“Pettie gebruikte de term ‘snelkookpan’. Het idee was dat je jezelf kon verkennen en je ware aard kon ontdekken. Dat kun je niet doen als je altijd maar op kantoor of gewoon op de bank zit. Je moet wat dingen meemaken, en Pettie was er goed in om ervaringen te creëren waar je wat van kon leren. Hij noemde zichzelf ‘game caller’, wat inhield dat hij een spel voor je bedacht waar jij ervaringen mee zou opdoen.”
The Finders waren tegen privébezittingen, leerden hun kinderen “praktische” vaardigheden en waren tot 4 februari 1987 in wezen onzichtbaar voor de buitenwereld. De politie reageerde op het belletje, ging naar het park en vond twee mannen van in de twintig die met zes kinderen van twee tot zeven jaar op pad waren. Alle zes kinderen waren vies en ondervoed en zaten onder de insectenbeten. Ze leefden volgens de politierapporten in een stinkend busje. De mannen werden geïdentificeerd als Michael Holwell en Douglas Ammermann, en toen ze ondervraagd werden, gedroegen ze volgens een handgeschreven rapport heel verdacht:Terrell moest volgens The Washington City Paper van Pettie bijvoorbeeld tijdelijk eens boekhouder worden bij een advocatenkantoor in de binnenstad. Ook kreeg hij eens twee uur van tevoren te horen dat hij naar Japan moest vliegen om informatie over Japanse bedrijven te verzamelen. Het was een subcultuur vol eigenzinnigheid en intrige. Er heerste tussen de leden een soort stam-achtig gevoel van verbondenheid.
Een van de agenten sprak ook met Mary, het oudste kind. Haar antwoorden stelden hen ook niet gerust:“Schrijver dezes sprak met Verdachte #1, die verklaarde dat Verdachte #2 en hij leraren uit Washington D.C. waren en met de kinderen op weg naar Mexico waren. Verdachte #1 zei dat ze naar Mexico gingen om een school voor briljante kinderen op te richten. Verdachte #1 werd erg ontwijkend toen hem gevraagd werd naar de ouders van de kinderen, en verklaarde dat die in Washington D.C. waren. Verdachte #2 weigerde om schrijver dezes informatie te geven, en deed alsof hij flauwviel toen hem verteld werd dat hij was gearresteerd wegens kindermishandeling. Verdachte #2 viel op de grond en weigerde op te staan. Hij werd door schrijver dezes en twee andere politieagenten weggedragen en in een patrouillevoertuig gezet.”
Het was voor de nationale media een perfecte tijd om de zaak groot uit te lichten. Er heerste in de Verenigde Staten een morele paniekstemming over satanistische rituelen, die werd opgestookt door de bestseller Michelle Remembers (die later in diskrediet is gebracht), mediacircusrechtszaken als de zaak omtrent de McMartin Preschool, en de volledig ongegronde zorg dat bepaalde bands de duivel aanbaden. (Als je geïnteresseerd bent in deze belachelijke periode van Amerikaans conservatisme, kan ik je het programma Devil Worshop: Exposing Satan’s Underground aanraden.)“Op ongeveer zestig meter achter het huis is een open plek waar een paar boomstronken in een cirkel lagen. Vlak bij de cirkel lagen een paar ronde stenen – die soms worden gebruikt bij satanistische rituelen. Er was bewijs dat meerdere personen zich onlangs nog op de open plek hadden verzameld. De achterkant van het huis wordt van de steeg gescheiden door bamboe, op een kleine ingang naar de achtertuin na. In de achtertuin stond een kleine grafsteen naast een steunpilaar voor de veranda.”
Politieagent Hunt deed z’n best om niemand te kalmeren. Hij zei tegen Miami Herald dat “wij geloven dat deze kinderen niet zijn gekidnapt, maar dat hun ouders ze hebben weggeven. Een van de overgangsrituelen in deze satanistische organisatie is dat je je ouderlijke rechten moet opgeven en dat de leiders van de organisatie met je kinderen kunnen doen wat ze willen.”En Hunt zei tegen Tallahassee Democrat: “Wat ons betreft gaat dit van kust tot kust en van Canada tot Mexico. Het lijdt geen twijfel dat dit voor het hele land gevolgen zal hebben, zo niet ook voor het buitenland.”Maar kort daarop kwamen The Finders met verklaringen die de agenten blijkbaar tevreden stelden. Die kwamen vooral van de biologische moeders van de kinderen, die in Florida werden gevonden en naar Washington D.C. reisden om met de rechercheurs te praten. Volgens de politierapporten zeiden de moeders dat de mannen in de groep de kinderen in december hadden meegenomen naar Kentucky, waar zij in de bouw zouden gaan werken. De vrouwen gingen in dezelfde periode tijdelijk werken in Californië. Maar toen de mannen in Kentucky arriveerden, kwamen ze erachter dat het bouwproject stilstond. Daarop zeiden ze tegen de vrouwen dat ze de kinderen “op avontuur” zouden meenemen naar Florida.“Mike Buchanan (van het CBS-kantoor in Washington D.C.) meldde dat politiebronnen hem hadden verteld dat The Finders ‘wereldwijde connecties’ hadden, ‘seks en kinderen gebruikten om macht en geld te verkrijgen’ en twee bankrekeningen hadden waar elk meer dan 100.000 dollar op stond. Het huis aan Glover Park was ‘een fokhuis waar de vrouwen enorme controle uitoefenden.’ De kinderen in hechtenis ‘zagen eruit als zombie-achtige, lege hulzen.’”
Als je wilt, kun je gaten prikken in beide kanten van het verhaal, en dat is misschien precies wat Marion Pettie zou hebben gewild. Maar aangezien de hoofdrolspeler van de cult allang is overleden en het hele FBI-dossier nu is vrijgegeven, is het onwaarschijnlijk dat mensen die zich meer afvragen over deze vreemde cult ooit nog een bevredigend antwoord zullen vinden.“The Finders zouden heel graag willen dat jij denkt dat ze banden hebben met de CIA, maar ik zou willen zeggen dat ze eigenlijk niets voorstellen. Je zult veel onzin over The Finders horen, omdat ze liegen. Het zijn disfunctionele volwassenen, maar ze werken allemaal erg hard. Ze hebben continu een of ander project waar ze aan werken. Als je een cult hebt, kun je de mensen het beste onder controle houden door ze bezig te houden, zodat ze zich daarop kunnen richten. Als mensen niets te doen hebben, beginnen ze na te denken.”