De beste herinneringen van Caves de Cornillon, volgens ex-boitters

In de VICE-reeks 'NIGHTS TO REMEMBER' kijken we terug naar de wilde nachten in legendarische Belgische clubs die helaas niet meer bestaan.

In het begin van de jaren 2010, werd Caves de Cornillon stilaan een niet-te-missen venue voor Belgische electromuziek. Te vinden in Luik, teneinde de Amercœur-brug, tussen een klooster en een car-wash, heeft deze plek al generaties aan feestgangers zien afzakken vanuit heel België (en andere landen) om zich uit te leven op een unieke locatie. Tot ze hun deuren sloten. 

Eigenlijk heeft de Caves de deuren herhaaldelijk heropend en terug gesloten doorheen de jaren - zo’n 3 keer ging het opnieuw open - maar nu lijkt het feestje wel echt voorbij te zijn. Is dit een marketingtechniek, of een definitieve sluiting? We weten het niet, de tijd zal het uitwijzen. 

In de tussentijd vroegen we ex-boitters en oude medewerkers om hun beste herinneringen aan deze mythische plek te delen met ons.

“Ik trek al jaren foto’s van de fuiven in de Caves en het is een speciale ervaring. In die tijd was ik nog maar begonnen met fotografie, ik wou experimenteren en Luik was veelbelovend in de electro-scène. Het ene leidde tot het andere, ik werd closer met de Skins en de Blusters. Zelfs als mensen zeggen dat het een slechte plek is, denk ik dat het zeker zijn goede kantjes had. Iedereen kende elkaar, iedereen was altijd aanwezig en was vriendelijk. Voor mij was het smeden van banden de ziel van de Caves; het was een van de redenen waarom het zo succesvol was. Ik ben niet heel sociaal in eerste instantie, maar het zorgde ervoor dat ik heel wat mensen leerde kennen. Ik leerde er ook mijn huidige vriendenkring kennen, met wie ik nooit wil breken.

Ik heb er nooit echt problemen gehad, ik leerde wel veel gekke mensen kennen. Er waren er altijd wel een of twee die constant vroegen om foto’s te trekken. En als ik de staat zag waarin hun kaken zich begaven, die soms wat meer links of rechts uit gingen naarmate de avond vorderde, dan zei ik “oh maak je geen zorgen, ik heb er al een paar genomen.” Dat was meestal voor hun eigen goed, lijkt me. Toen ik daar fotografeerde, deed ik ook mijn best om de foto’s goed te sorteren. Als ik alle foto’s die ik heb van de Caves moest publiceren, zou de helft van Luik achter me zitten! Zelfs vandaag nog heb ik vaak dat er mensen contact opnemen, die net aan hun echte leven starten, om te vragen om foto’s te verwijderen. Dat doe ik met plezier, maar ik hoop dat ze ze toch ergens hebben opgeslagen, gewoon als een aandenken.

Volgens mijn weten is de Caves overgekocht, om achtergelaten te worden. Het is wel zo dat die ruimte wel telkens vernieuwd wordt tot in de eeuwigheid, het was in het verleden al een fitness, een restaurant, een trouwzaal en zelfs een swingersclub. Rond die tijd, toen het een club was, hadden ze net een jacuzzi geïnstalleerd en toen sloot de club zijn deuren. Op een dag gingen de feestjes terug vollebak, en toen vonden we mensen al neukend in de oude jacuzzi. Dat was vuil. Maar ik verzeker je dat het niet altijd zo was. Integendeel, het is onmogelijk het echte gevoel van de Caves te begrijpen tenzij je hier een paar keer bent geweest. Soms was het een enorm donker en druk feestje, en andere keren een klein, chill, event. 

Tim (27), organisator van de Tekn’Bass feestjes

“Enkele jaren geleden begon ik feestjes te organiseren in Luik. In het begin had ik niet direct een bepaalde ambitie, het is een sector waar je zot veel voor moet investeren als je het wil maken, en ik had er niet meteen het kapitaal voor. Met de verloop van tijd, leerde ik wat maten kennen en creëerden de Tekn’Bass feestjes, een mix tussen acid techno en DnB. Dankzij onze goede contacten konden we onze eerste set draaien in de Caves. Daar werd alles altijd heel gehaast gedaan, en dat zag ik ook meteen toen ik had afgesproken met de eigenaar om de plek te bezichtigen. We hadden een datum afgesproken en toen ik er met mijn partner toekwam, belde de man ons om te zeggen dat hij de sleutel onder een steen bij het hek had achtergelaten. We gingen het gebouw binnen en stonden als twee idioten te wachten tot er iemand kwam. Ik belde hem terug om te vragen waar hij bleef en antwoordde iets compleet louche, iets zoals: “ah maar nee, nee, ik kom helemaal niet!” Hij vertelde me dat we gewoon moesten rondkijken om te zien of het ons aanstond en daarna de sleutel op dezelfde plek achter te laten wanneer we weg gingen. 

