Ik ging naar de eerste nudistische clubnacht van Parijs

De afgelopen jaren probeerde ik uit te vinden wat mijn plek is binnen de queerscene, maar nu heb ik eindelijk het idee dat ik me langzaamaan goed begin te voelen over mijn lichaam, gender en seksualiteit. Om deze tevredenheid met mezelf te vieren, besloot ik dat de volgende logische stap zou zijn om volledig naakt naar een nachtclub vol vreemden te gaan.

De eerste openbare nudistische clubnacht van Frankrijk werd eerder deze maand georganiseerd door Point Ephémère, een multifunctioneel kunstcentrum in Parijs. Het evenement heette ‘222-32’, vernoemd naar het strafwetboek dat aanstootgevende blootstelling in het openbaar verbiedt. De alomtegenwoordigheid van naakte lichamen was niet het enige dat me intrigeerde aan het concept. Ik was vooral benieuwd hoe sociale regels in hun werk gaan in een ruimte waar iedereen naakt is en alcohol drinkt. Maar zoals de organisatoren zeiden: “Seksueel gedrag is ten strengste verboden”. Je bent dus naakt in een omgeving die normaal behoorlijk seksueel geladen is, maar flirten mag niet. Geeft dat je een bevrijdend gevoel, of is het juist meer beperkend dan normaal?

De organisatoren hadden in de middag voor 222-32 een reeks workshops en lezingen opgezet over het concept van nudisme en naturisme als levensstijl. Zo kreeg iedereen die tijdens de avond aanwezig zou zijn de kans om de organisatoren te ontmoeten en een beter beeld te krijgen van waarom mensen vaker een nudistische clubnacht zouden moeten bezoeken. En net als bij het nachtprogramma, werd naaktheid ook overdag volop aangemoedigd.

Op weg naar de workshops begin ik me steeds nerveuzer te voelen over het idee dat ik uit de kleren moet gaan op een zaterdagmiddag, zeker aangezien alles zich op klaarlichte dag langs de populaire Canal Saint-Martin in Parijs afspeelt. Gelukkig vertellen de organisatoren ons bij binnenkomst dat we onze kleren ook gewoon aan mogen houden tijdens de workshops en lezingen, als we dat fijner vinden. Dat doe ik dus, hoewel ik me eerlijk gezegd een beetje schaam voor mijn terughoudendheid.

Na de lezing spreek ik met Jérémie Lapeyre, een van de organisatoren. Hij legt me uit dat hij en zijn collega’s lang hebben gediscussieerd over de rol van seks in de nachtclub, en of ze de bezoekers toestemming moesten geven om elkaar op de dansvloer te verleiden. Uiteindelijk besloten ze dat het helemaal verboden moest worden. “We wilden een evenement organiseren waar mensen zich vrij voelen, maar waar desondanks de waarden van het nudisme in stand gehouden worden,” vertelt Lapeyre. “We wilden niet dat mensen alleen zouden langskomen om seks te hebben, en ik had geen zin om de hele avond iedereen in de gaten te moeten houden.”

Ik zeg tegen Lapeyre hoe open en verwelkomend het evenement voelt, waarop hij antwoordt dat dat ook precies de bedoeling was. “Je gedrag en interacties met anderen veranderen als je naakt bent,” zegt hij. “Je gaat je er menselijker door gedragen, in de breedste zin van het woord.”

Later die middag vragen de organisatoren iedereen die naakt op het terras zit om naar binnen te komen. Hoewel de locatie is afgehuurd voor het evenement en niemand ons kan zien, kreeg de politie blijkbaar klachten binnen van omwonenden.

Dat is voor Lapeyre reden genoeg om me nog eens te wijzen op het belang van nudisme. “Dankzij nudisme verdwijnt de erotische lading van het lichaam,” zegt hij. Ik vraag hem of hij echt gelooft dat je naaktheid en seksualiteit van elkaar kan scheiden, of dat seks een logisch gevolg is wanneer je twee naakte volwassenen maar lang genoeg naast elkaar zet. Hij antwoordt dat hij “in het allerdiepste van zijn hart” gelooft dat twee volwassenen met gemak samen naakt kunnen zijn zonder dat er enige vorm van seksuele spanning tussen hen ontstaat.

Later die avond kom ik terug bij Point Ephémère, een paar minuten voor de deuren opengaan. Ik voel me nog steeds niet heel enthousiast om zo mijn kleren uit te trekken, en ben bang dat ik iemand tegenkom die ik ken. Om dat probleem op te lossen, sla ik een liter bier achterover in een kroeg verderop in de straat. Het helpt – nu heb ik genoeg moed bijeengeraapt om in die rij te gaan staan.

Het grootste deel van de mannen in de rij zijn witte homo’s van rond de dertig. Terwijl we allemaal nerveus staan te wachten, hoor ik om me heen mensen praten over wat “seksueel gedrag” precies betekent. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die zich dat afvraagt.

Terwijl we onze kleding aan de garderobemedewerker geven (een van de tien vrouwen in de club), herinnert ze ons eraan dat seks en drugs verboden zijn. “Dat zullen we nog wel zien,” grapt de jongen naast me.

Ik sta naakt en alleen in een praktisch lege club, en heb geen idee wat ik nu hoor te doen. Ik slenter dus maar gewoon naar een hoekje van de ruimte, waar ik ga zitten om de rest te observeren. Misschien had Lapeyre toch een punt toen hij eerder die dag zei: “Kleding is iets waarin we onszelf opsluiten, het is de eerste stap richting allerlei onderdrukkende relaties”. Misschien is dat wel wat er mis met me is – ik ben eraan gewend om me te verschuilen achter mijn kleding, aangezien dat verbeeldt hoe ik door anderen gezien wil worden. Toch merk ik, als ik rondkijk door de ruimte, dat je best veel over iemand kunt leren door hoe zelfverzekerd ze zich gedragen terwijl ze naakt rondlopen in het openbaar.

De club begint vol te stromen en naarmate de avond vordert, voelt het steeds meer aan als een ‘gewone’ clubnacht. Mensen vormen zoals altijd groepjes op de dansvloer of lopen naar de zijkant om te praten. Toch is de manier waarop de bezoekers met elkaar omgaan anders dan normaal. Nu seks geen optie is, lijkt het contact natuurlijker, vriendelijker en minder roofzuchtig te zijn. Hier en daar wordt er wel wat geflirt, maar het lijkt geen specifiek doel te hebben, wat het minder opdringerig maakt.

Het hele evenement had een fijne vibe. De hysterische energie die soms tijdens een avondje uit in de lucht hangt, was hier ver te zoeken. Bovendien was het een verademing om mensen echt te zien dansen in een nachtclub in Parijs, in plaats van dat ze als zombies naar de dj staren. Na een tijdje vergat ik volkomen dat ik naakt was. Pas toen ik een drankje wilde halen en het barpersoneel in hun kleding zag, werd ik ermee geconfronteerd. Doordat de focus deze avond niet lag op romantische en seksuele bedoelingen, lukte het de organisatoren om een plek te creëren waarin je meer op jezelf gefocust was. Het was verfrissend, en ik raad het iedereen aan om uit de kleren te gaan in een nachtclub – maar alleen als de rest van de bezoekers ook naakt is.