Zo was het aan boord van de gekaapte vlucht van Ethiopian Airlines

Deze week leek een Boeing 767 van Ethiopian Airlines gekaapt te zijn toen het op weg was van Addis Abeba naar Rome. Het vliegtuig landde uiteindelijk in het Zwitserse Genève. De passagiers werden in veiligheid gebracht en de co-piloot werd gearresteerd. De Franse passagier Nicolas, 25, zat in het vliegtuig en had natuurlijk niet echt verwacht dat zijn vliegtuig gekaapt zou worden. Een dag na het voorval deed hij op Reddit zijn verhaal. Aan de hand van Nicolas' verslag en een telefoongesprek met hem ben ik te weten gekomen hoe het is om getuige te zijn van een vliegtuigkaping.

“Ik ging in mijn stoel zitten. Economy class, stoel bij het raam, naast de rechtervleugel. Het was rond middernacht, dus ik viel tijdens het opstijgen al in slaap. Ik werd een uur later wakker van de zuurstofmaskers die naar beneden vielen. Ik keek naar de vrouw naast me, die net zo verward was als ik. Het voelde niet alsof er iets mis was met het vliegtuig en dus dacht ik dat het gewoon een glitch was of dat iemand op het verkeerde knopje had gedrukt. Alle passagiers keken om zich heen. Toen hoorden we ineens een diepe en boze stem door de intercom, ‘Ga zitten! Doe de maskers op! Ik sluit de zuurstof af!’ Op dat moment realiseerde ik me dat dit serieus was. Iemand had het vliegtuig gekaapt.”

De stem die hij hoorde was die van de 31-jarige Hailemedhin Abera Tegegn, de co-piloot van de vlucht. Hij had de deur van de cockpit op slot gedaan nadat de andere piloot even naar het toilet was. Tegegn, die al vijf jaar voor Ethiopian Airlines vloog, had nu complete controle over het vliegtuig en blufte tegen de passagiers dat hij de zuurstof in de cabine uit zou draaien met als doel iedereen in zijn stoel aan het zuurstofmasker te houden. “Een paar seconden later voelde ik me licht in mijn hoofd en zette ik vlug het zuurstofmasker op,” beschrijft Nicolas. Kort daarna begon het vliegtuig ongeveer tien seconden lang snel te dalen. “Mensen begonnen te schreeuwen, te huilen en te bidden. Ook ik raakte compleet in paniek.” Gelukkig stabiliseerde het vliegtuig weer. “We bleven maar op een update uit de cockpit wachten. Wie was deze man? Wat was hij van plan? In de zes uur van de kaping heb ik aan elk mogelijk scenario gedacht. Van crashen in zee tot het raken van een gebouw en van botsen met een ander vliegtuig tot landen en vervolgens gedood te worden.”

Maar Tegegn was niks terroristisch van plan. Hij had het vliegtuig gekaapt omdat hij asiel in Zwitserland wilde, maar omdat hij dat op geen enkel moment aan de passagiers had laten weten, verkeerden die de hele vlucht in doodsangst. “Ik herinner me nog dat ik een sms naar mijn familie en vriendin wilde sturen,” schrijft Nicolas. “Er is een probleem met het vliegtuig. Ik hou van je, je bent de beste.” Ik had nog maar 5% batterij en ik was ook bang dat er nog een andere terrorist zat die me neer zou schieten als hij me zag sms’en. Er was geen bereik aan boord, dus ik besloot mijn telefoon uit te zetten met de hoop dat ik hem voordat we zouden crashen nog aan kon zetten om het bericht alsnog te versturen.”

Nicolas beschrijft ook dat het cabinepersoneel er alles aan deed om de mensen aan boord kalm te houden en ze op hun gemak te stellen. “Ze kwamen regelmatig langs om water aan te bieden. Ik sprak een van de stewardessen aan om te vragen wat er precies aan de hand was. Ze zei dat de piloot niet communiceerde maar dat we wel zouden landen. Ik geloofde haar niet.”

“De vlucht had om tien over half vijf in Rome moeten arriveren. Het was inmiddels half zes en we zaten nog steeds in de lucht. Toen ik naar buiten keek zag ik een beetje licht en de kust, wat me toch hoop gaf. Een kwartier later begonnen we te cirkelen. We maakten minstens twintig rondjes. Ik dacht dat de kaper misschien de brandstof op probeerde te maken. Toch merkte ik dat we aan het dalen waren. We gingen door de wolken heen en de kleppen op de vleugels bewogen zoals bij elke normale landing. Maar ik dacht dat hij ze uitklapte om meer schade aan te richten. Ik dacht dat dit het einde was en dat we ergens in zouden crashen. Toen keek ik naar beneden en ik zag lichten. We vlogen over huizen en ineens, een vliegveld. Als ik er alleen al aan terugdenk voel ik weer rillingen. We waren aan het landen. Kort daarna stonden we weer op de grond en stopte het vliegtuig een klein stukje van de terminal vandaan. Ik moest huilen en de meeste mensen om mij heen begonnen te applaudisseren.”

“Kort daarna kregen we een update van de steward. Hij vertelde dat we in Genève waren, dat de co-piloot verantwoordelijk was en dat de Zwitserse politie naar binnen zou komen om iedereen in het vliegtuig te evacueren. Eerst mocht de business class, daarna de crew en daarna de economy class.” Omdat iedereen nog onderzocht werd om te zien of ze niks met de kaping te maken hadden, duurde dat proces lang. “Een uur later stond ik buiten het vliegtuig waar ik een warm welkom van de Zwitsers kreeg. Er waren broodjes, warme chocolademelk, gratis WiFi en psychologen.”

Een paar uur later kon Nicolas het vliegveld verlaten met zijn bagage. De kaper werd gearresteerd en kan mogelijk een celstraf van twintig jaar krijgen.