Acht mensen leggen uit waarom ze geen kinderen willen

Volwassenen zonder kinderen krijgen vaak te maken met achterhaalde stereotypen. Ze zouden onvolwassen of egoïstisch zijn. Een recente enquête, die werd uitgevoerd door het Amerikaanse gezondheidsinstituut Centers for Disease Control, laat zien dat slechts 6,4 procent van de vrouwen en 9,4 procent van de mannen in de VS het eens zijn met de uitspraak dat “mensen niet compleet gelukkig kunnen zijn totdat ze kinderen hebben.” Die oordelende houding zouden volwassenen zonder kinderen graag anders zien.

Sommige mensen weten al van jongs af aan dat ze niets voelen voor het ouderschap. Pampers, rammelaars en tutjes hebben weinig aantrekkingskracht voor hen. Bij anderen duurt het wat langer voordat ze erachter komen dat een kinderloos bestaan het juiste is. Terwijl ze van de kinderen om zich heen genieten, kijken ze naar het huidige politieke klimaat, hun drukke leven en concluderen daaruit zorgvuldig dat het ouderschap niet voor hen is weggelegd.

Laat je niet verleiden door romantische ideeën over het ouderschap. Sommigen doen alsof een kind opvoeden tijdens de kinderjaren makkelijk is. Ze denken niet na over moeilijke zwangerschappen, een ongezonde foetus, ongezonde baby's, zieke kinderen, ongelukkig ouderschap, ofwel: negatieve dingen die kunnen gebeuren.

Geen kinderen krijgen is de juiste keuze voor mij omdat er geen ‘nadelen’ zijn. Mensen die me van het tegendeel proberen te overtuigen, moeten beseffen dat niet iedereen denkt zoals zij. Ik heb later liever spijt dat ik geen kinderen heb, dan dat ik alle risico’s loop die horen bij het nemen van kinderen. Ik heb recht op een goed leven en een kind ook. Het leven is te kort om er roulette mee te spelen.

Mensen om me heen beginnen opeens dingen aan me te vragen zoals: “Wil je niks achterlaten?” of “Wil je je familielijn niet voortzetten?” Dan denk ik: nee. Ik vind dat nogal arrogante uitspraken. Bovendien: kinderen zijn slecht voor de planeet. Ik laat liever mijn stempel achter door zoveel mogelijk van de aarde te genieten, en zo vriendelijk mogelijk te zijn tegen iedereen die er woont.

Laat niemand anders je dwingen om te denken dat voortplanten een verantwoordelijkheid is die je hebt als mens. Als je denkt dat je geen goede en liefdevolle ouder kunt zijn is dat helemaal prima. Dat maakt je geen slechter mens. Geniet van je leven en ontdek de wereld.

Ik dacht vroeger wel dat ik ooit kinderen zou krijgen. Pas toen ik eind twintig was en er serieus over na begon te denken besefte ik dat ik andermans regels niet meer wilde volgen. Het begon tot me door te dringen dat ik geen kinderen meer wilde. Mijn man, met wie ik al twaalf jaar samen ben, denkt er hetzelfde over. Het was eigenlijk best een magisch moment, dat we tegen elkaar uitspraken dat we geen kinderen wilden.

Ik hou namelijk van tijd voor mezelf, boeken lezen, uitgaan met vrienden, vrijwilligerswerk, trainen, op reis gaan, etc. Ook geld speelt een rol. En dan zijn er nog de maatschappelijke overwegingen –onze planeet is zo overbevolkt en middelen worden schaars. Ik kan niets ergers bedenken dan een kind op de wereld zetten, en niet honderd procent achter die beslissing staan.

Laat andermans mening over wat je wel en niet zou moeten doen niet je leven beheersen. Onthoud: die mensen voeden jouw kind niet op, jij moet dat doen. Denk na over het soort leven dat je wilt, praat met vrienden die wel ouders zijn geworden en eerlijk zijn over hun ervaring, en beslis daarna wat werkt voor je.

Ik ben een Amerikaans-Koreaanse freelance fotograaf en journalist. Ik woon in Parijs en reis veel. Ik mag van geluk spreken als ik tijd heb om samen te dineren met mijn Franse partner. Ik reis belachelijk veel, bijna zeven maanden per jaar. Ik wil dit niet opgeven voor een kind.

