We spraken regisseur John Singleton over zijn klassieker ‘Boyz N the Hood’

Vijfentwintig jaar nadat Boyz N the Hood uitkwam, is de invloed van de film nog overal voelbaar, van Grand Theft Auto: San Andreas tot Kendrick Lamars Good Kid, M.A.A.D. City. Regisseur John Singleton was pas 23 toen hij Boyz N the Hood maakte. Singleton maakte deel uit van een golf van Afro-Amerikaanse films in de vroege jaren negentig, die begon met Spike Lee's Do the Right Thing en films voorbracht als Juice, Menace II Society, Friday en New Jack City. De film was direct geïnspireerd door Singletons eigen leven, en werd opgenomen op de straten waar hij opgroeide.

De film was de grote doorbraak van de drie hoofdrolspelers: Cuba Gooding Jr. als de hardwerkende Tre; Morris Chestnut als tienervader Ricky, op weg naar de universiteit met een footballbeurs, en Ice Cube in zijn eerste rol als Ricky's broer, de kleinschalige drugsdealer Doughboy. Hoewel de film al een kwart eeuw oud is, is het nog steeds een krachtig en aangrijpend verhaal over verloren jeugd. De problemen van politiegeweld en gentrificatie die aangekaart worden in de film zijn helaas nog steeds relevant. Na de release werd Singleton de jongste persoon én de eerste Afro-Amerikaan die werd genomineerd voor een Oscar voor Beste Regisseur.

Ik ontmoette Singleton in Londen om te praten over de klassieker, zijn carrière, en het leven in de achterbuurten van LA.

VICE: Laten we bij het begin beginnen. Wanneer had je voor het eerst het idee om Boyz N the Hood te maken?
John Singleton: Ik denk dat ik al in de film leefde voordat ik bedacht om 'm te maken. Ik hing altijd rond met drie vrienden: Jimmy en Michael, en onze andere vriend die ook Michael heette. Zijn bijnaam was Fatback – hij was zwaargebouwd – en in de film noemden we hem Doughboy. Toen ik begon na te denken over wat ik met m'n leven wilde doen, kwam de gedachte van films maken in me op. Het voelde logisch en natuurlijk dat dit mijn eerste film zou worden. Toen ik me inschreef voor de USC filmacademie hadden ze een selectieproces waarbij ze om drie filmideeën vroegen. Eentje die ik had bedacht heette Summer of '84. Die film zou gaan over opgroeien in het zuiden van L.A.

Je eigen ervaringen hebben in ieder geval de locatie van de film bepaald, maar hoeveel ervan is daadwerkelijk gebaseerd op je leven?
Een hoop. Toen ik elf was, ging ik bij mijn vader wonen. Sommige dingen zijn waargebeurd, zoals de man die inbrak en mijn vader die hem overmeesterde, waarna de zwarte politieagent vervolgens zei: "Je had hem moeten vermoorden. Dan hadden we een neger minder om ons druk over te maken." Andere dingen in de film zijn ook waargebeurd, maar zijn mij niet per se overkomen.

Was je vader zoals Furious?
Ja, hij was zeer politiek gedreven en heel bewust als zwarte man. Hij was de enige vader uit de buurt, dus een hoop kinderen keken naar hem op. Ik moet mijn vader bedanken: ik heb nooit met de onzekerheden moeten opgroeien waar andere jonge zwarte mannen wel mee te maken kregen. Hij gaf me de steun die ik nodig had.

Cuba Gooding Jr. en Morris Chestnut waren in die tijd nog onbekend. Waar heb je hen gevonden?
Het is grappig; toen we de film aan het maken waren, wist ik nog niks over het castingproces. De eerste twee mensen die binnenkwamen om auditie te doen voor Tre waren Morris Chestnut en daarna Cuba Gooding Jr. Nadat die twee auditie hadden gedaan, ging ik lunchen. We moesten nog zeven andere mensen zien, maar ik zei: "Deze gast gaat Tre worden en die andere gast gaat Ricky worden. Ik ga eten, doei!"

Hoe kwam Ice Cube erbij?
Ik had zijn rol speciaal voor hem geschreven. Ik kon niemand anders bedenken dan Ice Cube. Ik leerde hem kennen toen ik nog studeerde en stage liep bij The Arsenio Hall Show, waar ik regiestagiair was. Hij probeerde via de artiesteningang backstage te komen en ze wilden hem niet meer terug naar binnen laten. Ik zei: "Hé man, dit is Ice Cube van NWA. Kom op man, ik zorg wel voor je." Ik bracht hem terug en zei dat ik aan een script bezig was waarin ik een rol speciaal voor hem had geschreven, en hij gaf me zijn telefoonnummer. Ik zag hem daarna weleens in de stad. Hij gaf me een keer een lift naar huis toen ik in Hollywood was gestrand. Het was ergens in januari 1990. Hij liet wat nummers horen en zei dat ze voor zijn nieuwe soloalbum AmeriKKKa's Most Wanted waren. Vervolgens zei ik: "Weet je nog dat script waar ik mee bezig was? Ik heb het af." Zeven maanden daarna werkten we samen aan de film. We vertellen dit verhaal altijd, omdat we toen nog twee jonge gasten met wilde dromen waren die in een jeep over de snelweg van L.A. scheurden en praatten over wat we wilden doen.

Hielp het om een beroemde rapper in de cast te hebben?
De studio had geen idee wie NWA waren. Het was het succes van Do the Right Thing van twee jaar daarvoor dat ons meer hielp. Robert Townsends Hollywood Shuffle kwam ook rond die tijd uit. Dat waren kleine successen van nieuwe zwarte stemmen die bekend werden. De studio wilde dus zijn eigen ster maken. Dus ik werd een beetje neergezet als een tegengewicht voor wat Spike Lee aan het doen was.

