zo blij uit." Dat is een beleefde omgangsvorm die pas later wordt aangeleerd, maar baby's kunnen dat niet zeggen. Die willen dan gewoon niks met je te maken hebben.

Dat maakt het eng: het is zo direct.
Soms is het ook gewoon zo dat het niet matcht, dat een kind een negatief onderbuikgevoel van je krijgt. Ik heb dat zelf gehad met mijn zesde kleinkind – die moest me niet.

Volgens mij zit dat tussen mij en Matilda wel goed – ze biedt me bijvoorbeeld vaak een krentje aan. Wat moet ik doen als een kind mij een nat krentje geeft? Dan doe je net alsof je die in je mond stopt en zeg je: "Hmmm, lekker hoor." En even later gooi je het krentje gewoon weg – opgelost.

Dat klinkt simpel. Je moet ontspannen zijn. Als je ergens binnenkomt waar kinderen zijn, moet je ze negeren. Als je snel toenadering zoekt vinden peuters dat soms eng. Zo deed ik dat bij mijn zesde kleinkind ook – ik negeerde hem gewoon. Op een gegeven moment kwam-ie dan toch naar me toe.

Kan mijn onhandigheid met baby's ook te maken hebben met het feit dat ik nog niet weet of ik kinderen wil? Dat ze dat voelen?
Dat kan je wel uitstralen, ja.

Soms krijg ik het idee dat ik niet gelukt ben als mens, omdat ik baby's niet begrijp.
Dat is volkomen onzin. Iedereen heeft verschillende kwaliteiten. Als dit niet jouw ding is, dan is dit niet jouw ding. Dat moet je gewoon loslaten. Waarom is het een vereiste om goed met baby's om te kunnen gaan? Dat hoeft helemaal niet.

Ook denk ik dat het voor mannen minder erg is als ze niet met baby's om kunnen gaan. Ja, voor vrouwen is het minder sociaal geaccepteerd. Maar dat heeft niks met de baby zelf te maken – die kan alleen voelen. Jij moet je prestatiedrang loslaten, accepteer jezelf zoals je bent. Focus je op dingen waar je wel gelukkig van wordt.

Jouw advies is dus om het kind gewoon te negeren, te doen alsof ik een slijmkrentje lekker vind, te werken aan mijn gemoedstoestand en perfectionisme, en me bijvoorbeeld te concentreren op mijn werk?
Precies. Dan komt het wel goed.

Bedankt Patricia! Matilda krijgt binnenkort een broertje, dus dan kan ik deze tactiek gelijk uitproberen.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.