Liyo van He4rtbroken haalt voor ons haar cd’s van onder het stof

"Hierop staan Basement Jaxx, DJ Rush, Roni Size, DJ Vadim, Squarepusher en dan, precies in het midden, Franz Ferdinand”. Op het terras van een Grieks restaurant aan het Brusselse Bethlehemplein, somt Liyo (He4rtbroken) de namen op die op het scherm van haar oude MP3-speler uit 2005 verschijnen. "Hij werkt niet heel goed, maar je kunt nog steeds de bestanden zien die ik toen heb gemaakt. Ik herinner me dat we de playlists organiseerden met MSN-namen." De indeling ziet er bijzonder nauwkeurig uit en de namen van de mappen blijven inderdaad trouw aan de geest van die tijd: "oO0Oochillax0OoOo" of "BOUMBOUM". 

"De volgorde waarin ik deze liedjes heb opgelijst, was heel belangrijk", vertelt Liyo. Dit methodische aspect is ook terug te vinden in de cd's die ze ons laat zien: "Ik downloadde toen muziek van eMule, Soulseek of Limewire en maakte er compilaties van. Eigenlijk was ik bijna mixtapes aan het maken, ik had het gewoon niet door. Ik deed het voor mijn vrienden, mijn crushes en de feestjes van kennissen." 

Een paar jaar later begon Liyo per toeval met mixen, voor een expo. Vanaf toen ging de bal echt aan het rollen: "In 2014 ben ik samen met Steff beginnen te mixen (de andere helft van He4rtbroken, red.). We mixten veel verschillende genres, in dezelfde vibe als de mixes die we leuk vonden en waar we naar luisterden op DIS magazine of op PDA-feesten in Londen, waar Steff toen woonde. Ik had nooit gedacht dat ik ooit dj zou worden. De mensen die toen mixten, waren voornamelijk kerels. Je had de meisjes die binnenkwamen en een beetje de groupie uithingen, toekijkend vanop een afstand. Omdat wij twee meisjes waren, verliep de promotie bij onze eerste boekingen nogal onhandig, genre: "Het is niet alleen de bass die je doet zweten" of "Ze zijn zacht maar pittig"... ". 

De twee dj’s van He4rtbroken lieten zich motiveren door hun frustraties over dit soort dingen. Het jaar erop besloten ze hun eigen feestjes te organiseren. Ze draaiden muziek die zij leuk vonden, en slaagden erin om een eigen gemeenschap te creëren. "We waren de eersten die artiesten als Total Freedom, Sega Bodega, Oklou, Why Be, Toxe en Mechatok boekten in België," herinnert Liyo zich. Samen met de twee andere resident dj's, Munix en ssaliva, zijn ze erin geslaagd om zowel harde als sentimentele concepten in hun evenementen te verwerken.

Om dit pad naar een muzikale esthetiek - die even nieuw is als trouw aan de begindagen - beter te begrijpen, luisterden we samen met Liyo naar de muziek waar ze naar luisterde voor ze dj en organisator werd.

Liyo en Steff (He4rtbroken) werden uitgenodigd om op 2 april samen met Slagwerk een feest te cureren voor het Listen! Festival. De twee collectieven nodigen John T. Gast, Ssaliva en X/O (en hun resident dj's) uit voor een sentimentele en emotionele avond, die waarschijnlijk bijzonder hard zal uitdraaien.

Dit is de hymne van He4rtbroken. Dit lied heeft ons feest een naam gegeven. Het is een UK Bassline track, geproduceerd door T2 met de stem van Jodie toen ze nog maar 16 was. Het gaat over een eerste breakup. Het is super sentimenteel, onschuldig en puur, en tegelijkertijd heb je een totaal gestoorde en verslavende bassline die ervoor zorgt dat je ernaar wilt luisteren in een club. De tekst gaat over hoe ze deze relatiebreuk verwerkt. Toen het in 2007 werd uitgebracht, speelden we het op alle feestjes waar we met onze vriendinnen naartoe gingen. We zongen alle teksten terwijl we super hard dansten op "I don't want anything to do with you". Super emo en met een gebroken hart. Ik denk dat je de hele filosofie van onze feestjes in dit nummer kan terugvinden. Het is een gevoel van sentimentele catharsis die we samen hebben beleefd terwijl we naar deze track luisterden.

In 2017 hebben we een compilatie uitgebracht: Secret Songs For You. Het is een eerbetoon aan de cd's die we vroeger brandden om een geheim met iemand te delen, we gaven die dan aan een crush in de hoop dat die verliefd op ons werd. We vroegen verschillende artiesten die met He4rtbroken verbonden zijn om een track te produceren in dit thema, waaronder Malibu, SKY H1, Endgame, Ms. Carrie Stacks en DJ FATIGADO; een obscure gast uit Lissabon die ik op Soundcloud ontdekte en op wie ik een zware crush had. Er zijn dus veel verschillende dingen: ambient, kizomba, tracks die harder binnenkomen, maar alle tracks hebben dezelfde melodische kleur, een beetje melancholisch, iets dat je in het hart raakt. Ik vind het supermooi. 