Dus lopen we rond in de Caves, en denken we na over de organisatie, waarbij ik me focus op de bar. Heel snel besef ik dat de koelkasten niet werken, de gootstenen echt vuil zijn en wanneer ik goed kijk zie ik bij de taps een stuk karton uitsteken. Ik trek eraan en opeens heb ik iets vast dat volhangt met met troep. Toen ik het wat had schoongemaakt, zag ik dat ik een LP van Metrik had gevonden, een fucking DnB DJ. Het lag daar waarschijnlijk al jaren stof te vergaren. Pas toen besefte ik de geschiedenis van die plek. 

Uiteindelijk organiseren we onze rave en is het allemaal goed verlopen. Ik wist dat we een goed concept hadden en wat goede bookings, maar de bekendheid van de venue speelde zeker ook een rol in het succes van dit event. De naam van de Caves de Cornillon was ondertussen zo populair in de ravecultuur in Luik dat als je er iets deed, je sowieso veel volk aantrok. Tegelijkertijd was het een venue met veel potentieel omdat het dat donkere, ambigu kantje had. En als ik ambigu zeg bedoel ik dat niet eens op een slechte manier, het accentueert de ravekant ervan. Sommige mensen waarmee ik werk gaan vaak naar free’s, en toen ze daar toekwamen en de gewelfde ruimte en de sombere atmosfeer van deze plek zagen, zeiden ze “Maar wtf, is dit zelfs legaal?” Ze waren geshockeerd dat de stad het nog toeliet om er feestjes te organiseren. 

Ik heb echt al zieke shit gezien: mensen die de muur aflikken om drie uur ‘s nachts, of gasten die niet willen betalen en hun beide benen breken wanneer ze proberen langs de carwash over de muur binnen te springen. Zo was de Caves, het was messy, vuil, mensen staken er van alles uit maar niemand maakte zich echt zorgen want de feestjes waren geweldig. Ik zweer u, als het ooit terug opengaat, ben ik de eerste die er staat. 

Mike (40) organisator van de Bluster fuiven 

“Rond 2009 werd de Caves de Cornillon bezet door studenten van Luik. Les chapiteaux, waar ze nu hun feestjes organiseren, bestond nog niet, dus gingen ze naar de Caves. Toen ik hoorde dat het pand te huur stond, wou ik gaan zien hoe het eruitzag. Ik sloop binnen tijdens een studentenfuif en zag de atmosfeer, de ruimte en ik dacht toen dat er veel potentieel zat in de Caves. Ik maakte een afspraken met de eigenaar om een reeks Bluster fuiven te organiseren, de allereerste electromuziekfeestjes in de Caves. 

Een van de voordelen van de Caves was de grootte. Omdat er drie zalen waren, konden we verschillende stijlen in een enkele avond aanbieden. Er was een technozaal, een electrozaal en een DnBzaal. Het was vet, zo konden we meerdere stijlen aanbieden, maar ook als organisatie was het praktisch omdat we konden kijken welke zalen er gevuld raakten en welke niet. Met verloop van tijd konden we ons aanpassen en gaan voor de genres die goed draaiden: dat was DnB, en begonnen we ook hardcore en crossbreed te spelen. 

Naast de grootte, had de venue zelf ook een specifieke atmosfeer. Het was underground, gewelfd, in baksteen. In eender welke nachtclub wordt de sfeer wat gecreëerd met behulp van lichteffecten enzv. Hier, nog voor de muziek speelde, nog voor je al die dingen toevoegde, was er al een underground atmosfeer, zoals een catacombe. Zelfs in termen van geluidskwaliteit was het gek want je kon echt best sterke decibels bereiken zonder iemand in de buurt lastig te vallen want je zat ondergronds. Zelfs de nonnen naast de deur in het klooster kwamen nooit klagen. 

