We spraken Tamino over de liefde, littekens en spelen op festivals

Met een stem die zelfs Kim Jong-un kan ontwapenen, heeft Tamino eigenhandig het cliché van de gereserveerde Belg gesloopt. Zijn single Habibi deed chauffeurs hun auto aan de kant zetten, de eerste keer dat het op de radio gespeeld werd – verder rijden was gewoon te onveilig. Tamino sleurt je mee de dieperik in om je daarna naar je ongekende hoogtes te brengen en je vervolgens zachtjes terug neer te zetten. Geen wonder dat hij dan ook De Nieuwe Lichting won, Studio Brussels talentenjacht, en zijn veroveringstocht nu verder zet op de Belgische festivals.

Het zit hem misschien in zijn (half-Egyptische) genen. Zijn grootvader, Moharam Fouad, was een van de grootste artiesten van Egypte, en bladeren door zijn moeders platenkast was een halve wereldreis op zich. Maar in dat alles heeft Tamino zijn eigen stem gevonden, waarmee hij zonder problemen de wei van Werchter vulde. Heel België is voor 'm gevallen, en er is geen teken te bespeuren dat het daarbij zal blijven.

VICE: Je shows trekken vaak een divers publiek. Veel nieuwe artiesten bereiken alleen maar jonge mensen, maar bij jou in de zaal staan evenveel 15- als 55-jarigen. Hoe komt dat, denk je?
Tamino: Dat is mij ook al enorm opgevallen. Maar ik denk dat er voor iedereen iets uit mijn muziek te halen valt. De passie en verlangens die in Habibi zitten, zijn dingen die iedereen wel herkent. Ik probeer mijn muziek ook niet te letterlijk te maken. Het wordt net leuk wanneer het allemaal wat vaag blijft. Bowie zei ooit: "Het belangrijkste deel van een nummer is die grijze zone." Daardoor blijf je het telkens opnieuw luisteren en vind je telkens nieuwe dingen. Als je iets heel persoonlijks heel letterlijk op papier zet, zal het altijd maar één ding blijven betekenen. Maar verpak het in metaforen en plots zal dat nummer jaren later voor mij en het publiek nog steeds veel betekenen.

Op Habibi zing je "you're everywhere, in every scar". Zijn er bepaalde littekens die je met trots draagt?
Hier [wijst naar zijn kin]. Mijn moeder was van de trap gevallen met mij als tweejarig kind in haar armen. Mijn lip is toen los van mijn kin gescheurd, maar dat konden ze gelukkig naaien. Nee, dat is maar om te lachen. Ik ben als kind ook wel zwaar gepest geweest; het hardste volk zijn ook vaak kinderen. Misschien is het een cliché, maar dat heeft me wel sterker gemaakt. Dat is wel iets dat ik met trots draag. Dat ik er bovenop ben gekomen en dat ik mezelf ben gebleven, hoe dan ook. Dat was denk ik ook de reden dat ik gepest ben. Omdat ik met mijn lange haar anders was dan de rest. Maar het is nooit in me opgekomen om het af te doen of om mij aan hen aan te passen.

Je bent opgegroeid zonder vader. Durf je daarom misschien meer emotie te leggen in je muziek?
Mijn vader is terug naar Egypte vertrokken toen ik drie was om er zanger te worden. Zonder succes, en nu woont hij in Koeweit. Maar, ik denk dat wel. Ik ken genoeg vaders die wel over hun emoties durven praten en niet denken in genders. Maar er zijn ook genoeg vaders die daar wel moeite mee hebben. Dus ik denk wel dat het heeft meegespeeld. Ik zou een heel ander persoon zijn geweest als mijn vader er wel altijd was geweest.

Niet dat mijn vader iemand was die altijd in stereotypen dacht, maar toch. Langs de andere kant vind ik het jammer dat ik mijn Arabische achtergrond niet echt ken, vooral de taal en de omgang met mekaar. Mijn vader vertelde me vroeger wel verhalen, maar omdat hij zo vroeg is vertrokken, heb ik het nooit echt ervaren. Maar mijn vader en ik hebben nu terug contact en daar ben ik echt blij mee. Kwaad zijn vreet alleen maar energie.

