Ik probeerde high te worden van cacao met wat Deense hippies

Illustraties door Erik Pontoppidan

Laatst was er het nieuws dat er een club is in Berlijn waar clubbers high worden op chocoladepillen en drankjes. Hartstikke vet natuurlijk, maar niet echt iets voor mij. Ik ben niet zo'n raver – laat staan een chocoladeraver. Wel ga ik wat anders doen; vandaag sta ik op het punt om deel te nemen aan een spiritueel ritueel waarbij je rauwe, uit Guatemala geïmporteerd cacao moet drinken in de rustige en groene omgeving van het Søndermarken Park in Kopenhagen. Door de rauwe cacao zou je in een trip moeten belanden, die onderdrukte trauma's zou kunnen verhelpen en je in staat zou moeten stellen om te communiceren met de Mayagoden. Er is me ook verteld dat ik waarschijnlijk zal moeten huilen. Het klinkt allemaal veelbelovend, maar ik hoop eigenlijk vooral op gewoon een leuke trip. De ervaring waar ik me voor heb aangemeld is georganiseerd door de groep The Heart Space, die cacao vereert als een soort natuurlijk wondermiddel. Om de eer te hebben te mogen deelnemen aan hun ritueel, heb ik 150 Deense Kroon (zo'n 15 euro) naar hun bankrekening overgemaakt. Het is laat in de middag, maar de zon schijnt nog, als ik ga zitten bij de ingang van het Søndermarken Park. Eén voor één verschijnen mijn mede cacaonauten. Niemand kent elkaar nog, maar we worden aangemoedigd om elkaar te knuffelen. We volgen onze spirituele goeroe, Ida – die normaal in een kinderdagverblijf werkt – naar een open plek. Daar wacht Ida's collega Christina op ons. De zoete geur van cacao hangt in de lucht, er liggen kussens en dekens in een cirkel die ongeveer groot genoeg is voor 15 mensen en in het midden ligt een dekbed. Op het dekbed liggen kristallen, tantra-eieren en bloemen in de vorm van een kruis. Op het kruis ligt een Bluetoothspeaker. Enkele struiken in de buurt zijn versierd met gekleurde vlaggen. Ik ga naast een jongen zitten waar ik even daarvoor al een woordje had gewisseld. Met een Duits accent vertelt hij me dat hij al een keer eerder cacao heeft geprobeerd – in een binnenzwembad, waar mensen in een drumcirkel zaten. Ik veronderstel dat het goed is om naast iemand met ervaring te zitten tijdens mijn eerste ceremonie. Hij ziet er echt uit als een connaisseur: hij heeft een baard, lang naar achteren gekamd haar en een afwezige blik in zijn ogen. Ook draagt hij teenschoenen. We mogen niet van de cacao drinken totdat iedereen een bekertje heeft. Terwijl Ida en Christina de bekertjes inschenken vertellen ze ons over de geschiedenis van cacao. Ze leggen uit dat cacao als iets goddelijks werd gezien in de mythologieën van de Maya's en Azteken – dat cacao de kracht had om de fysieke wereld met de spirituele wereld te verbinden. Er werd naar gerefereerd als "levensbloed" of "voedsel van de Goden" en overal voor gebruikt – van het zegenen van soldaten voordat ze het slagveld op gingen tot geboorterituelen en bruiloften. De legende gaat dat Christopher Columbus een eigenaardige ontmoeting had met een paar Azteken – hij dacht dat ze een handvol amandelen hadden laten vallen, en verbaasde zich erover dat ze vervolgens paniekerig door de modder kropen om alle amandeltjes weer op te rapen. Later leerde hij dat de Azteken cacao als betaalmiddel gebruikten en dat het geen amandelen maar cacaobonen waren geweest. Veroveraars die de Azteekse paleizen aanvielen in de hoop goud en zilver aan te treffen, keken flink op hun neus als ze in plaats daarvan tonnen bonen aantroffen. De bittere boon werd pas populair onder Europeanen nadat de Nederlander Coenraad Johannes van Houten een methode had gevonden om het tot poeder te vermalen, dat met melk of water vermengd kon worden. En suiker, natuurlijk.

