Václav Hálek was vóór zijn goddelijke roeping al een gerespecteerde pianist en componist in de Tsjecho-Slowaakse muziekwereld. Gelukkig voor hem riep God de fanatieke katholiek niet persoonlijk op om in een klooster te gaan of om samen met zijn roomse broeders te strijden tegen de goddeloze communistische staat. Háleks roeping was een simpele, toegewijde taak, die ook nog eens precies bij zijn beroep aansloot. Het enige dat hij hoefde te doen, was luisteren naar de muziek die paddenstoelen maken, en die muziek opschrijven voor mensen die het niet kunnen horen. Van welke paddenstoelen, vraag je? Van alle fucking paddenstoelen op aarde.Tot nu toe heeft Hálek bijna zesduizend paddenstoelsymfonieën geschreven, direct gebaseerd op paddenstoelen zelf—of op foto’s, als het geen paddenstoelenseizoen is. Daarnaast heeft hij ook de Mycocosmic Symphony geschreven, die door de communisten verboden werd omdat ze dachten dat er een supergeheime boodschap in zat die ze niet konden ontcijferen. Want wie schrijft er nou een symfonie over paddenstoelen? Iemand die dagelijks hele dag naar paddenstoelen tuurt totdat ze voor hem gaan zingen, dus.Een aantal werken uit Háleks schimmeloeuvre zijn opgevoerd en opgenomen (archive.org heeft een fijne selectie van de boletus en de amaritas, die je hier kunt beluisteren), maar het grootste gedeelte van zijn werk bevindt zich in de steeds groter wordende stapels muziekpapier in Háleks huis, wachtend tot paddenstoelen eindelijk een plek krijgen in het door dieren en planten gedomineerde canon van Westerse muziek.