Mannen die jong hun haar verloren over de pijn en schoonheid van het kalende bestaan

Kaalheid komt voor bij mensen in alle vormen, van alle genders en van alle leeftijden. Toch is het iets wat we voornamelijk associëren met ouderdom – oude mannen, om precies te zijn. Zoals bomen hun bladeren verliezen in de herfst, zo raken de meeste mannen met het verstrijken van de tijd hun haren kwijt, totdat er hoogstens een paar plukjes aan de zijkant van de schedel overblijven.

Maar vaak genoeg komt dat moment al heel vroeg: maar liefst 16% van alle mannen heeft te maken met uitgebreid haarverlies tegen de tijd dat ze 29 jaar oud zijn. Soms begint het al op de middelbare school, wat natuurlijk erg vroeg is om geconfronteerd te worden met het onvermijdelijke ouder worden van het lichaam.

Hoe is het om een jonge man te zijn en je haar te verliezen? Ik sprak drie mannen die hun haar al jong (gedeeltelijk) verloren over de pijn en de schoonheid van het kalende bestaan.

Ik heb nooit echt goede kwaliteit haar gehad. Rond mijn zeventiende begonnen de welbekende inhammen en rond mijn achttiende werd het duidelijk dat ik kaal zou worden. Ongetwijfeld is het genetisch bepaald, mijn oom heeft hetzelfde haar als ik, maar je kan ook een beetje pech hebben. Mijn haar werd steeds pluiziger en dunner. In het begin vond ik het naar. Vrienden gingen naar de kapper, namen het kapsel dat in de mode was – dat kon bij mij niet. Ik heb mazzel dat ik goede vrienden heb en nooit ben gepest, maar ze maakten weleens opmerkingen over mijn kale hoofd. “Jij hebt trouwens niet veel haar, je bent kaal,” werd er dan op een lacherige toon gezegd. Dat vond ik prima, maar toen het een keer meerdere keren op een dag gebeurde, raakte het met wel. 

Ik voelde me een beetje machteloos toen ik mijn haar verloor, ik verloor tegen mijn wil in een stukje van mezelf. Ik was achttien, bezig met wat vrouwen van me vonden en ik dacht dat ik door mijn haar minder aantrekkelijk zou zijn. Destijds droeg ik bijna altijd een pet. Gelukkig kon ik er met mijn ouders over praten. Ze boden aan om een gedeelte van mijn haartransplantatie te betalen, ze vonden het sneu voor me. Uiteindelijk heb ik die stap nooit genomen. Ik dacht: is een haartransplantatie de oplossing? Voor hoelang blijft dat mooi? 

Toen ik een paar jaar geleden aan de achterkant echt kaal begon te worden, heb ik de stap genomen om het helemaal af te scheren. Het moment dat de tondeuse erdoorheen ging, dacht ik: shit, dit had ik veel eerder moeten doen! Het stond me goed, ik hoefde er niet aan te wennen. Ik kreeg alleen maar complimenten. Mijn vrienden reageerden supportive, zeiden: ‘Kaal zijn met een baard is nice!’

Het voordeel is dat ik nooit een bad hair day heb. Eens per week scheer ik het af, zodat het fris is. Nog steeds draag ik regelmatig petten, omdat ik het leuk vind, niet meer om iets te verbergen. Op Instagram volg ik accounts van een barbershop. Soms zie ik kapsels die ik vet vind, maar daar voel ik me niet meer rot over. Ik heb het gevoel dat het mij nooit in de weg heeft gezeten met vrouwen. Op ieder potje past een dekseltje, en er zijn genoeg potjes en dekseltjes.

Toen ik twintig was, werd mijn broer kaal. Mijn familie zei: ‘Dat gaat straks ook bij jou gebeuren.’ Bij ons in de familie komt kaalheid veel voor. Toen ze dat zeiden, vond ik het niet echt een probleem. Mijn broer is naar Turkije gegaan voor een haartransplantatie – zijn nekharen zijn naar zijn hoofd geplaatst. Ik wil dat niet, ook omdat het haarverlies niet enorm veel impact heeft gehad op mijn zelfbeeld.

Tot mijn drieëntwintigste had ik heel dik haar, daarna werd het dunner en minder. In het begin viel het nog niet heel erg op, omdat de zijkant van mijn haar nog best vol was, maar op het midden van mijn hoofd ontstond een eilandje. Ik weet niet of het bewust of onbewust is geweest, maar door de jaren heen ben ik zelf dat kapsel gaan aanpassen. Korter, korter, korter, misschien zodat de kaalheid minder zou opvallen.