Klopt het dat je de rest van NWA ook in de film wilde hebben?
Dat was wel mijn plan. De eerste keer dat ik Eazy-E ontmoette, zei ik dat ik met deze film bezig was, maar het boeide hem niet.

Werd daarom de gozer met het shirt met "We Want Eazy" erop in de film in elkaar geslagen?
Ja, dat was de eerste dag dat Ice Cube betrokken was bij de productie. Ik belde hem op en zei tegen hem dat hij al zijn NWA-accessoires naar de set moest brengen. Opeens loopt die crackhead naar buiten met een shirt waarop staat: "We Want Eazy." Cube lachte erom en ik zei: "Jullie gaan hem in elkaar meppen!" Het was mijn idee – ik was het!

Producer Steve Nicolaides zei dat de Bloods op jullie afkwamen tijdens de opnames, en jullie de opnamelocatie moesten veranderen?
Ze kwamen niet op mij af. Steve had een afspraak met een gozer die zichzelf de leider van alle Bloods in L.A. noemde. Ten eerste hebben de Bloods geen leider in L.A. – het is geen West Side Story! We wilden een schietscène eindigen in een buurt die bekend stond als Bloods-territorium. Dus besloot hij uit beleefdheid met die man te praten, en die zei toen dat we er niet mochten filmen. Ik had zoiets van: fuck dat, de straten zijn niet van hen! Uiteindelijk hebben we op een plek gefilmd waar meer ruimte was voor de stunts, maar het was nog steeds in hun territorium.

Was die "leider" van de Bloods gewoon aan het bluffen dan?
In Hollywood zijn er altijd wel gasten die doen alsof ze van de straat komen en het daar voor het zeggen hebben. Elke keer wanneer hij kwam opdagen voor een ontmoeting had hij allemaal jonge volgelingen bij zich. Net zoals alles in Los Angeles was het schijn. Ik kom wel echt uit de buurt dus ik zei: "Fuck you, we hoeven niet naar jou te luisteren." Toen zei hij: "Oké, betaal me dan gewoon een beetje." Dat is hun ding. Daarnaast had deze gast in de film Colors gespeeld, dus ik ging sowieso niet naar hem luisteren.

De outfits in de film zijn geweldig, vooral als je er in 2016 naar terugkijkt.
Mijn costume designer was Darryle Johnson. Hij werkt nog steeds in de filmindustrie. Darryle had een t-shirtkraampje op straat. Het Crenshaw-shirt in de film verkocht hij vroeger altijd.

Droegen de acteurs ook hun eigen kleding?
Nee… Hoewel het shirt dat Cuba draagt wanneer hij naar de barbecue gaat, hetzelfde shirt was dat hij tijdens de auditie droeg. En Ice Cube mocht zelf kiezen wat hij droeg in de film – hij had een heel sterke mening over wat hij wel en niet wilde dragen.

Waar kwam die speen van Dooky vandaan?
Dat joch liep zo naar binnen tijdens de auditie! Hij had 'm in zijn mond terwijl hij het script voorlas en ik dacht: "Deze gast moet echt in de film spelen!"

Ik wilde je ook over Little Chris vragen, die in een rolstoel zit, maar je legt nooit echt uit waarom.
Het wordt nooit besproken maar je ziet het terug in de film. Je hoeft het eigenlijk niet uit te leggen. De man die hem speelde kwam uit Oakland. Hij kreeg de rol omdat hij op kwam dagen bij het productiekantoor en vroeg: "Heb je een rol voor een man die is neergeschoten en vervolgens in een rolstoel zit? Ik ben namelijk neergeschoten en zit in een rolstoel. Ik moet in je film spelen!" Ik vertelde hem dat hij auditie moest doen, hij was goed en daarom zit hij in de film.

Je hebt in de film ook verwijzingen gemaakt naar Rob Reiners Stand By Me.
Het was de laatste film die ik zag voordat ik ging studeren en ik vond alles wat Stephen King schreef prachtig. Het is een emotioneel coming-of-age-verhaal over jonge mannen en daarom vind ik het prachtig.

Vergeleek je door ernaar te verwijzen die idyllische witte jeugd van de jaren vijftig die je in de film ziet met je eigen ervaringen?
Nee, zo was het helemaal niet. Ik vind die film gewoon leuk en het was iets dat me emotioneel raakte. Andere films die ik even hoog heb zitten, waren Hector Babenco's Pixote en François Truffauts The 400 Blows; films over jonge mannen die verschillende dingen meemaken in verschillende culturen.

Er zijn meerdere regisseurs uit de jaren negentig geweest die de afgelopen jaren zijn teruggekeerd naar hun iconische vroegere werken, zoals Richard Linklaters Before Sunset en Before Midnight en Kevin Smiths Clerks 2. Heb je ooit overwogen om een vervolg te maken op Boyz N the Hood?
Nee. Ik wil liever films maken binnen hetzelfde milieu maar met andere personages. Net als Baby Boy, de tegenhanger van de Boyz N the Hood-wereld. Baby Boy is een van mijn favoriete films die ik heb gemaakt omdat het dezelfde wereld is. Ik ben van plan om nog een film over de straat te maken. Ik ga niet verklappen wat het wordt, maar ik wil een film maken over Amerika na Obama. Ik wil me richten op de psychologische naschok daarvan, en hoe je op een andere manier omgaat met ras en klasse.

Bedankt!