Terwijl we onze cacao drinken, wordt ons verteld dat er precies door dat proces honderden actieve ingrediënten uit de cacao worden gefilterd – precies die ingrediënten die het hart en de ziel verrijken. De cacao die wij drinken zit uiteraard wél nog boordevol verrijkende spulletjes. Er zijn drie hoofdtypes cacao: er is de delicate Criollo, de reguliere Forastero, en dan heb je nog de Trinitario, die een soort kruising is van beide soorten. Forastero en Trinitario worden gebruikt voor de normale chocolade in de supermarkt, maar er wordt ons verteld dat de Criollo-boon de beste is voor de rituelen. In Guatemala, waar Ida de cacao heeft gekocht, kost een kilo ongeveer 110 kronen (ongeveer 11 euro). Eenmaal geïmporteerd in Kopenhagen kost het drie keer zo veel. Wat betekent dat zij ongeveer 15 kronen hebben neergeteld (1,50 euro) terwijl ik er het tienvoudige voor betaal.

De cacao is dik en machtig – het smaakt net zoveel naar een Milka-reep als dat klittenband als een puppyvachtje voelt. Ik voel de individuele cacaovezels op mijn tong kriebelen, en het spul blijft vreselijk aan m'n tanden plakken. Tweeënveertig gram cacao (de maximale dosis per kopje) is vermengd met muntthee en cayennepeper zodat het sneller in de bloedbaan terecht komt, plus een snufje kaneel en zout voor de smaak. Er zit uiteraard geen suiker in maar we krijgen wel organische honing en agave aangeboden om het zoeter te maken. "Natuurlijk is alles fairtrade," zegt Christina. We lachen allemaal, maar ik snap de grap niet helemaal. Met lange tanden werk ik het pure en bittere mengsel naar binnen.

Terwijl ik drink, begint iets in mijn lichaam te bewegen. Ik voel een warme tinteling over mijn hele borst, ik voel me licht in m'n hoofd en het is alsof een hand mijn ogen omhoog tilt, vanuit de binnenkant van mijn schedel. Ida en Christina zingen en fluiten terwijl ze om de beurt tijdens een vier uur lange sessie een enorme hoeveelheid instrumenten bespelen. Er zijn enorme trommels, sierlijke bekkens, Tibetaanse klankschalen die klinken alsof je met een natte vinger langs de rand van een wijnglas gaat, er zijn veren en er is wierook. Een enórme wolk wierook, is er. Over het algemeen word ik kotsmisselijk van wierook – en helaas is er amper wind, waardoor er een constante aroma van wierook mijn richting op walmt. Elke keer als er eindelijk een uitgaat steekt Christina er weer een aan. Er is geen ontsnappen aan.

De mensen om me heen beginnen in een trance te raken. Ik weet nog niet zeker welk effect het drankje op me heeft, maar ik heb wel mijn huiswerk gedaan. Voordat ik ging sprak ik met voedingsdeskundige Randi Tobberub, die me vertelde dat er stoffen in de cacao zitten die een explosie van dopamine en serotonine in de cerebrale cortex veroorzaken. Tegelijkertijd gaat je hartslag omlaag en worden je bloedvaten wijder. Ze verzekerde me ook dat het hoge magnesiumgehalte goed is voor je hart, en dat cacao mogelijk infecties in het lichaam bestrijdt, maar dat er nog niet zoveel wetenschappelijk onderzoek is gedaan op dat gebied.

Toen ik me aan het inlezen was, kwam ik erachter dat rauwe cacao in hoge dosissen wordt afgeraden als je zwanger bent of antidepressiva gebruikt, en dat als je van tevoren eet, dat een lichte maaltijd moet zijn. Ik had die dag geen koffie gedronken, en luisterde de hele dag voor de trip naar liedjes over de dood en vervreemding – gewoon om te kijken welk effect dat zou hebben op mijn trip. Ik weet niet zeker of mijn lichaam al die gezondheidsvoordelen ervoer, maar ik voelde me in ieder geval wel behoorlijk vervreemd en geïsoleerd.