Jarenlang ging ik iedere maand naar de kapper, om het netjes te houden. Waar mijn haar groeit – aan de zijkant – groeit het snel. De kapper gaf tips hoe ik de kaalheid kon bedekken, bijvoorbeeld met een coverspray. Dat is een soort poeder dat je op de kale plek op je hoofd sprayt, zodat het lijkt alsof er haar zit. Ik heb dat één keer geprobeerd, maar ik vond het niet chill om kunstmatig te werk te gaan. Een halfjaar geleden heb ik een tondeuse gekocht en het gemillimeterd. Een paar split seconds daarvoor dacht ik: ik vind het niet chill. Maar ik ben heel nuchter, kon het goed relativeren. Mijn nieuwe coupe bevalt goed. Ik ben er blij mee, en het scheelt ook dat ik niet meer elke maand de kapper hoef te betalen. 

Als ik inhammen krijg, zou het beter zijn om helemaal kaal te gaan, en dat zou ik niet heel chill vinden. Toch kan ik er niet echt over inzitten. Ik ben er heel open over en schaam me niet. Ik wil de maatschappij laten zien dat het prima is om als man te praten over je uiterlijk.

Als ik mannen in de stad of trein met een petje zie, waarbij ik zie dat ze gedeeltelijk kaal zijn, dan heb ik een beetje medelijden met ze. Ik snap het helemaal en het is ieders eigen proces, maar ik denk dat het een opluchting is om te besluiten je haar eraf te halen en het te rocken. 

Rond mijn negentiende begon het haar op mijn kruin uit te vallen. Ik vond dat heel heftig en werd er onzeker van. Mijn troost was dat ik een vriend had die al kaal was, waardoor ik wist dat ik niet de enige was. Ik ging op zoek naar opties, op het internet en in gesprek met mijn kapper. Ik kwam erachter dat ik niets kon doen, behalve een haartransplantatie of proces vertragende middelen, en dat wilde ik niet. Als je kaal wordt, gaan je haarzakjes slapen of sterven, waardoor er geen haar meer uitkomt. Met medicijnen kan je dat proces vertragen, maar dat heeft heel veel nare bijwerkingen, het is bijvoorbeeld kankerverwekkend. Je kan die medicijnen ook niet zomaar krijgen, dat gaat via een doktersvoorschrift. Wel heb ik nog een tijdje een poedertje op mijn haar gestrooid, zodat het dikker leek. Een soort wondermiddeltje, maar dat vond ik ook een beetje uitstel van executie.

Als vrienden een grapje erover maakten, vond ik dat oké, maar als een onbekende iets zei, kon ik koken van woede. Een keer had ik op een feestje de hele avond sjans met een meisje. Een jongen kwam erbij staan en begon op een bewust kleinerende toon over de kale plek op mijn achterhoofd te praten, waar het meisje bij was. Dat meisje en ik waren verbouwereerd. We hadden zoiets van: huh? Dat was toen wel even een naar moment.

Ik deed er alles aan de kale plek te verbloemen. Mijn haar droeg ik ineens naar achteren in plaats van naar voren, ook al vond ik dat dat niet stond. Als ik foto’s van mezelf van achter zag, dan schrok ik. Ik was er klaar mee steeds de plek te verdoezelen. Op mijn 23ste was ik op vakantie met vrienden en heb ik het er spontaan afgehaald. Ik schrok, moest enorm wennen. Ik kreeg goede reacties, maar kon dat zelf niet inzien. De maanden daarna liet ik het weer teruggroeien, maar ik wist dat er een limiet aan zat. Het moest er een keer helemaal af, het haar dat ik had was niet meer mooi. Mijn vriendin zei: laten we het eraf scheren. Dat heeft zij toen gedaan. Omdat ik die tijd daarvoor had kunnen wennen, was ik opgelucht. Het voelde als een bevrijding. Ik heb me het meest onzeker gevoeld tijdens het proces van kaal worden, maar inmiddels zie ik het als iets unieks. Bij mijn vriendin heb ik me nooit onzeker gevoeld, zij vindt het juist sexy. Inmiddels ben ik er niet meer mee bezig, alleen dat ik in de zomer mijn hele hoofd moet insmeren.