Waarom Sint-Maarten een veel beter feest is dan Halloween

Er zijn mensen die heel erg bang zijn dat Sint-Maarten verdrongen wordt door Halloween. Dat ontdekte ik toen ik in Dagblad van het Noorden las: "Geen volksfeest is nog heilig. Terwijl Zwarte Piet zwaar onder vuur ligt, dreigt ook Sint-Maarten het loodje te leggen […] omdat kinderen Sint-Maarten inruilen voor Halloween." Volgens Ineke Strouken van het Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed is dat te betreuren.

Wat een onnodig rancuneus geleuter, dacht ik. Is er iets vet aan Sint-Maarten? Dat gemieter met kluitjes kinderen die met natgeregende lampionnen om snoep bedelen door gezapige liedjes te zingen – als dat door Halloween uitgeroeid zou worden zou het me werkelijk minder dan een reet kunnen schelen.

Toch ben ik uit nieuwsgierigheid eens gaan websurfen, klikken, lezen, en ben uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat Sint-Maarten inderdaad niet mag worden verdrongen, aangezien het duizend keer beter is dan Halloween. Laat me dit in punten uiteen zetten.

Sint-Maarten is een bedelfeest, oorspronkelijk bedoeld voor de armen, die bij de rijken langs konden gaan voor een kleine versnapering om de winter mee door te komen. Een nobele zaak dus, en dat is iets om te koesteren nu dat feest op 5 december een racistische bedoening blijkt te zijn. Halloween daarentegen is een satanistische bende. Conservatieve christenen waarschuwen er al jaren voor, met bijvoorbeeld de brochure Halloween? Mij niet gezien. Die kwaad kijkende pompoen stond bij de Kelten symbool voor de dolende ziel, en werd gebruikt door mensen die sympathieën hadden voor satanisten. Moeten we tere kinderzieltjes, die ook al de verschrikkingen van IS op Het Jeugdjournaal te horen krijgen, nog meer martelen met zoveel kwaad? Nee.

Halloween was ooit een kinderfeest in de VS, maar lijkt nu vooral een excuus voor jonge vrouwen om zich zo sletterig mogelijk te verkleden. Zoals Cady in Mean Girls zegt: "Halloween is the one night a year when a girl can dress like a total slut, and no other girls can say anything about it." Moeten die vrouwen natuurlijk helemaal zelf weten, maar laten we nu even naar Sint-Maarten kijken.

Aan Sint Maarten is werkelijk niets geil, maar bedenk even hoe fijn het is voor al die stelletjes wiens kinderen eindelijk even de deur uit zijn. En dat een dampende pot seks de beste reden ooit is om niet open te hoeven doen voor alle andere kinderen in de buurt. Sint-Maarten seksualiseert niet, objectificeert niemand, maar is desondanks hét neukfeest bij uitstek.

Als Halloween Sint-Maarten gaat slopen, hoe veel verder laten we de imperialistische tengels van de Verenigde Staten dan nog reiken? Die bolle kerstman – groot gemaakt door Coca Cola – is al overal aanwezig nog voordat onze goede Sint het uit land is. We hebben Ronald Reagans neoliberalisme geslikt als warme sperma, de Kardashians beheersen de gesprekken op de Nederlandse schoolpleinen. Waar houdt het op? Predikant Ernst Leeftink spreekt er schande van, in zijn blog Alleen een oen loopt met een pompoen. Hij heeft gelijk.

Sint-Maarten heette eigenlijk Martinus van Tours, en was een soort megaster in zijn tijd (de vierde eeuw). Op zijn vijftiende trok hij als soldaat naar Gallië, en toen hij onderweg een verkleumde bedelaar zag, sneed hij zijn mantel in tweeën om de helft aan die bedelaar te geven. Op zijn negentiende gaf hij het leger de middelvinger en werd hij duiveluitdrijver.

In zijn verdere leven werd hij een van de populairste heiligen die de wereld ooit gekend heeft, door het ene na het andere wonder te verrichten. Toch bleef hij ondanks zijn belachelijke populariteit gewoner dan Marco Borsato, want toen hij eervol verkozen werd tot bisschop verstopte hij zich meteen in het ganzenhok. Maar de ganzen maakten lawaai, dus toen werd hij ontdekt en alsnog tot bisschop gemaakt. Had niet gehoeven van hem.

Er is weinig zo lame als 'griezelen', als het niet écht eng is – vergelijkbaar met een cabaretier die niet echt grappig is of een achtbaan die niet echt spannend is. Half griezelen is het kinderachtigste ooit, zeker als het de pretentie heeft om eng te zijn, en dus is Halloween een pretentieus kakfeest. Van Sint Maarten kun je zeggen wat je wil, maar het pretendeert weinig meer te zijn dan: kinderen gaan langs de deuren en zingen gare liedjes voor snoep. Veel eerlijker.

Sommige mensen vinden Sint-Maarten vreselijk, omdat ze gedwongen worden mee te doen. Zoals Poebie uit Almere, die deze brief schreef aan dichtbij.nl. Ze schrijft:

Met "angst en beven" zit ik weer thuis. Deur op slot, deurbel uit, lampen in de woning aan de straatkant uit. […] Reden hiervoor is dat ik niet mee wil doen aan deze avond. Er wonen geen aardige kindertjes hier in de straat. Het hele jaar door slopen ze de heggen, de auto's die geparkeerd staan in de straat. Waarom zou ik dan meedoen en mijn geld, wat niet al te veel is, besteden aan snoep voor kinderen die ik toch niet aardig vind en die met een goedkope simpele lampion langskomen?

Het is vervelend voor Poebie dat ze niet over een hart beschikt en kinderen haat, maar kom op, Poebie. Als je het echt niet kan opbrengen om één keer per jaar een paar doosjes Smarties uit te delen, emigreer dan samen met je bittere, bittere ziel naar een plek waar geen kinderen wonen (het bejaardenhuis, de Noordpool, de hel, etc).

Met Halloween vind ik het persoonlijk wél echt kwalijk dat ik geconfronteerd word met hordes ludiek-geilig verklede vriendinnengroepjes, en volwassenen die zich met witte schmink en ketchup hebben ingesmeerd om op tenenkrommende wijze door de Kalverstraat te lopen als zombies:

Ik belde Ineke Strouken van het Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed om wat door te vragen over haar mening over Halloween en Sint-Maarten. Ondanks dat ze jarig was en haar moeder op bezoek had, wilde ze met liefde de pracht van Sint-Maarten volledig voor me uiteenzetten. Volgens haar valt de verschuiving van Sint-Maarten naar Halloween samen met het Moderne individualisme: in onze huidige samenleving is de saamhorigheid zoek. Die saamhorigheid is juist bij Sint-Maarten (elkaar ontmoeten, opkomen voor elkaar) sterk aanwezig. Halloween is meer een idividualistisch avontuur: je trekt een mal pak aan, gaat naar een feest, en gaat vervolgens weer alleen naar huis (of met iemand die je niet kent, en die je na Halloween ook nooit meer zal zien).

Laat een suf, imperialistisch satansfeest niet ons pretentieloze neukfeest der saamhorigheid verpesten. Eer de liefste man van de Vroege Middeleeuwen en ren NU naar de winkel voor een flinke zak snoep, als je dat niet al gedaan hand. De kids kunnen ieder moment aanbellen.