De beste nacht in de Caves was voor de City Parade - het electromuziekfestival in Luik. Omdat het best commercieel, en zelfs mainstream is, werden heel wat van de Luikse muziekorganisaties niet gerepresenteerd. We voelden die nood en hebben dan beslist om zelf een rave te organiseren met enkele van die groepen, om iets echt aan te bieden, elk collectief had zijn eigen zaal. 

We deelden heel wat flyers uit tijdens de parade, maar hadden er eerlijk gezegd niet te veel van verwacht. Maar dan, traag maar zeker, zagen we het volk toekomen. Na een tijdje waren de zalen zo vol dat we enkel nog mensen konden binnenlaten als er andere weggingen, 1 eruit = 1 erin. We moesten vaak toegang weigeren, dat was de eerste keer ooit. We gingen zelfs gaan aankloppen bij de brouwer en de lokale nachtwinkels in de ochtend, omdat we niets meer te drinken hadden. De avond eindigde uiteindelijk om 10 uur ‘s ochtends, we waren uitgeput. Eerlijk? Het was de mooiste avond van ons hele leven. 

De Caves was meer dan een feestzaal voor mij. Als ik niet bezig was met organiseren, dan was ik er nog steeds aanwezig om te promoten of te draaien. Ik kende die ruimtes zo goed dat als er ook maar het kleinste probleempje zich voordeed, ze mij belden. Vandaag is het moeilijk te zeggen wat er zal gebeuren. Maar we hebben al drie keer een afscheidsfeest gevierd, ik ga ervan uit dat er altijd wel een beetje hoop is dat het heropent. In ieder geval, als dat gebeurt, dan zal Bluster erbij zijn.”

Kevin (28), DJ

“Ik begon uit te gaan in Luik in 2010 en was meteen geïnteresseerd in alles van muziek met bas, dubstep en DnB. Ik kwam van het platteland en ik had al veel gehoord over de Caves de Cornillon, ik wist dat het een donkere plek was, zelfs obscuur, waar je naar zware muziek kon luisteren. Mijn vrienden hadden me verteld dat het best een stijlvolle plek was, een beetje vervallen, waar de meeste echt kapot gingen tijdens het feesten. Eigenlijk, als je naar de Caves uitging, dan was het om los te gaan op stevige muziek. En iedereen wist dat. 

Een beetje later begonnen een vriend en ik samen te draaien. In het begin was het voor de lol, maar als snel kregen we fans onder onze vrienden, die ons ook goede feedback gaven en toen beseften we dat we het echt leuk vonden en er iets mee konden doen. We vormden samen een band die we Owls of Filth noemden en begonnen hier en daar te spelen. Op een dag waren de organisatoren van de Revolt fuiven op zoek naar mensen voor hun line-up. Die vonden dat we gemotiveerd waren en boden ons een plekje aan om back-to-back met Instix en Geubraid te draaien op de Revolt Christmas Party van 2017 in de Caves. 

Het was echt sick voor ons, dit was onze derde boeking, na een paar keer te spelen in de garage van maten, stonden we in een echt bekende venue. Je kunt je de druk wel voorstellen. Die dag, een paar uren voor we op de trein gingen stappen, kregen we bericht dat er waterschade was en een van de zalen ging sluiten. We dachten ja, het is voorbij, we gaan niet spelen… Maar net voor we vertrokken kregen we bevestiging dat alles in orde was. Zelfs met de opluchting beseften we opeens wat er op het spel stond. Heel wat artiesten zijn al gecancelled, zelfs grote namen, en wij spelen de eerste set van de avond. Als we het verneuken kan alles een grote flop worden. 

Net voor de start van onze set zien we de zalen vullen voor onze ogen. We gaan het podium op en beginnen te spelen wanneer de grootste nachtmerrie die een DJ kan hebben ons overkomt, er was een probleem met de USB-stick en dan blazen de speakers het uit, weg geluid. Ik sta verschrikt en kijk naar mijn maat met volle stress: “Dude, wat doen we nu?” Een paar seconden later komen we terug tot zinnen, we pluggen alles terug in en de muziek speelt verder. We dachten dat we alles in het honderd hadden laten lopen, maar de sfeer zat er terug in en het was een zottekot! Mensen sprongen langs alle kanten en er waren moshpits aan de frontstage, mensen lieten zich volledig gaan. Het was de eerste keer dat we mensen zagen losgaan op onze sound. Die nacht was een echte emotionele rollercoaster.” 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.