Ik was een heel grote fan van Panacea. Als hij in België draaide, ging ik altijd kijken. Dan gingen we naar gratis feestjes in de Vlaamse achterbuurten. In 2003 speelde hij een set op War of the Roses in Hasselt. Op de opname van die live set hoor je sommige jongens in het publiek superhard schreeuwen. Toen we naar deze CD aan het luisteren waren, werden we dus heel enthousiast. Het is ook een mooie herinnering aan die avond. Ik was nog geen 16.

Zo begon ik uit te gaan, naar drum and bass en jungle parties in La Chapelle in Luik en daarna in Structure Béton in Schaarbeek, een oude parking naast het station waarop fuiven georganiseerd werden. De eerste nachten stonden er nog verlaten auto's. Mensen sloegen de ruiten in en gingen in die auto’s zitten, het was een puinhoop. Dat is ook een beetje het DNA van mijn clubcultuur, die breakcore-feesten en de rave-geest die daarmee gepaard gingen. 

Toen ik 15 was heb ik, dankzij mijn eerste liefdesverdriet, N*E*R*D ontdekt. Nadat ik gedumpt werd, luisterde ik naar het album Fly Or Die, dat ik van hem gekregen had. Het was zowel goed als rotslecht. Ik vond het album dat ze daarvoor hadden uitgebracht, In Search Of, beter. Voor mij hebben N*E*R*D en de Neptunes echt het geluid van de jaren 2000 bepaald. Met producties voor mainstreamartiesten als Kelis en Justin Timberlake, maar ook door de community die ze rond hun muziek hebben opgebouwd.

In die tijd was er een mega nerdy forum over N*E*R*D dat werd geleid door een 17-jarige, Servische jongen. Mensen deelden productietips door lekken te analyseren van alternatieve versies van instrumentals van dit of dat liedje. Mensen als M.I.A, Drake en Tyler the Creator maakten deel uit van die community. Het was ook de tijd van Myspace-blogs, je kon de emulatie op het internet voelen. Ik denk dat het het begin was van een versnelde kruisbestuiving tussen verschillende scènes en genres. Er vond een de-compartimentalisering en een democratisering plaats wat muzikale producties betreft, vandaag de dag verkeren we nog steeds in de continuïteit van die geest. 

De titel alleen al doet me huiveren. Ook deze track dateert uit mijn breakcore-periode bij Structure Béton. Ik heb het onlangs opnieuw gedraaid op een rave in Parijs, het paste er perfect. Het was ondergronds, onder de ringweg. Het voelde geweldig om die track opnieuw te draaien in die context. Toen ik er nog eens naar luisterde, vroeg ik me af hoe ik ooit volledige avonden voor de geluidsinstallatie kon doorbrengen met alleen maar dit soort sounds, maar breakcore was gewoon een en al adrenaline. Ik had dagenlang last van oorsuizingen in die tijd. Er stonden toen nog geen grenzen op decibels. 

Mijn moeder maakte voor mij een compilatie van haar favoriete Teresa Teng liedjes. Dat is een Taiwanese zangeres uit de jaren 70 en 80, maar een icoon voor zowat alle Chinezen. Ze werd lange tijd verbannen van het Chinese vasteland, zogenaamd omdat ze alleen liefdesliedjes en ballades maakte die als anti-revolutionair en corrupt werden beschouwd. Maar mensen luisterden er stiekem toch naar en ruilden haar tapes onder tafel. Ik vind die bootleg-cultuur echt prachtig. Ik stel me dan voor dat mensen stiekem naar haar luisterden en huilden over hun hartzeer, terwijl je tijdens de Culturele Revolutie kon worden aangeklaagd en naar een heropvoedingskamp kon worden gestuurd. 

Mijn moeder houdt van deze zangeres. Er is een periode geweest waarin zij en mijn vader van elkaar gescheiden waren. Toen ze emigreerden, konden ze geen visa krijgen voor hetzelfde land en ze konden ook niet meer terug naar China. Mijn ouders wisten dus niet zeker of ze elkaar ooit nog zouden terugzien. Jarenlang luisterde mijn moeder naar Teresa Teng terwijl ze aan mijn vader dacht. Ze heeft trouwens een heel mooi artikel geschreven op haar blog over die periode en Teresa Teng. Onlangs heb ik op haar verjaardag een mix gemaakt voor Hong Kong Community Radio, daarin kon dit nummer van Teresa Teng dus niet ontbreken.  

Ik denk dat dit het eerste Aphex album is dat ik ooit gebrand heb, Drukqs. Toen ik het ontdekte, was het alsof mijn brein gewassen werd. Aangezien mijn hele familie betrokken is bij klassieke muziek - mijn beide ouders zijn violisten, mijn grootouders zijn leraren klassieke muziek en ik speelde viool van mijn vierde tot mijn achttiende - was ik altijd een beetje beschaamd over elektronische muziek, vooral over het concept van sequencing.

Toen ik naar elektronische muziek begon te luisteren, was dat een guilty pleasure, want voor klassieke musici klinkt die superherhalende structuur simplistisch en lui, alsof je een machine de vrije loop laat gaan en die er dan een liedje van maakt. Toen ik Aphex ontdekte, was ik volledig gefascineerd omdat de melodische en ritmische structuren zo complex waren en tegelijkertijd dezelfde sound konden gebruiken als de andere genres van elektronische muziek waar ik naar luisterde. Voor mij is dat een keerpunt geweest. 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.