Naarmate het ritueel verder ging, voelde het steeds meer alsof ik de enige in de kring was die geen idee had waar hij mee bezig was. Sommige mensen doen een handstand, anderen zwaaien wild met hun armen. Een vrouw die zo te zien haar eigen haar knipt, rolt rond onder een stapel zachte dekens en kreunt zacht. Vervolgens staat ze op en springt ze als een gek rond door het hoge gras, wikkelt ze een kleurige sjaal om haar hoofd, en danst ze in het zonlicht dat door de bomen schijnt. Als ik terugkom nadat ik even heb geplast in de bosjes, zie ik mijn Duitse vriend blootvoets in een boom zitten, hijgend en puffend – terwijl er bloed uit zijn grote teen druppelt. De takken kraken als hij naar beneden springt. Ik wissel af tussen in kleermakerszit op een kussen zitten, en onder een deken liggen – ik heb het koud en lig heerlijk onder het dekentje. Ik heb wel het gevoel dat ik in een trance ben; een trance waardoor ik het gevoel heb dat ik het hele tafereel van buitenaf bekijk. Het idee van het ritueel is dat Moeder Cacao alle cellen in mijn lichaam zal laten stralen, maar dat gebeurt niet. Mijn gezicht lijkt bevroren te zijn in een grimas. Het hele gebeuren moet eruit gezien hebben als een freakshow, voor alle joggers en hondenuitlaters die langs ons plekje liepen. Helaas deelde ik hun visie. Voor de seance kregen we allemaal een moment om zonder onderbrekingen te praten over waarom we meededen aan de ceremonie. Een vrouw huilde terwijl ze vertelde dat haar relatie net was uitgegaan. Een man was zijn opa verloren, waar hij erg close mee was, terwijl een andere man praatte over de intense eenzaamheid waar hij gelukkig vanaf was sinds de cacaotrip die hij een week eerder had gehad.

Vier uur en een heleboel gehuppel en door het gras rollen later, lijkt iedereen zich oprecht een stuk beter te voelen. De ooit zo eenzame gast is de laatste die uit zijn trance ontwaakt. Hij staat te trillen op zijn benen, maar zucht, glimlacht, en zegt: "Dank je." Het is een pijnlijke realisatie: ik zal me nooit in mijn leven comfortabel genoeg voelen om te dansen in het hoge gras, een handstand te doen, of extatisch in een boom te klimmen. Ik zal nooit genieten van boeddhistisch gezang dat uit een bluetoothspeakertje schalt, of het leuk vinden om de vieze voeten van een kringmaatje in m'n gezicht geduwd te krijgen. Ik zal me waarschijnlijk nooit verbonden voelen met Moeder Aarde, Vadertje Tijd, Tante Cacao; of op het astrale vlak met mijn kringmaatjes. Ik vind het nogal tegenstrijdig om een Mayaritueel te imiteren in een Deens park door te zingen in het Engels en op Tibetaanse instrumenten te spelen. Maar hoewel ik normaal gesproken een tafereel als deze volkomen belachelijk zou hebben gemaakt, heb ik nu het gevoel dat het geen zin heeft om er sarcastisch over te doen. Waarom zou ik? Het is mijn probleem dat ik het niet voel, dat ik het niet begrijp. Het is niet per se slecht dat ik niet los kan laten en me over kan geven; de hippies in mijn kring waren allemaal verwikkeld in een persoonlijke strijd. Christina en Ida zeggen dat ze dichterbij de natuur willen staan, maar niemand die meedeed aan het ritueel was er om hun connectie met het gras waar ze op zaten te versterken. We waren er allemaal omdat we iets misten in ons leven. En ik heb het gevoel dat ik iets mis dat me in staat zou stellen om net zo gelukkig te zijn als mijn cacaocirkelmaatjes. Na het ritueel zeggen Isa en Christina dat dit een van de grootste en meest productieve ceremonies was die ze ooit hebben gehouden. We delen wat snacks – iemand heeft koekjes meegenomen en er zijn volkorenchips en gedroogde pruimen. Ik eet er een paar, maar ga daarna snel weg uit het park. Buiten zie ik een ouder echtpaar uit een biergarten strompelen, en een blond meisje voorbij scheuren op een roze brommer, die een bebaarde jongen in een neongroen pakje inhaalt. Ik ben terug. De dag na mijn trip voel ik me een stuk lekkerder in m'n vel zitten, maar ik weet niet zeker of ik dat aan de cacao te danken heb, of aan het feit dat ik mezelf vier uur heb gegeven om een beetje te zitten en over dingen na te denken. Ik voel wel nog steeds een beetje druk op mijn borst, wat ik ongetwijfeld te danken heb aan de wierook. En ik heb ook zes muggenbeten op m'n been zitten.