Winnaar op de lange afstand: Stevie Nicks van Fleetwood Mac

Andy Capper, de uitgever van VICE wereldwijd, sprak tot ieders jaloezie hier met Stevie Nicks. De zangeres van Fleetwood Mac is de vijftig al ruim gepasseerd, maar ze heeft nog altijd gloeiende gevoelens voor haar leven als muzikant. Hieronder lees je Stevies verhaal, zoals verteld aan Andy.

Ik ben nu 56, maar muziek heeft nog altijd hetzelfde effect op me als toen ik 15 was. Eens in de zoveel tijd hoor ik een paar nummers die me echt raken. Dan ren ik gelijk naar mijn bureau om te schrijven en vervolgens meteen naar de piano om te componeren. Dat gevoel is nooit verdwenen, en daar voel ik me heel gezegend mee.

Ik ken een paar mensen die zeggen dat ze stukken beter schreven toen ze jong waren, maar ik heb juist het gevoel dat mijn beste werk nog gemaakt moet worden. Ik werk constant aan nieuw materiaal en ben altijd geïnspireerd. Op het moment bereid ik shows in Ceasar’s Palace in Las Vegas voor en het componeren van een serie liedjes gebaseerd op de boeken van Rhiannon, Welse legendes waar ik van hou. Het zijn zulke prachtige verhalen. Voorouders uit Wales lieten ze achter om toekomstige generaties te leren hoe ze hun kinderen moeten opvoeden en hoe ze met relaties om moeten gaan. In feite zijn het gewoon handboeken waarin staat hoe ze hun leven moeten leiden.

Mijn nichtje Jesse inspireert me ook enorm. Ze is pas dertien jaar, maar ze is al langer dan ik, met donker haar en blauwe ogen. Soms, als ik met muziek aan over mijn loopband ren, zing en brul ik hard mee. Dan laat ik Jesse horen hoe een zanger zingt. Jesse was erbij toen ik vier nummers schreef voor het vorige Fleetwood Mac album. Ze zong zelfs mee op 'Say You Will'. Dat was leuk.

Het is niet zo dat ik haar wil pushen om ook de muziek in te gaan. Dat zou ik nooit doen. Kunst kun je niemand opleggen. Je hebt het of je hebt het niet. Dat geloof ik echt. Meisjes die muziek willen maken, zou ik adviseren een instrument te leren bespelen. Een meisje dat goed gitaar of piano speelt, komt altijd wel aan de bak. Als meisje ben je nu eenmaal altijd wat specialer.

Maar een muzikant met een lange adem zijn, het lang volhouden in de muziekwereld, dat is een ander verhaal. "De muziek” was absoluut mijn belangrijkste drijfveer om steeds weer door te gaan. Het klinkt cliché, maar de muziek an sich is een veel grotere persoonlijke motivatie dan deel uitmaken van een band. Ja, ik zat in een band, maar het was niet zo dat Lindsey Buckingham en ik samen liedjes schreven. Hij produceerde mijn muziek en deed dat goed, maar daar bleef het bij.

Ik was heel egoïstisch en wilde mijn kunst niet opgeven voor familie en een man. Nu, op dit punt in mijn leven, ben ik daar gelukkig mee. Om me heen zie ik zoveel mensen zie die wel getrouwd zijn of een relatie kregen; die zijn allemaal weer gescheiden, liggen allemaal in de lappenmand en hebben kinderen die zich ellendig voelen. Dan denk ik bij mezelf: 'Je hebt de goede keuze gemaakt.'

Eigenlijk denk ik ook niet dat iemand met mijn levensstijl had kunnen leven. Zelfs de rijkste sterren konden jaloers op me zijn. De armste mensen, alle geweldige mannen in mijn leven, die hadden het allemaal zwaar.

Er was een ober. Er waren mannen die zich als deurmat lieten gebruiken. Allemaal knappe en lieve mannen die in mijn leven kwamen. Ik had ook rijke, bekende mannen, maar op een gegeven moment werd mijn leven hen allemaal te veel. Ze begonnen eisen te stellen. “Waar ga je heen?" En: "Wat bedoel je, je komt terug van je tour en je blijft nog een maand in Engeland hangen?” Dat soort dingen zeggen werkt niet bij mij. De lange zwarte limousine die het lange pad naar je huis oprijdt om je op te komen halen, terwijl je vriendje je uitzwaait. Het is gewoon nooit leuk om achtergelaten te worden. Dat zou ik ook niet leuk vinden.

