Waarom vallen we over een dieetboek dat iedereen met een beetje gezond verstand kan negeren?

De eerste keer dat ik het dieetboek van Green Happiness in handen had, was een jaar of wat geleden. Het was bij een van mijn vriendinnen, die probeerde na een zwangerschap weer op gewicht te komen. Het ding lag op tafel; een boek kan je het nauwelijks noemen. Eerder een vrij uitgebreide hardcover syllabus, met slecht uitgelichte foto's van twee meisjes die met dikke sokken, wollen vesten en verder alleen een bh aan – een typisch winteroutfitje voor vrouwen natuurlijk – lekker achterover leunen in wat oosterse kussens, of die met een dikopgemaakt gezicht een pruillip trekken naast een chocoladekoekje.

Natuurlijk werd ik al kwaaiig van die eerste paar foto's, en toen ik de boodschappenlijstjes en recepten zag, werd het me helemaal te kwaad. Wat was dit voor dom nepdieet vol smakeloze en zielloze gerechten, met namen als halfbaked happy oates en curry craziness?

'Hoe duur was dit boek?' vroeg ik mijn vriendin boos. '64 euro,' antwoordde ze bang.

Ik keek nog eens naar de verschrikkelijke foto's van de twee meisjes in het boek, gaf de poes die naast me lag een aai over zijn kop, keek naar de net bevallen buik van mijn vriendin, en gaf haar toen een knuffel. Arme zij, arme wij.

Lang wist ik niet hoe en of ik iets over deze groene misère moest schrijven. Zijn twee meisjes die op onoriginele (dieetboeken – welke vrouw is er niet groot mee geworden?) doch blijkbaar marketinggevoelige wijze vrouwen honger laten lijden het waard om aandacht aan te besteden?

Afgelopen weekend bleek na een hilarisch/bedroevend interview in NRC, waarin Merel en Tessa vertellen liever geen eieren te eten omdat dat 'de menstruatie van een kip' zou zijn, dat heel twitterend en mediaconsumerend Nederland ook boos werd van de dommigheid van Green Happiness. Gelukkig wel. Maar het zal de diëtisten (is dit al een beschermde term?) een worst sojastaaf wezen, want Green Happiness heeft meer dan 200.000 fans, en als die allemaal zestig euro uitgeven aan hun goedkoop gemaakte drukwerk, dan kunnen Merel en Tessa voor altijd aan de calorieloze kaviaar. Helemaal na deze mediahetze, want hoe jammer ook, deze aandacht levert ze sowieso weer duizenden fans op. Vrouwen (vooral vrouwen), zijn nu eenmaal gevoelig voor een fit en slank lijf, in ieder geval zolang ons uiterlijk het eerste (en soms zelfs het enige) is waarop we worden beoordeeld door elkaar en de rest van de wereld.

Maar het verdrietigste van deze dieethysterie – vol fitgirls, orthorexia en fogo– is het feit dat Merel en Tessa het nog helemaal zo bont niet maken. Iedereen die zijn of haar geld aan dit treurige concept wil doneren, mag en kan tenminste gewoon nog zijn mond open doen om er de ene na de andere streng selderij in te stoppen. Je krijgt Merel en Tessa er niet cadeau bij, dus als je merkt dat je maag verschrikkelijk begint te rommelen door het gebrek aan gluten/zuivel/omega-3, dan kan je het advies van de deskundigen in de wind slaan en luisteren naar je gevoel: je mond openen en er wat eten in stoppen. Diëten kan nog vele malen erger en mensonterender dan met Green Happiness – bijvoorbeeld door een martelwerktuig in je kaak te laten vastzetten. Vorige week kreeg ik een filmpje van Lindatv doorgestuurd, dat afgelopen mei is verschenen. In het filmpje gaat journalist Roos Schlikker voor haar videoserie met de verfijnde naam 'Kilo's knallen met Roos' gezellig langs bij vrouwen die veel zijn afgevallen. Dit keer was dat bij Nathalie van dertig uit Amsterdam, die ook dertig kilo was kwijtgeraakt; dankzij een martelwerktuig dat niet misstaat naast een breinaald waar je een foetus mee uit je baarmoeder kan prikken, of een strak afgebonden Chinees meisjesvoetje.

De Smallbite is een 'afslankbeugel' die je in je onder- en bovenkaak vastgezet krijgt, waardoor je je mond niet verder open kan doen dan de dikte van een bruine boterham. Doe je dat toch, dan schiet er een spalkje tegen de zenuwen van je tandvlees, waardoor je brein denkt: au, laat ik toch maar niet die volle lepel Ben&Jerry's naar binnen proberen te krijgen. Of die club sandwich. Of die stijve piemel.

De methode is ontwikkeld door Nederlander Jan Renders, die als klein jongetje al dik was, en als volwassen obees 'ten einde raad' uitkwam bij deze kaakklem. De website vertelt het niet, maar ik vermoed – bijvoorbeeld door deze folder van het Medisch Centrum Alkmaar – dat het apparaat eigenlijk bedoeld is voor medische kaakkwesties, zoals een kaak die na een operatie rust moet houden om te herstellen en daarom niet ver open mag. Maar Jan Renders zag hierin de oplossing voor zijn eigen overgewicht, en samen met orthodontist René Linders bracht hij de Smallbite op de markt als afslankmethode.

Door de beugel ben je genoodzaakt kleine hapjes te eten wat zorgt voor 'een sterk verminderde inname van voeding en calorieën', en samen met de deskundige begeleiding van het team van Smallbite werk je je dan in een maand of tien naar een dunner lichaam toe. Het team is uitgebreid met de Stichting Observatie Smallbite, onder begeleiding van gynaecoloog (??) Dr. John Dawson, die onafhankelijk toezicht houdt op de middeleeuwse praktijken anno 2016.

Kosten voor deze beugel? Voor het traject van 24 maanden – een jaartje nazorg nadat het ding eruit is – betaal je ongeveer 3000 euro. Dat is 125 euro per maand, ongeveer twee Green Happinessen.

Ik weeg al jaren zeker vijf kilo meer dan ik zou willen. Soms doe ik een tijdje het boerenverstanddieet, waarbij ik gewoon wat minder opschep op mijn bordje, geen paprikachips in huis haal en in plaats van Haribo-kindermix een appeltje met kaneel eet om mijn suikerbehoefte te stillen. Dan pas ik weer in een spijkerbroek waar mijn kont zo goed in uitkomt, en dan zeggen de mensen dat ik er goed uitzie. En dan, na een vakantie of een paar exorbitante kerstdiners, moet het bovenste knoopje weer open of blijven mijn armen steken in de mouwen van een mooi zijden bloesje. Verschrikkelijk erg is het allemaal niet, maar ik voel me inderdaad beter als ik 'een beetje let op wat ik eet'. Ook ik ben een vrouw die meedoet met dit spelletje.

Maar veel meer dan een dom, doorzichtig spelletje kan je de in elkaar geknutselde foto's en adviezen van Merel en Tessa niet noemen – tenminste, dat is hoe ik het wil zien. Een heel doktersteam vol orthodontisten en – nogmaals – gynaecologen, dat is moeilijker opzij te schuiven. Waarom vallen we over een dieetboek dat iedereen met gezond verstand gewoon kan negeren, maar roept niemand de heren van Smallbite ter verantwoording, bijvoorbeeld aan tafel bij Humberto Tan?

Het is 2016 en het lijkt me tijd dat we geen beugels meer in kaken schroeven om er lekker uit te kunnen zien. Dieetboeken zullen er altijd wel zijn, en het is aan ons om de écht domme vol liefde te negeren.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.