Ik was vandaag bij een bijna-wereldrecord

Het geasfalteerde gebiedje rond het Vondeltheater in het Vondelpark in Amsterdam was vrijwel leeg, de lucht was grauw als beton en het enige wat erop wees dat hier zometeen misschien een wereldrecord gevestigd zou worden, was de rode loper met aan beide zijden touwen, een bord waar al gauw een boogschuttersdoel op bevestigd zou worden en een mokkende fotograaf die een sjekkie draaide. Vandaag was het de nationale Guinness World Record dag. Een grootste dag: vol glorie, maar natuurlijk ook bittere teleurstelling.

Enkele weken geleden kregen we een persbericht binnen dat Joe Alexander, een Duitser, het wereldrecord pijl-en-boog-pijlen-vangen-met-blote-handen ging verbreken. Ook al hadden we geen idee dat het wereldrecord pijl-en-boog-pijlen-vangen-met-blote-handen uberhaubt bestond moesten we hier bij zijn, dus ik stond er.

Ik hield mijn camera met van de kou gevoelloze vingers vast, terwijl Joe zich opwarmde. Het was een spannende dag. Vorig jaar had hij namelijk al het wereldrecord afgepakt van een Australiër, toen hij met zijn blote handen wel 43 pijlen uit de lucht had geplukt. Vandaag ging hij voor minstens 45. Twee minuten lang zouden twee boogschutters pijl na pijl op hem afschieten. "Dit is heel onnatuurlijk," bezwoer hij mij en de acht andere leden van de pers die op waren komen dagen, "een normaal mens gaat niet in de weg van een pijl staan." Joe wel. Hij is echt geen normaal mens.

Joe heeft namelijk als uitzonderlijk lid van ons ras al vijf (!) fucking wereldrecords op zijn naam staan. Niet alleen ving hij 42 pijlen met zijn blote handen, ook brak hij het grootste aantal bakstenen onder water, ving hij het grootste aantal harpoenen onder water, ving hij de meeste popcorn boven een popcornpan en brak hij het grootste aantal betonblokken met de elleboog terwijl hij een rauw ei in de hand hield. Dit is geen mens. Joe Alexander is een fenomeen.

De afstand van 8 meter werd gemeten, de pijlen werden klaargelegd en Joe Alexander - de man met niet één, maar twee voornamen - gaf zijn boogschutters de laatste aanwijzingen. Hij zou eerst een aantal keer oefenen. Zo zag dat er ongeveer uit:

Even leek hij van zijn apropos toen een hondje in de weg liep. Hij smeekte de eigenaar van de hond hem weg te halen. Want Joe houdt van dieren, zelfs van honden die in de weg lopen.

De spanning was haast voelbaar toen Joe aangaf de poging te gaan wagen. Volgens de officiële regels van de wereldrecords mag hij het maar een enkele keer proberen. Daar zouden twee strenge dames op toezien. Later vertelde Joe in zijn dikke Duitse accent dat pijlen vangen met je handen voelt als "wanneer je handen heel koud zijn, en als je dan een hamer pakt, en er zo, HOP, op slaat." Ik heb nog nooit met een hamer, hop, op mijn koude vingers geslagen, maar het lijkt me ongeveer net zo pijnlijk als Joe's gezicht doet geloven op de onderstaande foto.

Na twee minuten had Joe slechts 42 pijlen gevangen. Ik noem onderstaande fotoserie: "Een pijnlijke oefening in harde werkelijkheid":

Joe kondigde daarna doodleuk aan dat hij, tegen alle regels van de wereldrecords in, het nog een keer ging proberen! Het was koud zei hij, en daarom was het niet gelukt. En bovendien hadden zijn boogschutters Peter en Robin (HOE TOEVALLIG) het goeie ritme niet te pakken. Ja, ja, dacht ik. Mietje.

Bij zijn tweede poging was zijn concentratie zo mogelijk nog groter. Ik noem deze fotoserie: AAAARARAGAGHGHGHHGHGAAEGHGHH.

Het werd spannend. Maar helaas, het mocht vandaag niet zo zijn. Na 41 pijlen was de tijd om, en nogmaals brak mijn hart een klein beetje van de blik in zijn ogen. Dit, lieve mensen, is pijn. Echte pijn. Pijn, vernedering en ongeloof:

Hierna mocht de pers hem nog wat vragen stellen. Ik vroeg hem dit:

VICE: Is het niet zo dat je gewoon iets geks bedenkt dat niemand ooit eerder heeft gedaan, en dat je dan sowieso het wereldrecord hebt?

Joe Alexander: Nee, nee, nee. Ik hou van alle soorten uitdagingen. Gisteren was ik popcorn aan het vangen, en dat is dom. Ik hou van domme dingen, maar op een hoog niveau. Het ziet er misschien makkelijk uit, maar het is heel moeilijk om popcorn te vangen.

Ja.

Maar ik bedenk ook dingen voor andere mensen. Een meisje gisteren bijvoorbeeld, brak een record met haar haren. Ze had een stukje metaal in haar haar, en dan draaide ze rond en brak tien houten planken! Met haar haren!

Wauw. Maar is er dan een soort groepje mensen dat records bedenkt? Record-buddy's, zo je wilt?

Ja, ik ken veel mensen. Ik bedenk ideeën, want ik hou van alle soorten uitdagingen. Gisteren brak bijvoorbeeld een vriend van me het wereldrecord flessen openen met zijn hoofd.

En dat had jij bedacht? 

Natuurlijk. Ik wist dat hij watermeloenen met zijn hoofd kapotmaakte, dus ik dacht "Waarom probeer je het niet eens met flessen?" En dat deed hij. BAM. BAM. Wereldrecord. Gisteren nog.

Ongelofelijk. Kom je dan ook rond van wereldrecords breken? 

Ja, ik doe shows en ik ben extreme-coach. Ik coach mensen in het doen van extreme dingen.

Zoals?

Nou, iemand die ik nu train bijvoorbeeld, die gaat liggen op de grond en dan laat hij vijftien auto's over zich heen rijden. Terwijl hij zingt van "La la la la". Ook heb ik een jongen die darts in een muur gooit en via die darts de muur op klimt. Ik heb op de een of andere manier een soort kanaal voor geweldige ideeën. En ik leer de mensen die uit te voeren. To the MAX.

Hoeveel records heb je dan bedacht die in het Guinness boek staan? In totaal? 

Nou, met alle mensen inbegrepen, zo'n twintig denk ik. Maar ik heb er meer als je alle wereldrecords meetelt. Heel veel, ja. Ik heb bijvoorbeeld ook het wereldrecord bakstenen breken onder water. Je praat met een echte man, he?

Wow. Ja. Dank je wel! Volgende keer niet falen he?

Nee.

Ok. Doei!