West side rendezvous

Homo en arm zijn in het New York van begin jaren negentig was geen pretje. Veel travestieten en transseksuelen werkten als prostituees en hingen rond in het Meatpacking District. De oorspronkelijk Japanse New Yorker en fotograaf Katsu Naito begon aan een fotoserie van de transprostituees die hij toentertijd tegenkwam en publiceerde eerder dit jaar zijn boek hierover, genaamd West Side Rendezvous.

VICE: Bijna alle foto's zijn meer dan twintig jaar geleden genomen, waarom publiceer je ze nu pas?
Katsu Naito: Nou, vijftien jaar geleden zouden deze afbeeldingen niet zo gemakkelijk geaccepteerd worden. Maar nu al deze sekswerkers verder zijn gegaan met hun leven, hangt er niet meer zo'n stigma aan deze activiteiten.

Cool. Wat vind je er zelf van, als je terugkijkt naar deze foto's?
Het is een samenkomst van emoties. Sommige foto's zijn best sexy, sommigen ondeugend en natuurlijk zijn er een aantal waarbij je echt de eenzaamheid en het verdriet kunt voelen.

Veel van deze foto's zijn gemaakt op het hoogtepunt van de hele dragball-rage. Is die obsessie met mode doorgevoerd in de stijl die deze jongens droegen terwijl ze op straat werkten?
Ja, zeker. Veel van de foto's zijn gemaakt terwijl ze aan het tippelen waren. Het statement dat ze wilden maken, maakten ze door middel van hun kleding, omdat dat de eerste indruk geeft tegenover de hoerenlopers. Ze gebruikten dus zeker hun kleding als communicatiemiddel.

Was er nog steeds zo'n strijd tussen de outfits tijdens het werken?
Enigszins wel ja. Ze hadden allemaal hun eigen manier van zichzelf presenteren, waar ze stuk voor stuk trots op waren. Dat was hun manier om te laten zien, zo wil ik gezien worden. Daarnaast was de eerste indruk de sleutel naar succes. Ze deden er alles aan om zichzelf door middel van hun kleding te promoten. Wat voor kleren droegen ze dan? Dat verschilde. Velen droegen echte blikvangers. Jarretels, panty's, dat soort dingen. Je kunt natuurlijk nooit de mist in gaan met een goed paar hakken. Ze droegen vaak ook iets makkelijks als een spijkerbroek en een leren jasje. Het was erg koud in die tijd, dus ze wilden hoerenlopers aantrekken, maar niet bevriezen. Dit alles was middenin de AIDS-crisis. Alsnog bleven ze trots op de straten doorwerken, wat ik erg fascinerend vond.

Wie waren hun stijliconen?
Ik kan me nog herinneren dat sommigen model wilden worden en de naam Linda Evangelista viel redelijk vaak. Maar zij was een model dat niet voor minder dan $10.000 per dag d'r bed uitkwam. De kleding en merken die zij droeg zaten dus absoluut niet in hun prijsklasse, maar die groep modellen uit begin jaren negentig waren zeker een grote invloed.

Over merken gesproken, was er ook een soort heilige graal van de travestieprostitutiemerken?
Dat zal vast wel ja, maar de prostituees leefden niet in luxe. Als er dan al één merk was waar ze verzot op waren, zou dat te duur zijn geweest.

Moesten de transgender prostituees zich provocerender kleden dan de prostituees die als vrouw waren geboren?
Hun outfits bestonden altijd uit kleding waarin ze zich bloot konden geven. Het punt is dat ze zichzelf niet alleen aan het prostitueren waren, ze hingen altijd met dezelfde groep in dezelfde buurt en ze vonden het stuk voor stuk fantastisch om hun kleren uit te trekken en zichzelf op zo verschillend mogelijke manieren te laten zien.

Was de één nog gekker dan de ander?
Ja, er zaten een stel gekken tussen. Ééntje liet altijd z'n lul zien. Hij haalde hem stiekem uit z'n minirokje en begon ermee te spelen. Een andere zag er altijd uit alsof ze rechtstreeks uit een SM-club kwam lopen. Ze zat dan nog helemaal in haar rol met al dat leer, dat latex en die kettingen. Sommigen waren wat soberder en anderen de hele tijd high van één of andere drug. Er waren dus verschillende niveaus van rariteiten, maar ik denk dat ik ook wel wat dingen uit m'n geheugen heb verdrongen.