Een kijkje bij Torture Garden, ‘s werelds beroemdste fetisjfeest

Seksfeestjes bestaan al sinds mensenheugenis. Maar in hun hedendaagse variant zijn er weinig evenementen die zo’n hedonistische, geavanceerd beeld oproepen als Torture Garden. Al meer dan dertig jaar is Torture Garden – dat liefkozend TG wordt genoemd – ‘s werelds grootste fetisjclub. Het staat wereldwijd bekend om de provocerende podiumkunst, de zich voortdurend ontwikkelende dance soundtrack en de behoorlijk strenge dresscode. 

“Van die mensen die aan komen zetten in een katoenen shirt en je recht in de ogen kijken en zeggen dat ze een katoenfetisj hebben – daar kan ik me echt kapot aan ergeren,” zegt Charlotte Hellicar, voormalig doorbitch en huidig directeur van Torture Garden. 

De regels rondom dresscodes zijn een specialiteit van Hellicar. Zo zijn spijkerbroeken, gewone maatpakken, katoenen shirts, t-shirts en onderbroeken, kitscherige kostuums, leggings en “meggings” (mannenleggings) verboden. Latex, leer, metaal en fetisj-fantasy zijn echter helemaal prima. Zoals Hellicar zegt: “Je kunt hier niets dragen waar je ook even mee naar de winkel zou kunnen gaan. Als je het voor een gewone clubnacht aan zou kunnen trekken, daag je jezelf gewoon niet uit.”

Torture Garden vond voor het eerst plaats in oktober 1990, en had als doel om een boost te geven aan de alternatieve clubscene van die tijd, die de stichters en destijds huisgenoten Allan Pelling en David Wood “nogal saai” vonden worden. 

“Ik ging vroeger elke avond van de week naar de club,” zei Pelling. “David is vijf jaar ouder dan ik, en hij heeft een paar van de beste clubs op hun toppunt meegemaakt. Ik heb dat gemist, dus ik vroeg hem vaak over hoe het was in die clubs. Op een avond, toen we thuis zaten, hadden we het erover hoe zijn ideale club eruit zou zien, en hoe mijn ideale club eruit zou zien. En in dat gesprek ontstond het idee voor Torture Garden.” 

“Ik kwam net van een kunstschool af en en ik wilde een filmmaker worden, dus ik had niet echt behoefte om een club te beginnen,” vertelt Wood. “Aanvankelijk vertelde ik Allen alle ideeën die ik de afgelopen jaren had gehad. En hoe meer ik erover praatte, hoe enthousiaster ik zelf werd over wat het zou kunnen worden.”

En die naam? “Er was een boek dat ik laatst had gekocht, genaamd Torture Garden,” zegt Wood. “Ik had het nog niet eens gelezen. Maar het klonk als een exotische plek, ver weg, met veel… mysterie.”

Ze vonden een locatie om de hoek, openden de tent op een donderdagavond, en hadden de eerste keer 100 bezoekers te pakken. “De volgende keer hadden we misschien 250 mensen, daarna 350, en daarna 500. Al bij de vierde of vijfde keer werd er door de roddelpers over ons geschreven,” zegt Wood. “Het voelde wel alsof we iets spannends hadden ontdekt, een beetje gevaarlijk, en best wel nieuw en gewaagd.”

Pelling wist dat ze een doorslag hadden gemaakt toen hij de zondagse krant opensloeg en een artikel met de titel “Stoute Nachten in de Tuin” zag staan. Hij herinnert zich het nog: “Ik was zo van, ‘Dat is mijn club!’ Ik bedoel, het was een onzinartikel, maar ik was alsnog heel opgetogen; ik belde m’n moeder en zei: ‘Ga de krant halen, ik sta erin’.”

“We waren een beetje de underground-pioniers van die scene,” legt Wood uit. “We liepen misschien een paar jaar voor op wat er de maatschappij en de cultuur in het algemeen gebeurde. De pers dacht nog steeds dat fetisj en seksualiteit iets belachelijks waren, iets om op neer te kijken, om over te lachen of om aan de kaak stellen. De locaties voelden nog steeds best kwetsbaar.”

