We spraken vrouwen over de relatie met hun neus

Wanneer ik langs een groep mensen loop, probeer ik m’n gezicht subtiel met mijn hand te verbergen of mijn hoofd weg te draaien. Als iemand een foto van me maakt, moet ik die eerst bekijken voordat ‘ie online mag of überhaupt mag blijven bestaan. En foto’s van mijn profiel? Ik doe er alles aan om te voorkomen dat die genomen worden. Ik heb mezelf al op jonge leeftijd aangeleerd hoe ik moet poseren zodat mijn neus op elke foto zo klein, en dus zo ‘mooi’ mogelijk lijkt.

Sinds ik mij kan herinneren is mijn neus mijn allergrootste onzekerheid geweest. Ik ben Irakees, maar ik hoor vaak dat het niet per se heel duidelijk aan mij te zien is. Op mijn neus na, dan. Ik heb wat je noemt een typische ‘Arab-nose’. Hij is groot, opvallend en heeft een bobbel op de neusbrug. 

Toen ik een jaar of elf was begon ik al over een neuscorrectie. Als tiener vroeg ik me vaak af waarom ik geen ‘normale’ neus had en waarom ik niet op mijn vriendinnen leek. Niet heel gek, want ik groeide op in een witte omgeving waar weinig mensen van kleur wonen. Daardoor kreeg schoonheid voor mij een bepaalde betekenis, en daarbij hoorde een kleine, schattige neus.

Inmiddels ben ik 25 en heb ik nog niets aan mijn neus laten doen. Stiekem verlang ik ernaar om een neus te hebben die ik wel mooi vind. Maar nog meer verlang ik naar een moment waarop ik écht dankbaar ben voor mijn eigen neus. Als trotse Arabische vrouw wil ik juist mijn achtergrond en alles wat daarbij hoort omarmen. Maar ik zou liegen als ik zou doen alsof mijn onzekerheid er niet meer is. Op TikTok zie ik de ene side profile-check na de andere. Sommigen met neuzen die volgens velen de perfecte vorm zouden hebben, vaak voor-en-na-foto’s van ingrepen. Andere met filters die je neus zogenaamd ‘lelijk’ maken. Maar ik zie ook video’s waarin ‘onze neuzen’ juist worden omarmd. 

In een interview met Vogue gaf Bella Hadid toe dat ze spijt heeft van haar neuscorrectie. Het model, met Palestijnse en Nederlandse roots, onderging de ingreep op haar veertiende. “Had ik de neus van mijn voorouders maar gehouden. Ik denk dat ik erin zou zijn gegroeid”, zei Hadid in het interview. Dat soort uitspraken zetten me aan het denken. Stel ik zou een neuscorrectie overwegen, verlies ik daarmee dan een stukje van mijn identiteit en achtergrond? Een stukje van mezelf? 

Westerse schoonheidsidealen zijn overheersend op social media. En die maken zelfacceptatie niet altijd makkelijk. Hoewel ik niet weet of ‘acceptatie’ het woord is dat ik zoek. Want waarom hebben we het altijd over accepteren, alsof het eigenlijk iets slechts is?

Ik spreek drie vrouwen die ik in mijn eigen social media bubbel tegenkom, om erachter te komen waar onze onzekerheid vandaan komt, over hoe het is om gepest te worden vanwege je neus, over de invloed van social media op het schoonheidsideaal en wat een neuscorrectie met je zelfbeeld kan doen. 

Dima Akkash, 21

“Heksenneus”, “kraai” of andere dieren met een grote neus – ik heb het allemaal gehoord. Eerst dacht ik dat ik de enige was die het zag, maar zulke opmerkingen waren voor mij een bevestiging dat mijn neus écht groot was. Op school zag ik weinig mensen die op mij leken, daardoor werd ik nog onzekerder. 

Toen ik actief werd als influencer en samenwerkingen kreeg met merken, ben ik mijn foto’s gaan bewerken. Door social media werd ik me nog bewuster van mijn neus. Op een gegeven moment was ik er zoveel mee bezig dat het een obsessie werd. Ik moest vaak huilen, ik was echt niet blij. Een paar jaar geleden heb ik daarom een neuscorrectie laten doen in Turkije. 

Ik heb best een groot bereik op social media en daar krijg ik nog veel vragen over mijn neuscorrectie. Ik ben moslima en cosmetische ingrepen zijn eigenlijk niet toegestaan, dat zien we als zonde. Nu heb ik er weliswaar voor gekozen om iets aan mezelf te laten veranderen, maar ik wil niet dat anderen dezelfde fout maken, omdat ze het bij mij hebben gezien. Daarnaast wil ik niet dat jonge meiden het idee hebben dat een neus alleen mooi is als-ie klein is. Ik wil dus geen advies geven of vragen beantwoorden over mijn ingreep.

