Deze vader maakt elk jaar een beeldje van zijn dochter voor haar verjaardag

“In de eerste instantie was het plan om ze te maken tot haar twintigste,” zegt de 43-jarige kunstenaar uit Tokio tegen VICE. “Maar misschien blijf ik daarna nog wel even doorgaan.”

Het kost Ichikawa meestal een maand om zo’n houten figuur te maken. Zijn dochter is in juni jarig, en rond mei bespreekt hij altijd met zijn vrouw en dochter wat voor sculptuur hij dit keer eens zal maken.

“Het ontwerp verwijst meestal naar iets wat in dat jaar is gebeurd,” zegt hij. “Rond haar zevende verjaardag wilde ze bijvoorbeeld heel graag een kat. Dus toen kreeg haar houten beeld een kat op haar hoofd.”

Vorig jaar werd zijn dochter elf. Haar sculptuur kreeg een hoed die eruitzag als een amabie, een schepsel uit de negentiende-eeuwse Japanse folklore dat half mens en half vis is, epidemieën kan voorspellen en mensen tegen ziektes kan beschermen – geen gekke gedachte, zo tijdens een pandemie.

Ichikawa begint meestal met een schets van zijn ontwerp op een blok kamferhout of Japanse witte schors – materialen die niet zo kwetsbaar zijn voor insectenschade. Daarna creëert hij een ruwe vorm met een zaag en elektrisch gereedschap. De details kerft hij met een beitel, en de kleuren brengt hij met verf aan.

Als hij terugkijkt op zijn twaalf beelden, valt hem op dat je de groei en ontwikkeling erin terug kunt zien. En dan niet alleen van zijn dochter, maar ook van de beelden zelf.

“Tuurlijk, ze lijken op haar. Maar mijn gedachten en gevoelens van toen ik eraan werkte zitten er ook in verwerkt.”

“Ik heb tijdens het beitelen nooit in mijn hoofd dat ik een specifieke emotie wil oproepen – ik denk slechts aan wat ik die dag heb gegeten of gezegd. Ik denk ook dat er achter elk detail weer een ander gevoel zit. Daardoor is het ook niet echt mijn dochter, omdat ik mijn eigen gevoelens op het beeld projecteer.”

Ichikawa heeft zichzelf houtbewerking aangeleerd en zegt dat hij nog altijd vrij langzaam vooruitgaat. “Ik vind ieder beeld op zijn eigen manier weer moeilijk.”

Maar aangezien hij elk jaar weer een nieuwe maakt, raken ze er thuis inmiddels wel een beetje aan gewend. Zijn dochter is nog altijd blij met de beelden, zegt hij. “De eerste moest ik wel opnieuw maken. Mijn vrouw en ik denken dat ze ermee aan het spelen was en ‘m toen per ongeluk weg heeft gegooid – ze was dan ook nog heel jong. Maar ze vond de beelden toen blijkbaar wel al interessant.”

Zijn persoonlijke favoriet is meestal het beeld dat hij als laatste heeft gemaakt, want daar voelt hij altijd het meest bij. Maar op de sculptuur van het afgelopen jaar is hij nog iets trotser dan normaal – zijn dochter draagt sinds kort een bril, dus het beeld ook.

Hij weet nog niet of zijn dochter de beelden mee mag nemen als ze het huis uit gaat. “Het lijkt me wel leuk om ze hier te houden. Op die manier is ze toch altijd bij me.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Japan.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.