Werken bij een hotel lijkt soms verdacht veel op ‘The Hangover’ en ‘The Shining’

Het personeel van een hotel maakt veel shit mee, letterlijk en figuurlijk.

Driftbuien, orgies, hartaanvallen, naaktlopers en zelfs gijzelingen - op vakantie gaan kan zowel het beste als het slechtste in ons naar boven halen. En vaak zijn het de moedige mannen en vrouwen van de hotelindustrie die alles mogen opruimen en dus ook ongewild van alles te weten komen over het privéleven van hun gasten.

VICE heeft alle verhalen gebundeld die zich achter de schermen van een hotel afspelen. Het zijn verhalen die doen denken aan films als ‘The Hangover’ en ‘The Shining’. Er komen genoeg naalden, gebroken dildo’s, codenamen, stapels geld en lichaamsvloeistoffen in voor om een hotelkamertje mee te vullen.

*Alle namen zijn gefingeerd om anonimiteit te waarborgen.

Op mijn negentiende werkte ik in een vijfsterrenhotel in Auckland, Nieuw-Zeeland. Op een avond kregen we een klacht binnen over geluidsoverlast. Het zou een bonkend geluid zijn dat uit iemands kamer kwam. Twee van ons, allebei vrouwen, gingen naar boven en klopten aan. De deur vloog open en een geur van zweet en sperma vloog in ons gezicht. Op de achtergrond zagen we geen oude saaie hotelkamer maar een pornoset met mannelijke orgies die we aanschouwden. De assistent of wie het ook mocht zijn die de deur voor ons opende was woedend dat we hun opname hadden verstoord. We wisten niet waar we moesten kijken omdat we overal pikken zagen. Dus ik stelde beleefd en stotterend de vraag of ze het misschien een beetje rustiger aan konden doen. Op dat moment begon een van de mannen van de orgie te foeteren omdat hij door dit gerommel geen stijve meer had. De assistent snauwde vervolgens naar me dat ze nog één scène moesten afmaken en ze daarna stiller zouden zijn.

Ik ging er verder niet op in en liet ze maar gaan. - Janet, 35

Ik werkte ongeveer drie maanden in een hotel in het centrum. We gingen richting laagseizoen en ik deed de nachtdienst met mijn supervisor, ik stond aan de balie en hij was in het kantoor. Rond negen uur ‘s avonds, toen mijn nachtdienst er bijna opzat, stonden er twee vrouwen aan de balie die me waarschuwden dat ik de beveiliging naar de eerste verdieping moest sturen, omdat er iemand naast hun kamer heftig op de deur stond te bonken. Maar nog voordat ik mijn supervisor op de hoogte kon brengen kreeg ik een telefoontje binnen op het schakelbord. Uiteraard was het de gast waar de twee vrouwen voor gewaarschuwd hadden. Hij vertelde me dat iemand probeerde in te breken in zijn kamer en dat ik beveiliging moest sturen. Ik antwoordde hem dat ik het zou onderzoeken, maar nog voordat ik iets kon doen kreeg ik weer een telefoontje. Ditmaal was de inkomende oproep van een telefoonlijn buiten het hotel. Een vrouw aan de telefoon zei: “Iemand houdt mijn vriendin gegijzeld in een van jullie kamers.” Dat was dezelfde kamer.

Nou was dit hotel eentje van gemiddelde kwaliteit midden in het centrum. We hadden ‘s nachts wel beveiliging maar die begonnen pas om elf uur ‘s avonds. Dit ging hoe dan ook mijn probleem en dat van mijn supervisor worden. Maar toen ik hem ging zoeken kon ik hem niet vinden. Hij had ook zijn portofoon niet bij zich. Ik moest het dus in mijn eentje oplossen. De enige andere mensen in het hotel waren twee conciërges, beide kleiner dan 165 cm, die eruitzagen als lieve koalabeertjes. Daar had ik dus niet zoveel aan. Een minuut later kreeg ik een telefoontje van een vrouw die een kamer aan het einde van die gang had. Ze vertelde me dat ze te bang was om haar kamer te verlaten. De twee vrouwen die eerder op de avond aan mijn balie stonden waren teruggekomen en dwongen me om het alarmnummer te bellen.

Dus dat deed ik.

Ik vertelde de politie wat ik gehoord had. En ik gebruikte het woord “gijzeling”. Tegelijkertijd hield het schakelbord niet op met geluid te maken door al de inkomende oproepen. Ik zette de hulpverlener van het alarmnummer in de wacht. De man vanuit de eerder genoemde kamer schreeuwde me toe dat ik beveiliging naar boven moest sturen om hem te helpen. De vrouw die belde via de lijn buiten het hotel schreeuwde dat haar vriendin in gevaar was. Ik zei haar dat de politie onderweg was. Ik ging terug naar het telefoontje met de hulpverlener van 911 die me streng toesprak: “Meneer. U kan 911 niet in de wacht zetten tijdens een gijzeling.”

