Gijs Blom zou graag een hoop minder meningen hebben

In onze serie ‘Het VICE Interview’ stellen we elke keer ietwat ongemakkelijke en zeer uiteenlopende vragen aan beroemde en/of interessante mensen. In deze aflevering spreken we acteur uit 'De Slag om de Schelde’ Gijs Blom over inbreken op een Duits bouwterrein en over hoe doodeng het is om na jaren acteren toch nog auditie te doen op de toneelschool.

VICE: zijn er jeugdvrienden op wie jij jaloers bent?
Gijs Blom: Ik wil natuurlijk nee zeggen, maar dat is niet helemaal waar. Ik ben vooral jaloers op mijn jeugdvrienden, al mijn vrienden eigenlijk, die minder de drang hebben om plezier te halen uit zulke extreme dingen als een film maken, en die met wat minder tevreden kunnen zijn. Want het is supervet om dit te doen en er is voor mij geen fijner gevoel dan om de release van een film te kunnen vieren, maar als je daarna een tijd niets aan het doen bent, gaat het enorm jeuken. Ik ben dan blij voor de vrienden die na een dag werken gewoon ontspannen op een terras kunnen gaan zitten. En ik wil daar helemaal niet denigrerend over doen, zij zijn misschien veel beter in hun baan dan ik, maar waar ik jaloers op ben is dat ze van veel minder mensen en andere externe factoren afhankelijk zijn om te kunnen doen waar ze van houden.

Stel je hebt een tijdmachine. Naar welke periode ga je?
Mag ik naar de toekomst? Ik hou van geschiedenis, maar daar weten we al zo veel over. Als je vijftig jaar de toekomst ingaat, kun je echt de gevolgen zien van de dingen die we nu allemaal aan het verkloten zijn. Alleen kun je er niets aan veranderen. Of misschien moet ik dan vrede vinden in het feit dat ik toch niet de oplossing kan bedenken voor het einde van de wereld.

Welke docent heeft jou getekend voor het leven?
M’n pa is docent, dus ik denk hij. Ik was niet echt genoeg met m’n hoofd bij school om deze vraag goed te kunnen beantwoorden. Wat me wel bij zal blijven is dat het afdelingshoofd van mijn middelbare school altijd eiste dat ik toestemming vroeg als ik iets met film wilde gaan doen. Die toestemming kregen we altijd, maar nooit voor hij had aangehaald hoe belangrijk school wel niet was, en dat wiskunde eigenlijk belangrijker is dan het najagen van je dromen. En al helemaal als die dromen iets met kunst te maken hebben. Hij heeft me niet getekend voor het leven, maar zijn filosofie over wat de functie van een school is voor een tiener vind ik wel heel interessant. 

De toneelschool heeft wel veel voor me betekent, terwijl ik eigenlijk nooit naar de toneelschool wilde. En ik heb wel coaching en begeleiding gehad toen ik begon met acteren, maar dat was altijd in het kader van een project en heel prestatiegericht; ik deed dingen voor het echie en daarom mocht het niet misgaan. Ik liep daardoor tegen een muur, omdat ik nooit de ruimte voelde om te experimenteren en dus ook niet de ruimte om op je bek te kunnen gaan. En niets blijft leuk als je niet het gevoel hebt dat je groeit – dus ik was wel het plezier in acteren kwijt.

Toen heb ik toch auditie gedaan voor de toneelschool en dat was het engste wat ik ooit heb gedaan. Je sterft daar duizend doden. Maar al tijdens de audities werkte ik met een speldocent die echt aan een scène wilde werken. Dat was heel eng, en het ging de hele tijd fout, maar aan het einde had ik daadwerkelijk iets geleerd en niet alleen m’n hachje gered. En dat gevoel heeft heel veel voor me betekent, zoveel dat ik het plezier in het acteren weer terugkreeg. 

Wat is de belangrijkste les die je van je ouders hebt geleerd?
Ze hebben me altijd meegegegeven dat ik alleen moet acteren omdat ik het leuk vind. Zodra het om randzaken gaat, moet je stoppen. Toen ik tien was deed ik mee aan de musical Ciske de Rat. Dat was echt een geweldige ervaring voor mij, maar daar waren ook veel kinderen die daar volgens mij niet helemaal voor zichzelf waren, maar vooral voor de niet uitgekomen carrière van hun ouders. Dat is het gevaar van een wereld als deze; het gaat altijd gepaard met aandacht, en dat is niet de juiste reden om het te doen. Mijn ouders vonden dat verschrikkelijk. Ze vonden het ook vreselijk om mij naar audities te moeten brengen, maar ze bleven het doen omdat ik het wilde. Keer op keer zeiden ze: je hoeft dit van ons niet te doen, het maakt ons echt niet uit. We doen dit alleen als jij er blij van wordt. En daar ben ik tot op de dag van vandaag heel dankbaar voor. 