Ondanks de verachtelijke aandacht van de pers heeft de transformatieve omgeving die Torture Garden had gecreëerd een enorme rol gespeeld in de toenemende acceptatie van fetish play en -mode in de decennia na die openingsnacht. Het hielp natuurlijk ook dat Torture Garden een reputatie ontwikkelde als een ontmoetingsplaats voor de vooraanstaande modeontwerpers van Londen in de jaren negentig. 

“De vroege jaren negentig waren een erg innovatieve tijd voor fetisj-mode,” zegt Wood, die gekleed gaat in een camoshirt van Vivienne Westwood, met matchende blazer en broek. “Het was niet alleen maar zwarte of rode latex. Een hoop ontwerpen leken erg op wat mensen zoals Alexander McQueen of Thierry Mugler rond die tijd aan het maken waren.” 

Allen voegt toe: “Jean Paul Gaultier was ook zo iemand die naar de club kwam, een hele hoop ideeën meenam en een collectie begon. Hij was geïnspireerd – ik weet niet of het alleen was door Torture Garden – misschien ook gewoon door wat er in die tijd in de alternatieve scene gaande was.”

De mode-industrie heeft altijd al een beetje een afwijzende houding tegenover de fetisjwereld gehad, zegt Wood. “Echte ontwerpers hebben altijd inspiratie en ideeën uit de fetisjwereld gehaald,” merkt hij op. “Maar de fetisjwereld heeft nog niet echt het mode-aanzien gekregen die het voor al die jaren wel verdient.”

Hellicar, die een babyblauw en met goud gespikkeld leren harnas draagt, vindt het “hilarisch” als beroemdheden zoals Kim Kardashian van top tot teen in latex of BDSM-maskers gekleed zijn. 

“Het voelt gewoon zo uit de context gehaald voor mij, omdat ik gewend ben om ze ‘s nachts op een underground feest te zien,” zegt ze. 

De aantrekkingskracht van Torture Garden is dat het je de kans geeft om jezelf in iets compleet anders om te toveren, zegt ze. “Je kunt overdag de stoerste gast in je wijk zijn – maar kom naar Torture Garden in je rubberen broek en je kunt helemaal vrij zijn van dat imago.”

Een groot deel van dat escapisme komt natuurlijk door het creatieve set design dat net zo belangrijk is geworden voor het TG-merk als latex en billenkoek. “Het is gewoon een soort reis naar het onbekende die een beetje riskant kan zijn, je weet niet echt wat er gaat gebeuren,” zegt Pelling. 

Eén avond in seOne – de inmiddels gesloten locatie, goed voor 3000 man, in de London Bridge die beweerde de grootste gecertificeerde club in Londen te zijn – veranderde TG hun swingersruimte in een nachtelijk woud, compleet met bomen. “We hadden allemaal oude gehavende auto’s in ruimte neergezet waar mensen hun ding konden doen.” herinnert Hellicar zich. “Toen had onze productie echt een nieuw niveau bereikt.”

“Ik ben nog nooit naar een club geweest waar je zintuigen zodanig worden geprikkeld als bij Torture Garden,” zegt Wood. 

Nadat clubs over de hele wereld waren gesloten tijdens de lockdown, hadden hun klanten een hoop verwachtingen toen ze uiteindelijk weer open gingen. Seksfeestjes zijn nog nooit zo populair geweest. En zelfs nu er concurrentie is van andere sensuele evenementen met een bepaalde dress code zoals Klub Verboten, One Night en Pinky Promise blijft Torture Garden zich ontwikkelen en raakt het nog steeds uitverkocht. 

Wood verliet TG in 2019, maar onder de directie van Pelling en Hellicar wordt de nacht elke maand ergens op de wereld georganiseerd. “Geen enkele andere club zou onze variëteit aan shows kunnen evenaren; van echt extreme body art shows tot heel erg glamoureuse shows zoals Dita Von Teese die haar eerste drie voorstellingen in het Verenigd Koninkrijk bij ons in Torture Garden heeft gehad,” legt Wood uit. 

“Het concept waar we 30 jaar geleden mee op de proppen kwamen lijkt nu de norm te zijn, zelfs buiten fetisjclubs. Iedereen wil er een beetje van meemaken; het is meer dan gewoon een nachtclub.”

Foto’s door Jeremy Chaplin, die de vroege dagen van Torture Garden heeft vastgelegd. Film geproduceerd en geregisseerd door Helen Meriel Thomas, en geëdit door Miles Williams. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK. 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.