Dit overkwam me allemaal in het halfjaar na mijn geslachtsverandering

Mijn geslachtsdeel was een open wond. Toen ik twee weken thuis was geweest, moest ik op controle komen. De klemmen werden uit mijn vagina gehaald, wat behoorlijk ongemakkelijk was: de pijn schoot door mijn hele lichaam. Hoewel mijn schaamstreek daarna nog steeds een open wond was, kon ik al wel zien dat mijn binnenste en buitenste schaamlippen mooi gevormd waren. Het kostte meer dan een maand om weer zelfstandig te worden. Ik kon niet lang staan en mocht geen zware dingen tillen.

Na de operatie moest ik even stoppen met de hormonen die ik al jaren neem. Mijn lichaam produceert toch geen testosteron meer, omdat mijn ballen zijn verwijderd, maar extra vrouwelijke hormonen waren taboe. Ik voelde me een vrouw in haar menopauze – tenminste, zo stel ik me dat voor. Ik was geërgerd, depressief en had een geïrriteerde en droge huid. In de weken erna moest ik geleidelijk aan weer wennen aan de hormonen.

Kort na de operatie begon ik mijn vagina op te rekken. Dat is belangrijk om te doen, vooral in de eerste paar maanden na de ingreep. Als de vagina namelijk niet wordt opgerekt, groeit ze dicht. Vaak wordt bij geslachtsveranderingen de huid van het scrotum of de rectum gebruikt, die daarna flink moet wordt uitgerekt. Ik had het geluk dat mijn operatie alleen penishuid werd gebruikt, die behoorlijk elastisch is.

Toen de klemmen verwijderd waren, deed ik siliconen medische rekstaven in mijn vagina. Omdat mijn vagina niet uit zichzelf nat wordt, moest ik glijmiddel gebruiken. In het begin was het nogal vreemd, omdat ik de ingang niet meteen kon vinden. Alles was tenslotte nog steeds gezwollen en een beetje bloederig. Dus ik gebruikte een spiegeltje om alles beter te kunnen zien. Geleidelijk aan ging ik over op grotere rekstaven. Ik liet ze twee of drie keer per dag ongeveer een kwartier zitten, totdat mijn vagina wijd genoeg was om er een dildo in te stoppen.

Als ik vroeger naar de wc ging om zittend te plassen, duwde ik de penis altijd een beetje naar beneden. Dat deed ik automatisch ook na de operatie, maar ik werd me er meerdere keren per dag bewust van dat er niets meer naar beneden te drukken valt.

Ik houd nu van mijn lichaam. Ik vind het fijn om mezelf in de spiegel te bekijken en voel me gewoon goed. Zo’n gevoel heb ik nog nooit eerder gehad. Het ligt niet alleen aan mijn operatie, maar ook aan al het emotionele werk dat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Ik denk nu niet veel meer na over trans zijn.

Afgelopen zomer kon ik voor het eerst een bikini dragen, zonder me zorgen te maken of mijn broekje echt alles bedekte. Het was net zo geweldig als ik me altijd had voorgesteld.

Ik ben naar een naaktstrand geweest en voelde geen enkele remming. Het was gewoon bevrijdend. Links en rechts van mijn vagina heb ik twee kleine littekens, die langzaam vervagen. Als ik zit, ziet alles er heel natuurlijk uit. Niemand komt op het idee dat mijn vagina met een operatie gemaakt is.

Het fijnste vind ik nieuwe kleren kopen of aantrekken. Ik hoef niet meer na te denken hoe ik ze moet combineren, omdat je geen bobbel meer ziet. Vroeger bleef ik me maar afvragen: is alles daar beneden plat? Lijk ik op een vrouw? Is er iets tussenuit geglipt? Dat soort gedachten zijn volledig verdwenen. Omdat ik de penis niet meer hoef af te plakken, kan ik eindelijk overal comfortabel zitten.

Na de operatie moest ik mezelf eerst herontdekken: hoe moet ik mezelf aanraken en waar voelt het goed? Dat had ik vrij snel uitgevogeld. Door de procedure voel me echt op mijn gemak met seks. Ik doe niet langer alsof ik zelfverzekerd ben – ik bén zelfverzekerd.

Het duurde een tijdje voordat alles genezen was en mijn vriend en ik met elkaar naar bed konden gaan. Na twee maanden probeerden we het voor de eerste keer. Hij was bang dat hij iets kapot zou maken. We hebben het langzaamaan gedaan, dus we hebben niet meteen seks met penetratie gehad.

Toen dat wel gebeurde, voelde het als de normaalste zaak van de wereld. Ik hoefde me helemaal niet mentaal voor te bereiden, maar kon gewoon genieten van het moment. Er ging verrassend weinig door me heen. In de jaren ervoor had ik me vaak voorgesteld hoe het zou zijn, maar toen het eenmaal zover was, was mijn hoofd leeg.

De penis was vroeger een taboe. Ik heb hem nooit ‘mijn’ penis genoemd – ik heb hem nooit als deel van mijzelf geaccepteerd. Mijn vriend en ik hadden bijna altijd alleen anale seks. Ik kwam zelden klaar. Trans vrouwen behandelen hun penis niet zoals mannen. Veel vinden het door de hormonen te intens om zichzelf af te trekken. Ik heb altijd slechts met subtiele bewegingen over de penis gewreven. De huid die voorheen op mijn eikel zat, is nu mijn clitoris.

Nu kan mijn vriend eindelijk in me komen. Dat is echt een fijn gevoel. Maar alleen daardoor krijg ik nog geen orgasme. Dat is waarschijnlijk net zoals bij elke vrouw een complex proces met verschillende invloeden.

Ik kan wel klaarkomen. Het is tot nu toe twee keer gebeurd, en lukt door het oestrogeen. Het voelt als vuurwerk in mijn hele lichaam.