Als ik de tijd terug kon draaien, dan had ik oprecht nooit een neuscorrectie laten doen. Het heeft ook een deel van mijn identiteit afgenomen. Ik ben Syrisch en iedereen zag altijd meteen dat ik Arabisch of Midden-Oosters was, maar nu zie je het helemaal niet meer aan me. Mensen denken nu dat ik Europees ben. Als ik nu naar andere Arabische vrouwen kijk, en ze hebben een bobbel of haakneus, dan vind ik dat zó mooi. 

Ik heb mijn arts destijds gevraagd of hij mij een babyneus kon geven. Ik wilde het tegenovergestelde van wat ik had, ik wilde echt het kleinst mogelijke. Een babyneus, hè. Ik realiseer mij nu: dat is echt niet normaal. De neus die ik nu heb past totaal niet bij mijn gezicht. Achteraf realiseerde ik mij dat we allemaal op de wereld worden gezet op de manier waarop we eruit moeten zien. Ik heb echt veel spijt dat ik dat niet eerder inzag, daar word ik heel verdrietig van. 

Veel mensen waarschuwden me van te voren en vertelden me dat ik mooi was, maar al zegt de hele wereld het: jij moet jezelf mooi vinden en jezelf leren waarderen. Nu noemen mensen me soms varken, dus als je het voor anderen doet is het nooit goed. Als ik foto’s zie van vroeger denk ik: kijk hoe mooi je was, Dima. Kon ik de tijd maar terugdraaien en dat tegen mezelf zeggen voordat ik die operatiekamer inging. 

Tegen alle mensen die hiermee struggelen wil ik zeggen: denk er alsjeblieft goed over na. Het is geen tijdelijke filler die je er weer uit kunt halen. Na een neuscorrectie kun je niet terug. Ik denk dat we de volgende generatie daarom moeten meegeven dat élke neus mooi is, hoe groot, klein, recht of scheef-ie ook is. En hoe belangrijk zelfliefde is. 

Farrah Mousha, 29 

Ik was ongelofelijk onzeker. Vroeger werd ik heel erg gepest om mijn neus, door familieleden, vrienden, en op school. Iedereen maakte er altijd opmerkingen over, en dat had heel veel invloed op mijn zelfbeeld. Ik ging geloven dat mijn neus lelijk was. Het kostte me veel energie. Altijd als ik in gesprek was met iemand, was ik alleen maar bezig met hoe ik moest staan, zodat mijn neus er mooier uitzag of minder opviel. 

Die onzekerheid nam toe, daarom ging ik m’n neus op foto’s bewerken zodat-ie kleiner leek. Als ik die foto’s dan bekeek dacht ik: ik ben de shit. Ik voelde me eindelijk mooi en postte de foto’s op Instagram.  

Ik heb in die tijd heel vaak aan een neuscorrectie gedacht. Sterker nog: ik heb een visum aangevraagd om naar Iran te gaan, om daar mijn neus te laten doen. Het geld, een arts en alles eromheen was al geregeld. Maar om de een of andere reden werd mijn visumaanvraag steeds afgewezen. Uiteindelijk werd m’n aanvraag geaccepteerd, maar ik ben nooit gegaan. Mijn moeder zei: “als je je neus doet, dan ben je niet meer mijn Farrah”. Als ik haar Farrah niet meer ben, wat ben ik dan voor mezelf?

In de periode dat ik mijn foto’s bewerkte en nadacht over een neuscorrectie, merkte ik dat ik nooit echt tevreden was. Dan keek ik naar zo’n bewerkte foto en dacht ik: oké, als ik mijn neus laat doen, dan moet ik mijn kin eigenlijk ook een beetje opvullen met filler. Dat het nooit goed genoeg zou zijn en ik nooit tevreden zou zijn vond ik een enge gedachte, omdat ik al goed ben. En mijn neus ook. Een neus geeft karakter. Het geeft net dat bijzondere aan je gezicht. Ik oordeel niet als mensen ervoor kiezen om wel voor een neuscorrectie te gaan, als het ze gelukkig maakt. Iedereen is daar vrij in, maar ik wil het niet meer. 

