Ik praatte over crack met vrienden die het al eens hebben geprobeerd

Disclaimer: VICE moedigt geen enkele vorm van druggebruik aan. De Druglijn geeft de nodige informatie over wetgeving en risico’s in verband met drugsgebruik. 

Een paar maand geleden, tijdens een feestje, vertelde een van m’n maten dat die al eens crack had geprobeerd tijdens een afterparty in Brussel. Laten we niet liegen, wanneer we denken aan crack, dan hebben we eerder een beeld van verloren zielen die rondhangen in het station dan twintigers die nog maar net hun eerste stappen op de arbeidsmarkt hebben gezet. 

Enkele weken later sta ik in Londen te praten met een chille ket. Op een bepaald moment vertelt hij me hoe hij recent nog stoned door de straten van Soho dwaalde samen met een dakloze nadat hij coke had gepakt - althans, dat dacht hij toch.

Om mijn kennis van deze drug bij te schaven, sprak ik met dokter Félix Hever, een toxicoloog in het Brugmann Universiteitsziekenhuis in Brussel, zodat hij enkele zaken voor mij kon ophelderen. “De effecten van crack op iemand zijn heel gevarieerd,” vertelt hij. “Er komt dopamine vrij, maar ook noradrenaline en serotonine.” In feite wordt je sympathisch zenuwstelsel geactiveerd alsook alle fysieke symptomen die daar een gevolg van zijn zoals hartkloppingen, zweten, extreme waakzaamheid, etc. “Kortom, je lichaam maakt zich klaar voor een serieuze fysieke inspanning,” zegt hij. “Fysiek voel je opwinding en stimulatie die gepaard gaan met een euforisch gevoel, zelfvertrouwen en ontremming.” Dokter Hever voegt daaraan toe dat mensen mensen die in het algemeen drugsverslaafden zijn en in rehabilitatie moeten in het ziekenhuis waar hij werkt, zijn meestal mensen die crack gebruiken. 

Tijdens mijn zoektocht ontdekte ik dat heel veel mensen rondom mij het al eens hadden geprobeerd - ofwel per ongeluk of bewust. Deze drug, die heel gestigmatiseerd is in de populaire cultuur als extreem schadelijk. Crack wordt altijd gezien als iets vies en voor de ‘armen’. “Maar, aan de andere kant, wordt crack - desondanks zijn reputatie - meer en meer gebruikt door mensen met aanzienlijke financiële middelen, die het intense effect ontdekken,” gaat dokter Hever verder. “Het gevaar op een verslaving is aanzienlijk groot en de mentale en fysieke gevolgen kunnen verwoestend zijn.” Om enkele te vernoemen: longziektes, hartaanvallen, beroertes, psychoses, depressie, hepatitis C van koortsblaasjes en gedeelde pijpjes, etc. “Dat zal misschien niet direct iemand tegenhouden,” zegt Hever, “maar volgens mij bestaan er drugs die veel gevaarlijker en verwoestender zijn dan andere, en crack is daar zeker een van.” 

Met mijn professionele informatie in het achterhoofd, praatte ik met vier mensen van mijn generatie - twee vrienden en twee kennissen - over hun ervaringen, om aan te tonen dat het vaker gebeurt dan je misschien wel denkt.

“Ik had geen vooroordelen over crack toen ik het vijf jaar geleden probeerde, buiten het gezegde ‘You do crack, you don’t get back’. In die tijd was ik best miserabel en kwam net van een lange dag werken. Ik ging richting Soho met het idee wat coke te kopen, zodat ik stoned kon zijn en me even over niets zorgen hoefde te maken. Bijna instinctief, sprak ik een dakloze aan en vroeg hem of hij iemand kende die me wat sos kon verpatsen. Die ket bleek super enthousiast en overtuigde me om hem wat geld te geven zodat hij het kon halen voor me. Ik voelde me echt een idioot omdat ik dacht dat hij me geript had. Maar vijf minuten later kwam hij terug met een klein zakje. Ik haalde m’n bankkaart uit maar hij hield me tegen en vertelde me dat er een betere manier was om te gebruiken. Ik moest het gewoon in een saf draaien. Op dat moment had moest ik eigenlijk de klik in m’n hoofd maken en beseffen dat ik op het punt stond crack te roken, maar mijn naïviteit en de nood om high te worden namen de bovenhand. Ik ben een bankier en coke is meer ons ding, dus ik kan je wel zeggen dat ik nog nooit crack had gezien daarvoor. 