Stel de apocalypse breekt uit, bij welke collega ga je schuilen? 
Op dat moment is het belangrijk dat je weet wat je aan iemand hebt. Je hebt het over zombies, he? Dan moet je sowieso iemand hebben die een beetje kan vechten. Dwayne Johnson? Een grote blockbuster actieheld gaat het vast goed doen. The Rock lijkt me best aardig, ik zie veel filmpjes voorbij komen waarin hij aardig is. Ik ben niet echt fan van zombiefilms, maar ken je The Last Of Us? Die game? Die vind ik echt fantastisch. Ik heb een keer in de zomer een project gedraaid, en toen al m’n vriendjes op vakantie waren terwijl ik moest werken heb ik dat dagenlang gespeeld. Het was doodeng, maar wel geweldig. 

Wat is de grootste daad van verzet die je ooit hebt gepleegd?
Ik heb weinig noemenswaardige daden van verzet gepleegd. Niets waar ik trots op kan zijn, in ieder geval. Althans, ik heb misschien een ding waar ik trots op kan zijn, maar het is wel een beetje dom. Ik was zestien en met een groep vrienden in Berlijn. We wilden uitgaan en de nacht van onze levens beleven, maar we kwamen natuurlijk nergens binnen. Op een gegeven moment dropen we af, en terwijl we dat deden kwamen we langs een bouwterrein. Weet je wat? Misschien kunnen we hier nog iets leuks meemaken. 

We kropen door het hek heen en meteen hoorden we geschreeuw en blaffende honden. In plaats van rechtsomkeert te maken, vluchtten we het terrein zelf op. Geen idee waarom. Daar hebben we ons drie kwartier verstopt. Uiteindelijk zijn twee vrienden weggeglipt. Zij hebben de bewaker achter zich aangekregen, die ons daarom heeft ingesloten. Toen klom ik over een hek, waar ik uitgleed – jezus wat een lang verhaal – en toen rende er een bewaker achter me aan, maar ik was sneller, waardoor ik een fiets kon pakken en kon wegfietsen. Maar een vriend van mij kon niet wegkomen, dus die werd tegengehouden. 

Toen dacht ik: oh fuck, ik kan hem niet alleen achterlaten. Straks moet hij in z’n eentje de cel in. En dan nu de daad van verzet: beter met z’n tweeën in de cel. Daarom ben ik teruggefietst, en hoorde ik hem zeggen: “Gijs, nee, rot op! Ga weg”. Waarop ik zei: “nee, ik ga je hier niet in je eentje achterlaten. Als we gaan, gaan we samen!” Wat bleek: ze hadden hem helemaal niet gepakt, ze waren op zoek naar mij. Tegen een muur gedrukt, politie erbij, gefouilleerd. Uiteindelijk hebben ze me wel laten gaan. 

Denk je dat drank en drugs gelukkig kunnen maken? 
Ik ben zeker blij met het bestaan van drank en ik denk dat je er memorabele avonden mee kunt beleven. Ook met sommige drugs, al ben ik daar wat minder van. Maar of het je gelukkig maakt… nee. Dat denk ik niet. Maar het kan wel zeer verrijkend zijn. Tot de dag erna. Waarom denk je dan dat je nooit meer gaat drinken? Dat snap ik niet helemaal. Ik snap heel goed waarom het pijn doet, maar waarom ebt al het plezier zo snel weg? Eerst had ik alleen last van hoofdpijn, maar nu begin ik echt katerig na te denken, waardoor ik echt in een hol kan verdwijnen. En dat kan wel pittig zijn. 

Maak de volgende zin af: ‘het grootste probleem met jonge mensen van tegenwoordig is…’ 
Dat ze wel over heel veel dingen een mening hebben. Denk ik. Ja. Maar dit is ook al een mening, dus ik doe er net zo hard aan mee. Ik ben heel erg in twijfel over wanneer je wel en wanneer je niet je mening moet geven. Een docent van mij vroeg zich laatst af waarom de sfeer waarin meningen worden gegeven door de mensen die ergens verstand over hebben is verdwenen. Je kunt jezelf zo snel en zo oppervlakkig informeren, en juist in die oppervlakkige informatie ontbreekt de nuance. We willen alles zo snel en helder mogelijk, in een tijd waarin heel weinig dingen snel en helder te begrijpen zijn. Maar blijkbaar is daar geen ruimte voor. Ik vind het ook moeilijk om mezelf nu te horen praten, want ik heb er al helemaal geen bal verstand van, dus ik hou nu ook gewoon m’n bek. 

Wat is het grootste wat je ooit hebt gesloopt? 
Ik heb een keer de auto van de tante van m’n vriendin gesloopt, dat is best groot, toch? Er begon ineens iets te roken, dus ik weet niet zeker of het mijn schuld was. Maar, nog steeds: sorry. Dat is het, op het gebied van slopen. Maar ik heb wel de gewoonte om mensen tijdens het filmen te verwonden. Wel allemaal in scènes, en allemaal per ongeluk. Een hand tussen een autodeur, een zwaar jachtgeweer tegen iemands enke aangestotenl, een ladekast tegen iemands hoofd.