Ik heb zo mijn kansen gehad, maar ik zou nooit met een rockster trouwen. Je kunt ze nooit vertrouwen. Ik weet dat, ik heb het met eigen ogen gezien. Er was een bepaald clubje mannen waar Christine McVie en ik altijd uit de buurt bleven. We wisten niet echt wat de jongens in onze band deden, maar we wisten dankzij het roddelcircuit wel hoe jongens uit andere bands dit soort zaken aanpakten. Wat in Fleetwood Mac gebeurde, daar hadden wij niks mee te maken. We wilden het niet eens weten. Omdat ik bekend ben met dat hele rock 'n roll-wereldje begrijp ik waarom sommige mannen doen wat ze doen. Maar dat wil niet zeggen dat ik het ook goedkeur.

Ik zweer op mijn moeders graf (en ze is nog niet eens dood) dat Christine en ik geen one-night stands hadden als we op tour waren. We hebben nooit mannen opgepikt in een café, waar we na een avondje uit het bed mee indoken. De jongens wel. Zulke dingen gebeuren overal in de wereld, nacht in nacht uit. Dat is tegenwoordig met nieuwe rock 'n roll bands niet anders.

Hoe dan ook, ik ben gewoon dankbaar dat ik zo veel mooie herinneringen heb overgehouden aan mijn leven als muzikant. De meest bijzondere dag uit mijn leven had ik toen ik 29 was en we ons eerste 'Day on the Green'-concert in San Francisco speelden. Peter Frampton was de headliner. Wij speelden vóór hem. Het concert was een ode aan het succes van Peters album Frampton Comes Alive, dus promotor Bill Graham had een enorm sprookjeskasteel op het gigantische podium gebouwd. Het was een schitterend kasteel. Het glitterde en glansde aan alle kanten, met torens en trappen die aan beide kanten omhoog liepen. Dit was begin 1976 en op dat moment hadden Lindsey en ik alleen nog maar een kleine tour achter de rug met Fleetwood Mac, met maximaal 5000 man per show. Hier stonden er 75.000!

We hadden geen flauw idee wat we moesten verwachten. Toen we aankwamen, zag ik dat onze kleedkamers versierd waren met uit hout gesneden bordjes. Iedereen had zijn eigen bordje, waarin met sierletters onze namen gegraveerd waren. Natuurlijk waren het gewoon caravans, maar oh, wat waren het mooie caravans!

De eerste die op moest was Lee Michaels heette. Ik had in San San Francisco gewoond, waar hij vandaan kwam, dus ik was al fan. Ik verstopte me naast het podium om zijn show te bekijken. Tijdens het laatste half uur ging ik terug om me om te kleden. Toen we eindelijk zelf op het podium stonden, dacht ik: 'Waar zou ik ooit liever willen staan dan hier, bij dit glitterkasteel voor 75.000 man?' Daar stond ik, midden op het podium, en ik wist: 'Dit is het betere werk!'

Maar nog veel leuker was dat mijn beste vriendin en ik later de trappen van het kasteel mochten beklimmen om bovenop vanuit grote prinsessenstoelen Peter Frampton live te zien spelen. Hij is een fantastische gitarist en toen had hij nog van dat lange, goudachtige haar. Hij was zo knap. Het leek wel een koning. Dus om daar boven te zitten en hem vanaf daar te zien was ongelooflijk. Na de show was er een groot feest in de hotelkamer van Frampton. Wat een geweldig rock 'n roll moment.

Op het feest was iedereen dronken. Maar ik kan het me als de dag van gisteren herinneren, dus dat betekent dat het leuk was. Iedereen dronk wijn. Het was zo mooi. Op dat moment waren hard-drugs nog niet echt populair. De mindere dagen moest toen duidelijk nog komen, maar de mooie momenten zijn altijd gebleven. Zowel de goede als de slechte momenten hebben ervoor gezorgd dat ik nu in een huis woon dat over de oceaan uitkijkt, een plek waar ik helemaal vrij voel. Ik ben de muziek oprecht nog elke dag dankbaar.

VERTELD DOOR STEVIE NICKS AAN ANDY CAPPER