Terwijl ik een tafke pakte, zag ik dat die kerel een blikje uithaalde en er een gat in stak. Pas dan besefte ik dat wat ik aan het roken was, helemaal geen coke was. Ik had net een grote trek genomen en dus begon ik de effecten meteen te voelen. Ik weet niet of je nog die Mentosreclames van begin 2000 kent, waar alles bevriest op het moment dat de persoon een stukje kauwgom at? Dat is exact hoe het voelde. Alles rondom me heen vertraagde, was cool en aangenaam. Ik moet wel toegeven dat het de beste trip was van m’n leven, hoewel het maar van korte duur was want na 15 minuten begon ik me terug normaal te voelen. Daarna ben ik simpelweg terug naar huis gegaan. 

Met er beter over na te denken, weet ik wel dat ik het nooit meer ga gebruiken. Dat is best wel vreemd want ik beschouw mezelf wel als iemand die snel verslaafd kan raken, het is een klein geluk dat ik niet de nood heb om het opnieuw te doen.”

“Destijds was ik net verhuisd naar Berlijn. Ik was nog maar 20 jaar oud en begon te chillen met een kerel met wie ik best wel een intense band had. Ik volgde hem op social media en zo werden we vrienden. Hij zette mijn eerste tattoos en beetje bij beetje vertelde hij me over verschillende feestjes. Deze man was voor mij precies een soort initiatie, ik probeerde heel wat drugs voor de eerste keer samen met hem. 

Maar crack proberen, daar zei ik altijd nee tegen, want dat linkte ik altijd met de crackheads op straat. Maar dan, op een nacht, ging ik naar zijn appartement. Hij woonde samen met zijn vriendin die ook een echte feestganger was. We gingen samen uit en al snel snoven we samen lijntjes. Die kerel vertelde me dat hij naar een club zou gaan om drugs te verpatsen, dus begon ik wat te praten met zijn vriendin. De avond verliep best normaal, tot ik opeens iets vreemd zag gebeuren, recht voor mijn ogen.

Net voor de kerel vertrok, nam hij een plastic flesje en maakte er een gat in zodat het een soort van pijpje was. Ik vroeg hen wat ze deden en ze vertelden me dat ze probeerden hun “oude leven te herinneren.” We bleven praten en praten en werden echt high en als snel had ik opeens die fles in mijn handen. Ik stel me er niet te veel vragen bij en begin gewoon te roken. Al snel ervaarde ik een sissend, verdovend gevoel over me komen en ik besef dat wat ik net had geïnhaleerd heel sterk was. En dan kreeg ik zware koppijn. 

Het probleem was dat wanneer ik de avond doorbracht met dit koppel, mijn gebruik abnormaal was, verontrustend zelfs. Die avond was ik zo high dat ik zelfs niet kon naar huis gaan. Dat is een ervaring die ik voor de rest van mijn leven zal onthouden, maar ik weet er niet veel meer van behalve dat ik het nooit meer zal doen. Het was voor mij een bewijs dat ik het helemaal niet nodig had. Volgens mij is crack echt destructief. Het maakt je kapot, je hoofd, je lichaam, alles. Hoe dan ook, ik ben veel te pragmatisch om het nog eens te gebruiken.”