Nu deel ik geen bewerkte foto’s meer, maar juist m’n side profile, vol trots. Ik zag Maya Samaha een foto plaatsen van de zijkant van haar gezicht. Ze was ongelofelijk knap, juist door haar neus. Nadat ik haar en steeds meer mensen zulke foto’s zag maken, droomde ik ervan om dat ook te kunnen. Tot ik dacht: waarom zou ik dat eigenlijk niet kunnen? Toen heb ik mezelf mooi opgemaakt en van de zijkant gefotografeerd. Sindsdien vind ik mijn neus ineens echt mooi. Ik hou van een haakneus, een knobbel op je neus, een grote neus. I love everything about it. 

Ik haat het ook als mensen zeggen: love your imperfections. Mijn neus is geen imperfectie. Ik ben Marokkaans/Amazigh, wij staan bekend om onze grote neuzen en daar ben ik trots op.

Ik post die foto’s niet per se om mensen te inspireren, maar ik laat wel zien dat ik trots ben op hoe ik eruit zie. Ik krijg dagelijks privéberichten van mensen die mij daarvoor bedanken, omdat ik ze heb laten inzien dat hun neus mooi is zoals-ie is. Sommigen zeggen dat ik hen zelfs heb gemotiveerd om geen neuscorrectie te nemen. Het klinkt cliché, maar zulke dingen maken me zo gelukkig.

Hoewel ik heel zelfverzekerd ben geworden, krijg ik nog wel eens lelijke opmerkingen. “Met je grote neus”, of zulke dingen. Laatst was ik bij de supermarkt waar ik vroeger werkte en maakte ik een praatje met een ex-collega, die zei: “Je bent echt heel knap, als je alleen je neus zou doen.” Dat vond ik zo’n rare opmerking. 

Biljana Pupovac, 29 

Vanaf groep 3 van de basisschool begonnen kinderen mij te pesten met mijn neus. Als je een klein gezicht hebt, dan valt het op als je neus groot is of een bobbel heeft. Dat had ik ook. Kinderen kunnen gemeen zijn. 

Ook later kreeg ik opmerkingen, bijvoorbeeld tijdens het uitgaan. Wanneer ik langs een druk terras liep probeerde ik zo snel mogelijk te lopen, mijn hoofd weg te draaien of een zonnebril te dragen, zodat mijn neus niet duidelijk te zien was. Als ik geen interesse had in een man die mij aansprak, kreeg ik vaak iets te horen als: “wat denk je wel niet met je neus” – terwijl ik daarvoor wel interessant was. Zulke ervaringen maakten me wel onzeker, waardoor ik bijvoorbeeld op foto’s mijn neus ging photoshoppen. Daar ben ik trouwens altijd eerlijk over geweest tegen mijn volgers op social media. Ik was ook niet altijd onzeker: op sommige dagen vertelde ik mezelf dat ik mooi was, ook met een neus die niet ‘perfect’ was. 

Toen ik 27 was had ik genoeg geld bij elkaar voor een neuscorrectie, dus ben ik naar Turkije gevlogen. Ik denk niet dat ik daardoor mijn identiteit ben verloren, want ik zie er gewoon hetzelfde uit. Mijn neus is nog steeds niet ‘perfect’, alleen de bobbel is weg. Het heeft ervoor gezorgd dat ik nu heel zelfverzekerd ben over hoe ik eruit zie. Als content creator kom ik af en toe op persevenementen, waar vaak onverwachts foto’s worden gemaakt. Daar heb ik nu helemaal geen problemen meer mee. 

Mijn ouders hebben de pesterijen en onzekerheid tijdens mijn jeugd meegekregen. Hoewel ze altijd hebben gezegd dat ik al mooi was, ook met die bobbel op m’n neus, vonden ze het belangrijk dat ik gelukkig zou zijn. Ook als dat zou betekenen dat ik iets aan m’n gezicht zou veranderen. Dat is ook hoe ik erin sta nu ik zelf moeder ben. Ik zal het niet aanmoedigen, maar als het echt een worsteling is voor mijn kind, dan vind ik zijn geluk belangrijker en zal ik het niet tegenhouden. 

Ook op social media ben ik er open over. Ik heb ooit een q&a over gedaan op Instagram, waarin mensen me alles over mijn neuscorrectie konden vragen. Twee meiden zijn daarna naar dezelfde arts gegaan als ik. Ik wilde het met die vragenronde niet aanmoedigen, maar wel transparant zijn. Als je neus echt een onzekerheid is, dan moet het kunnen. Wel hoop ik dat mensen het niet onderschatten. Een neuscorrectie is een operatie, waarbij er altijd een risico op complicaties is. Ik hoop dus niet dat mensen hun neus veranderen omdat ze een trend op social media zien. Trends veranderen per seizoen, en datzelfde geldt voor beauty standards.

Correctie: We hebben de ondertitel aangepast zodat die beter aansluit op de inhoud van het artikel.