We vroegen David Beckham of het tijd is voor mensenrechten in Qatar

De PR-machine rond David Beckham is een ingenieus uurwerk en ik ben vanavond één van de radertjes. Ik ben te gast op “An evening with David Beckham”: een borrel in het Amsterdamse restaurant Cecconi om te vieren dat de voetbalster ambassadeur is voor horlogemerk Tudor. Dress-code: smart casual. Naast een vitrine vol glimmende klokjes drink ik gesponsorde champagne met Pure Luxe-oprichter Floris Wyers, verderop spot ik Manuel Broekman en Adriana Mos. Iedereen wacht op de komst van de hoofdgast, maar van ongeduld is geen sprake. Gezelligheid kent immers geen tijd. 

Het moet voor Beckham een verademing zijn dat het vanavond eens niet over voetbal en het aanstaande wereldkampioenschap in Qatar gaat. De ster kwam zwaar onder vuur te liggen omdat hij, naar verluidt tegen betaling van honderdvijftig miljoen pond, “culturele ambassadeur” van het land werd. Die kritiek heeft er niet mee te maken dat hij zijn werk niet goed doet. In een video van een half uur is te zien zien hoe hij bijvoorbeeld een rondje loopt over de Souk: “Ik houd ervan om naar specerijen- en vismarkten te gaan,” aldus Beckham, die overkomt als één brok oprechte interesse. Ook gaat hij langs bij een kunstgalerie, waar iemand een schilderij van de Qatarese skyline maakt. “Iets om trots op te zijn,” zegt de ster daarover. Je zou bijna vergeten dat Qatar ook minder leuke kanten heeft. 

Deze week zette de Britse komiek Joe Lycett Beckham onder druk om zijn deal op te zeggen. Hij was zeer teleurgesteld in de ster, die hij als een “gay icon” beschouwt. Beckham was namelijk één van de eerste voetballers die zich uitsprak tegen homofobie in het algemeen. Maar over de homofobie in Qatar, waar je zwaar gestraft kunt worden voor homoseksuele handelingen, heeft hij tot nu toe gezwegen. Waarschijnlijk heeft dat iets te maken met die sponsordeal. Ook heeft Beckham weinig aandacht besteed aan de rechten van vrouwen en de vele arbeidsmigranten in Qatar, die eveneens vrij slecht geregeld zijn. Daardoor vielen er zo’n 6500 doden tijdens het WK-klaar maken van het land, onder andere onderbetaalde bouwvakkers die in de brandende hitte stadions moesten bouwen. 

Maar ondanks de wat ongelukkige timing van het evenement gaat het vandaag nadrukkelijk over die horloges. Beckham is de charme zelve als hij het podium opkomt. Een bons van Tudor stelt hem op gemoedelijke toon wat vragen, zoals wat hij van Amsterdam vindt. “Er zijn alleen maar knappe mensen hier.” Of de samenwerking met Tudor bevalt? “Er zijn in vijf jaar nog geen problemen geweest,” grapt de wereldster glimlachend. 

Mijn eerste glas champagne voelde nog licht ongemakkelijk: dronk ik immers niet (zij het zeer indirect) het bloed van Qatarese minderheden en arbeidsmigranten door me hier te laten fêteren? Maar al snel heb ik dat ongemak afgeschud. Het horlogemerk heeft niets te maken met het WK in Qatar, afgezien van het gegeven dat hun posterboy ook af en toe promo-klusjes voor het onderdrukkende regime doet. Na nog een paar glazen en het ontspannen vraaggesprek sluit ik gedwee aan in de rij voor een fotomomentje met David Beckham. Een sympathiek gebaar: als ik een wereldberoemde ex-voetballer was zou ik mensen die met me op de foto wilden stante pede doorverwijzen naar Madame Tussauds. 

Even later betreed ik het podium en daar staan we dan, David en ik. Hij met zijn Tudor, ik met mijn Giorgio & Dario van de markt. We richten onze wijzerplaten en onze tandpasta-smiles op de fotograaf en ze fonkelen in het flitslicht. Het is een prachtig moment. David ziet er als altijd goed uit. Smart. Casual. Het voelt alsof ik de wereldster al jaren ken. Alsof we elkaar elke week even opbellen om de wereldproblematiek te bespreken. “Vind je dat het tijd is voor meer mensenrechten in Qatar?” vraag ik hem, want ik ben toch wel benieuwd. David twijfelt geen moment, en spreekt de legendarische woorden: “Of course.” Ik vraag ook nog even hoe laat het is en dat kun je prima zien op zijn Tudor-horloge. Het is half negen.  

Ik wil me weer in het feestgedruis mengen, om mijn nieuwe vriendschap met één van de grootste sterren ter wereld te vieren. Helaas valt de illusie dat dit een vrijblijvende ontmoeting was al snel aan scherven, als de manager van Beckham me tegenhoudt om te informeren wat precies de bedoeling was van mijn vraag. Ze laat me pas gaan als ik haar mijn mailadres heb gegeven, en verzekerd heb dat ik haar op de hoogte zal stellen van een eventueel verslag van de avond. Ik blijf nog heel even hangen, er zijn allerlei nieuwe celebs gearriveerd. Powercouple Olcay Gulsen en Ruud de Wild, Victoria Koblenko en twee van de drie broertjes Hofman. Dan ga ik min of meer voldaan naar huis, met een buik vol champagne.

De volgende dag lees ik op Linda.nl in een artikel van Stijn de Vries waarin hij meldt dat er ook nog een vraaggesprek voor serieuze journalisten was, in een apart zaaltje. Dat heb ik helaas volledig gemist. De journalisten moesten van tevoren vragen indienen, waarvan een kleine selectie besproken is. Zo kwam de verzamelde pers onder andere te weten dat Beckham altijd een horloge draagt, zelfs in de sportschool en als hij uit eten gaat. Ook gaf hij stijladvies: “Houd het simpel.” De Vries schrijft dat zijn voorbereide vragen over Qatar en feminisme helaas onbeantwoord bleven. De “openhartige David” waarop hij gehoopt had liet zich tijdens die Q&A niet zien. 

Ik klamp me vast aan het idee dat ik die openhartige David tijdens mijn magische seconden met de ster wél gezien heb. Wat voor het merk Beckham onmogelijk leek was makkelijk voor de mens Beckham die ik heb ontmoet. Even je eerlijke mening geven over de mensenrechten in Qatar. Of course kunnen die beter.