We spraken de fans die Eagles of Death Metal eindelijk hun Parijse show zagen afmaken

Ze waren van plan om de show van 13 november 2015 af te maken, en dat is precies wat ze deden. Een paar uur na zijn controversiële uitlatingen over vrij wapenbezit stapte Jesse Hughes het podium op, dit keer met zijn maatje Josh Homme, die niet aanwezig was bij de terroristische aanval in Le Bataclan, drie maanden geleden, maar nu wel, waarschijnlijk voor morele steun.

Zo'n tweeduizend mensen verzamelden zich dinsdagavond in Olympia, een van de grootste concertzalen in Parijs, waaronder negenhonderd overlevenden die tijdens het verschrikkelijke voorval in november ook aanwezig waren. De straten waren afgezet, er was overal politie en voor de ingang waren vijf controleposten geplaatst. Zoals verwacht krioelde het er van de journalisten.

Het was koud en iedereen leek gespannen – begrijpelijk, gezien de situatie. Voor sommige mensen was dit een unieke kans om te herstellen van hun trauma. Voor anderen was het optreden een kans om op te staan tegen de martelaren van IS en hun wens om de 'decadente cultuur' van het Westen te verwoesten. Maar voor alle aanwezigen gold hetzelfde: gewoon een biertje drinken, luisteren naar nummers die nauw aan het hart liggen en genieten – ook al was er geen ontsnappen aan de voelbaar heersende angst en onrust.

Aan het einde van de show sprak ik met een aantal toeschouwers over hun ervaring van het concert en hun ideeën over de sfeer in Olympia.

"Ik trok het niet meer. Het was te moeilijk. Mijn vriendin probeerde me al de hele dag gerust te stellen. Ze ging zelfs mee in de metro hierheen – maar toen ik eenmaal alleen binnen was, kon ik het niet meer aan. Ik was samen met een vriend naar het concert in Le Bataclan gegaan, maar vanavond weigerde hij om mee te gaan."

"Toen ik de hal binnenliep viel het me op dat iedereen zich gedroeg alsof dit zomaar een optreden was. Aan de bar stonden mensen met een biertje in hun hand te lachen. Sommige meisjes namen selfies. Maar al snel zag ik meer details. De tent zat vol met journalisten. Ik zag sommige mensen huilen vlak voor de show. De band onderbrak hun eerste nummer om een ode aan de slachtoffers te brengen, en de mensen om me heen waren ontzettend aangedaan.

"Ik kan niet echt zeggen dat ik heb genoten van de show, ik kon niet eens luisteren. Mijn gedachten waren ergens anders. Ik wil nu het liefst naar huis en bij mijn vriendin zijn."

"Ik moest hier gewoon zijn. Ik kocht een kaartje omdat ik van rock-'n-roll en EODM hou. Ik moest ze zien.

"In november zat ik net een week in Normandië met mijn vrouw, toen ik erachter kwam dat de band naar Parijs kwam – ik was teleurgesteld. Ik realiseer me nu hoeveel geluk ik heb gehad. Kun je het je voorstellen? Nog leven dankzij een vakantie met je vrouw? Het is onmogelijk om uit te leggen. Het is absurd maar je moet ermee leren omgaan. Het leven is oneerlijk. Kinderen zijn gestorven en ik leef nog."

"Geen woorden kunnen omschrijven hoe ik me voelde tijdens het optreden. Ik zal het nooit vergeten. Ik ging met vrienden, waarvan sommigen ook op 13 november aanwezig waren. Zelf was ik er niet, ik was een biertje aan het drinken met een paar vrienden in een andere buurt in Parijs. Het is bizar, ik had erbij kunnen zijn die avond…"

"Het was kostte me moeite om niet te huilen. Ik probeerde de tranen keer op keer tegen te houden, maar toen Jesse Hughes zijn nieuwe blauw-wit-rode gitaar liet zien, brak ik. Ze speelden Brown Sugar, een van mijn lievelingsnummers. Ik moest erop reageren en mijn tranen deden dat voor me. Het was het meest ontroerende concert ooit en een van de treurigste momenten van mijn leven."

"Ik was er niet bij op 13 november, maar ik voelde me verplicht om vanavond aanwezig te zijn – om te zingen en om steun te betuigen. Er zal vast kritiek op me zijn van mensen die vinden dat ik een plek heb 'gestolen' van een diehard fan, maar dat boeit me niet."

"Het begin van de show van ongelooflijk. De band kwam op met het Franse nummer "Il est cinq heures, Paris s'éveille" en ik kan amper omschrijven hoe het was. Het was een gekkenhuis. Het nummer omschrijft alles wat ik liefheb van Parijs – de mensen, plekken en sfeer. Misschien was het gek omdat het publiek gewoon lol wilde hebben, doen alsof er niks is gebeurd, ook al weet iedereen dat er drie maanden geleden iets verschrikkelijks is gebeurd in Parijs. Noem het hypocriet, noem het zuivering, noem het hoe je wil."

"Ik moet toegeven dat ik in het begin van het concert naar de nooduitgangen zocht. Maar dat is menselijk: na zo'n trauma kun je niet normaal reageren. Zoals ik als zei, ik was er niet bij op 13 november maar ik woon in Parijs, ik ben Frans en ik ben ook aangevallen – ik kan het niet accepteren."

"Ik stond in de zaal toen Le Bataclan werd aangevallen. Ik kon ontsnappen toen de terroristen binnenvielen. Ik heb zoveel geluk gehad. Toch voel ik me schuldig, vooral als ik alle gezichten van de mensen die zijn vermoord zie."

"Vanavond kreeg ik de kans om te vergeten, om te genieten van een prachtig optreden van een van mijn favoriete bands. Ik vond ze geweldig presteren, ik vond de opening geweldig en ik vond het geweldig dat Homme er was. Ik denk dat ik het meest emotioneel werd toen ik erachter kwam dat hij met de Eagles ging optreden."

"Veel mensen praten over Hughes, zijn pro-wapenbeleid enzo. Maar het is een rockband! Hij sloopt gitaren op het podium. Hij hoeft niet te zijn zoals de Fransen dat willen. We verdedigen de vrijheid van meningsuiting wanneer ons dat uitkomt. Als we beter willen zijn dan IS moeten we vrijheid altijd verdedigen, dat is alles."