Mijn moeder kreeg nog een kind toen ze 43 was. Ik was toen 15, dus het voelt alsof ik mijn kleine zusje zelf heb opgevoed. Ik weet hoe moeilijk het is om een kind op te voeden en hoe duur het is. Ik heb dat al eens meegemaakt, en dat wil ik niet nog een keer. Als ik een baby publiekelijk hoor huilen word ik ongemakkelijk. Ik ben er niet voor gemaakt. Iedereen zegt dingen als: “Oh dat is gewoon omdat je nog maar 25 bent.” Nee. Dat leven wil ik gewoon niet. De wereld gaat naar de klote, de populatie stijgt, we kunnen amper voor onszelf zorgen, Trump is president - wil je echt een kind op deze wereld zetten?! Ik ben verschrikkelijk egoïstisch, ik wil mijn leven op mijn manier leiden, kinderen zijn parasieten. Ik wil Chanel in plaats van babykleding.

Iedereen gaat er zomaar vanuit dat het ideaal huisje, boompje, beestje is. En deze verwachtingen hangen al helemaal aan je broek wanneer blijkt dat je een vrouw bent, die kinderen op de wereld kan zetten.

Ik identificeer me als non-binair, en daardoor heb ik mezelf ontworsteld van deze verwachtingen. Ik maak geen onderdeel uit van de binaire genderidentiteiten. Het biologisch vrouw-zijn bepaalt ook mijn identiteit niet.

Je moet aan jezelf werken om een goede ouder te zijn. Ik heb veel te veel bagage die ik misschien onbewust over kan dragen aan m’n kinderen. Het heeft me al een jaar aan life-coaching gekost en vijf ayahuasca-ceremonies om een goede partner te kunnen zijn, en ik ben nog steeds niet geweldig. Maar ik ben me er in ieder geval bewust van. Veel mensen die gewoon ouders worden denken er niet over na.

Ik kan me niet herinneren dat ik OOIT heb gedacht dat ik kinderen wilde. Ik heb een soort angst ontwikkeld voor zwangerschap en geboorte. Terwijl ik ouder werd merkte ik dat ik niet zo goed was met kinderen als mijn vrienden. Het interesseerde me niet, ik had weinig geduld en niet echt een zorgende houding. Elke keer als ik me mijn toekomst voorstelde was dat zonder kinderen.

Artsen vertelden me dat ‘t nog wel zou komen. Soms is het wel gek als mensen je vragen stellen of er automatisch van uitgaan dat je kinderen wil omdat je een vrouw bent. Ik ben weleens vreemden tegengekomen die me vroegen wanneer ik “een gezin ging stichten.” Vertrouw op jezelf. Ga er niet van uit dat andere mensen je leven beter kennen dan jij zelf doet.

Toen ik een relatie begon met de vrouw waarmee ik later zou trouwen, was ik 38 en zij 35. Terwijl onze relatie groeide en sterker werd beseften we dat het ouderschap niets voor ons is.

Het heeft jaren geduurd voordat ik heb leren om te gaan met mijn mentale problemen. Dit is een uitdaging die ervoor zorgt dat balans vinden in mijn leven, het huwelijk, familie, vriendschappen en persoonlijke ambities veel energie kost. Soms is het zelfs een verschrikkelijke nachtmerrie. Af en toe is mijn depressie zo hevig dat ik me afvraag of ik wel een goede partner kan zijn voor mijn vrouw. Kan ik dan wel een goede vader voor een paar peuters zijn?

Het is niet zo dat we nu veel vrije tijd hebben, maar het betekent wel dat de beslissingen die worden genomen over onze carrières, financiën, reizen, en levensomstandigheden gebaseerd zijn op wat het beste is voor ons twee.

Ik heb nooit van mijn jeugd genoten. Mijn moeder worstelt met onbehandelde geestelijke gezondheidsproblemen, en mijn vader was sporadisch aanwezig. Ze waren niet echt inspirerende ouders. Ik heb mezelf en mijn jongere broer opgevoed. Da’s wat mij betreft genoeg.

Ik denk dat het voor sommigen, vooral diegenen die een gezin hebben, moeilijk te begrijpen is. Er bestaat niet één manier om volwassen te zijn. Een kind krijgen, een huis kopen of een ingewikkelde verantwoordelijkheid nemen zal absoluut je leven veranderen. Maar het maakt je niet beter of volwassener dan de rest. Geen kinderen willen is geen egoïstische of onverantwoordelijke keuze, maar een volwaardige. Net zoals de keuze om het wél te doen.