We zijn vervloekt door een Japanse ruimtebasis

Japan heeft de toekomst op haar eigen excentrieke wijze geschapen. Van gebouwen als deze futuristische ruimtebasis keek niemand er lange tijd op. Vandaag de dag staat het gevaarte echter dreigend en treurig aan de horizon. Het is symbool geworden van de ineenstorting van het land in de jaren negentig, toen de Japanse technologische fantasieën plaatsmaakten voor de duurzamere aspiraties van de rest van de wereld.

Ik woonde vroeger in Kochi, één van Japans armste gehuchten gelegen in het geïsoleerde zuiden van een typisch plattelandseiland. In het verleden werd zelfs deze afgelegen en onbereikbare uitkijkpost door stedelijke projectontwikkelaars volgepompt met een eindeloze hoeveelheid yen, maar uiteindelijk was dit geld, net als in de rest van Japan, verdwenen. Grenzend aan de buitenwijken en de kust bevindt zich een groot berggebied. Dat is waar dit rare, glimlachende gebouw staat.

In eerste instantie dachten we dat de basis een verlaten hotel was voor pas getrouwde stelletjes, maar er waren geen slaapkamers.

De meeste gevels waren zo toegetakeld dat de voorkant volledig was ingestort. De receptie was gevuld met gehavende arcadespelletjes, groezelige lakens en natuurlijk het onmisbare Hello Kitty kussen.

De rug van het modernistische spookgebouw was volgepropt met vergaderkamers en de top werd gekroond door licht dreigende, buitenaardse schoorstenen. Een gaskamer is er niks bij.

De lounge bars op de onderste verdiepingen werden gedomineerd door overwoekerde keukens en de grote zaal stonk naar de verrotte gevlochten tatami-matten die verzakt waren in de fundering. Het waren viezige, grimmige plekken.

De gemiddelde ruimte tussen de trappen was ongeveer anderhalve meter, wat benadrukt dat dit gebouw alleen bedoeld was voor kleine Japanse mensen.

Dit enorme symbool geschilderd op de muur is het Japanse teken voor ‘vloek’.

Een geruststellende ontdekking in deze doodskist van de moderniteit.

Uiteindelijk waren we toch niet zo bang voor de ‘vloek’ dat we dit Kodak-moment lieten schieten. Al had ik achteraf wel gehoopt dat ik er die dag niet uitzag als een kruising tussen Ace Ventura en een vijftienjarige pauper die graag met messen zwaait – maar wat is wel een goede outfit om een aftandse, verweesde Japanse ruimtebasis in te verkennen?

TEKST EN FOTO’S: ALEX HOBAN