Maar Arabische artiesten zijn net als jij niet verlegen om wat meligheid.
Helemaal waar. Ik denk dat dat zeker ook geen taboe is. Vrienden onder elkaar zeggen vaak 'schat' of 'habibi' tegen elkaar. In België niet. Zelfs al zit je met je beste vriend op café, je zal dat nooit zeggen. Misschien als je gedronken hebt, maar in de Arabische wereld zit dat meer ingebakken, ze zijn daar meer gevoelsmensen. En dat hoor je in de muziek, ook bij mij. Je voelt ook aan de negatieve reacties hier in België dat het toch wel leeft. En dat is alleen maar goed, want ik zou nooit iets willen maken dat iedereen wel goed vindt. Sommigen vinden het heel goed en sommigen vinden het vreselijk. Maar daardoor leeft het ook. Ik zou nooit middelmatig willen zijn.

Van de ene zomer op de andere sta je plots op bijna alle Belgische festivals. Ben je het al gewoon?
Ja, dat wel. Het is toch niet meer raar. Op Werchter was ik echt verrast. Het was supervroeg en toch was er zot veel volk. Daar ga ik nooit aan wennen. We hadden onlangs ook een megagoede show op Zeverrock. Dat hadden we niet verwacht, maar iedereen was mee en het was echt een zotte ervaring. Er was toen een dj en diezelfde mensen waren ervoor aan het pompen en aan het gaan. Maar toen ze bij mij kwamen, waren ze muisstil. Dat is echt maf. Allee, ze mogen ook dansen bij mij. We hebben een drummer nu, dus het ritme is er.

Wat zijn jouw onvergetelijke festivalmomenten?
Ik ben vroeger vaak naar Pukkelpop gegaan, je hebt er zoveel keuze en de line-up is ook altijd supergoed. Een maat van mij wilde een paar jaar geleden absoluut naar Pukkelpop om The Prodigy checken. Maar vlak voor ze begonnen, konden we hem niet vinden. Uiteindelijk komt hij een half uur na het concert aangestrompeld met zijn broek naar beneden en zijn handen in zijn marcelleke gestoken. Hij was zo zat dat hij ons zelfs niet meer herkende.

Je bent dus een ervaren festivalganger. Heb je tips?
Een waterdicht tentje, want ik was op Pukkelpop toen de storm losbarstte. Dat was toen mijn eerste festival, en het was direct na een dag al gedaan. Ik stond op de wei naar een optreden te kijken tot die artiest plots van het podium vluchtte. Daarna viel er ineens een hagelbol zo groot als een tennisbal op mijn hoofd terwijl ik in die tent stond. Heel de tent was aan het bewegen. Na de storm kwam ik bij mijn tent, maar die was compleet nat. Dus een waterdichte tent is mijn eerste tip. En kleren die vuil mogen worden. Want van die mensen die zich zoals op Coachella opkleden voor een festival, waarom zou je dat doen? En vooral de moeite nemen om echt shows te checken. Je kent het wel dat je op de camping zit en denkt: ah, geen zin om te verplaatsen. En achteraf hoor je dat het megagoed was. Op festivals gebeuren zotte momenten en die moet je grijpen.

Je hebt een tijd in Amsterdam gewoond. Weten de Nederlanders al wie Tamino is?
Mijn tijd in Amsterdam waren zalige jaren. Ik heb er veel geleerd, goede vrienden gemaakt. In het begin was het moeilijk, want ik kwam daar als Belg alleen en ik had plots geen referentiekader meer van wie ik nu echt was. Ik woonde alleen in die grote stad en was superverlegen. Maar vanaf het moment dat ik kon optreden en mensen mijn muziek hoorden, wisten ze eindelijk wie ik was. Maar dat is ook gevaarlijk, want als mensen eerst je muziek kennen en dan pas de persoon, hebben ze soms al een heel beeld van je gevormd dat niet klopt.

De optredens in Nederland lopen steeds beter. In het begin vond ik het wel moeilijk om in Nederland op te treden. Het is waar wat ze zeggen: Nederlanders zijn effectief luider en praten meer. Maar nu snap ik het, want soms denk je dat niemand luistert en achteraf hoor je toch telkens dat je hen zo diep hebt geraakt, of dat mensen tranen in hun ogen hadden. Je moet er gewoon in vertrouwen. En als een Nederlands publiek stil is, betekent dat echt veel meer voor mij.

Wat is het grootste misverstand over Tamino?
Mensen denken nu dat ik heel de dag verdrietig rondwandel. Maar dat is absoluut niet zo. Mijn muziek is soms heel duister, maar in ieder nummer zit ook een andere kant. Uit ellende kunnen schone dingen komen, en dat probeer ik ook in mijn muziek te stoppen.

Meer info over de tourdates van Tamino vind je op zijn website.