“Toen ik crack voor het eerst probeerde, was ik 20. Ik was aan het feesten in Londen en op zoek naar een excuus om de hele nacht door te feesten. Uiteindelijk ontmoette ik een groepje mensen die me hadden uitgenodigd voor een afterparty in het huis van hun roommate. De avond liep verder zijn gangetje, maar enkele mensen uit de groep waren opeens iets in aluminiumfolie aan het roken. Ik was natuurlijk geïnteresseerd en begon hen onmiddellijk vragen te stellen, want ja, ik had nog nooit zoiets gezien. Ze vertelden me rechtuit dat het crack was en ze boden me het aan. Ik dacht er niet al te veel over na en nam het aan. Eerlijk gezegd wou ik gewoon stoned zijn. Het probleem was dat ik enkele minuten later een allergische reactie kreeg, mijn lippen waren helemaal opgezwollen. Ook kreeg ik opeens brandwonden op mijn voorhoofd. Het was verschrikkelijk, het deed zoveel pijn dat ik er een hele week last van heb gehad. Mijn adem stonk ook echt verschrikkelijk hard de dagen erop. Ik wist eigenlijk ook gewoon helemaal niets over crack voor ik het die avond had gerookt. 

Na die avond, ben ik heel lang uit de buurt van crack gebleven, tot drie maand geleden. Ik besloot dit jaar om naar Bangkok te verhuizen, en ook om crack nog eens te proberen. Deze keer was ik volledig nuchter en het was zalig, ik was gelukkig en zelfzeker op hetzelfde moment. Ik heb helemaal niet geslapen, behalve misschien een dutje van 10 minuten. Ik wou niets eten noch water drinken. Na zo’n 12 uur achter het roken, kon ik met zekerheid zeggen dat mijn hersenen absoluut dood waren. Ik kon niets meer doen, zelfs geen gewoon gesprek aangaan met m’n beste maat, ik wou gewoon alleen zijn. 

Een maand later begon ik er opnieuw aan en had opnieuw exact dezelfde ervaring. Eerst heb je een absoluut geweldig gevoel, maar daarna voel je je gewoon nutteloos. Je kunt niet slapen, niet praten, je kunt zelfs niet denken over eten … ik was precies een plant. De down nadien is gewoon echt slecht, ik was zo depressief en verward over mijn leven. De passie die ik had voor m’n job was verdwenen. Veel mensen roken crack in Thailand, dus besloot ik om niet langer om te gaan met de locals die - hoewel ze er fit en proper uitzien - bijna dagelijks roken en me mee probeerden te sleuren in hun verslaving.”

“Als ik erop terugkijk is het best wel een grappig verhaal. Vorige zomer zat ik met een vriend aan de Kiosk in Brussel. We hadden net een groep extravagant lijkende mensen leren kennen - wiens namen ik niet zal verklappen - en we vonden ze eruitzien alsof ze wel goed konden feesten. De zon kwam net op en we gingen mee voor een afterparty bij hen thuis. Ik was al goed aan het gaan in mijn aangeschoten staat, de vogeltjes floten, het was zo nice en de mensen waren zo leuk. Toen we aankwamen, was ik een beetje aan het kletsen met iedereen en zag ik dat er enkele van hen bezig waren in de keuken. Ik ben een nieuwsgierig persoon en ben altijd chaud om te experimenteren. Dus wanneer een van de gasten me een soort van DIY-pijpje gaf - gemaakt uit een Perrier fles - rookte ik zonder aarzelen. Zoals ik al eerder zei, was ik best goed weg van de drank en dit hield me gewoon nog uren langer wakker. Ik wist niet goed wat ik had gerookt. Het kon vanalles geweest zijn. 

Een achttal uren later zat ik in de metro met mijn maat, we waren aan het praten over de avond en opeens beseften we dat we crack hadden gerookt. Ik vond het zó grappig, ik had crack altijd geassocieerd met een bepaalde vorm van losbandigheid. Zou ik het nog eens doen? Het is niet dat iemand in mijn onmiddellijke omgeving - behalve mijn buren in Londen dan, maar dat is een verhaal voor een andere keer - echt gebruikt, dus ik denk niet dat het er nog snel van zal komen.” 

*De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.