Na een paar minuten kwamen er acht politieauto’s opdagen. Ze maakten zich klaar voor een inval en terwijl ze dat deden probeerde ik kalm te blijven en sommige van de gasten verder te helpen, waaronder een Britse vrouw en haar dochter. Opeens riepen de twee vrouwen, “Dat is degene die je moet hebben!” terwijl ze een gast aanwezen die net door de voordeur kwam rennen. Ik hoorde een revolver klikken en plotseling kwamen acht agenten de hoek om, om achter deze gast aan te rennen. De laatste agent was een gigantische kerel van twee meter die het grootste geweer dat ik ooit had gezien bij zich droeg. Later kwamen we erachter dat onze gast een escort had besteld, ze het niet eens waren over de prijs en zij zijn portemonnee had gestolen en zich had opgesloten in de badkamer. Ze had haar pooier opgebeld, die de deur had proberen te forceren, terwijl zij haar vrienden had opgebeld die het hotel vervolgens opbelden om te zeggen dat ze gegijzeld was. Het was een fucking puinhoop.

Een paar minuten later was het allemaal voorbij en kwam mijn supervisor terug van wat zijn avondpauze bleek te zijn. Hij loopt voorbij de politieauto’s en zegt: “Wat heb jij in hemelsnaam uitgespookt?” We hebben die gast er natuurlijk uitgegooid. Maar zelfs na dit hele voorval snapte onze gast het nog steeds niet want hij vroeg: “Waarom beschermen jullie mij niet tegen deze sletten?” - Brad 32

Voor ons waren personeelsleden van een luchtvaartmaatschappij altijd de goorste gasten. De roomservice bracht hen eten en dan werden ze altijd samen naakt op de kamer aangetroffen. Een keer klopte een van mijn collega’s op de deur en deed iemand met een stijve open, waar het condoom nog om zat. Ze gaven er geen zak om dat ze poedelnaakt voor onze neus stonden. En nog erger was het feit dat ze hun kamers achterlieten in zo’n walgelijke staat dat de schoonmakers zich goed moesten voorbereiden. Ze lieten vaak stront in hun bed of bij de voordeur achter en de kamer lag vol met gebruikte condooms. Het was verschrikkelijk. - Kara, 42

In 2001 namen mijn vrouw en ik een hotel over op een klein eiland met ongeveer 5.000 inwoners. Het is een dynamische plaats die verschillende soorten mensen aantrekt, een wild, artistiek en interessant volkje. Op een nacht – het zal januari 2002 geweest zijn – krijg ik een telefoontje binnen op de nachttelefoon en de vrouw aan de andere kant van de lijn zegt: “Hoi, ik wil graag een kamer huren.” In januari was er normaal gesproken niet veel te doen, dus ik spring uit bed en haast me naar de receptie waar een slordig uitziende vrouw van rond de 40 staat te wachten. Naast haar staat een gespierde man van dezelfde leeftijd, die eruitziet alsof hij net uit de gevangenis komt. Ze zegt: “Ik wil een kamer voor vannacht. Wacht, nee, eigenlijk wil ik 3 kamers.”

“Oké. Voor hoeveel nachten?”

“Eén nacht. Nee. 15 nachten. En ik wil je goedkoopste kamer.”

“Oké, die kost 65 euro.”

“Nee. Ik wil de duurste kamer die je hebt. Drie van die kamers. Ohja, trouwens, ik word achtervolgd. Dit is Mike, mijn bodyguard. Je zal buiten een man in een witte pickup-truck zien die een sigaret rookt. Hij mag niet weten dat ik hier ben.”

En ik zei: Oooké. Maar ik koos ervoor om het spel mee te spelen en stelde voor dat ze misschien een codenaam nodig had.

“Dat is een fantastisch idee. Wat zou mijn codenaam moeten zijn?”

“Wat denk je van Neo?” Ik had kort geleden The Matrix gezien.

“Neo. Dat vind ik goed klinken. Wat is die van jou? Jij hebt ook een codenaam nodig.”

“Noem me Morpheus. En hoe wilde je betalen voor je verblijf?”

“Cash.”

Ze rommelt door haar handtas, tovert een pak biljetten tevoorschijn dat ongeveer achttien centimeter dik is en begint vervolgens briefjes te tellen.

“Hoeveel wil je?”

Ik zei: “Nou, laten we beginnen met 1600 euro, en voor de rest kunnen we een rekening voor je openen.”

“OK. En ik wil je een fooi geven.” Waarna ze 1000 euro op de balie legt.

Op dat moment werd mijn interesse gewekt en vroeg ik haar om wat achtergrondinformatie. Daarop antwoordde ze: “Oh, ik ben de eigenaar van een bekend vrachtwagenbedrijf waarvan iedereen in Noord-Amerika de naam kent. Ik word achtervolgd en ik wil gewoon dat iedereen me met rust laat.”

Oké. Whatever. Dat is cool. Dus gaf ik haar de sleutels van de kamer. Tien minuten later krijg ik een telefoontje. “Morpheus, Neo hier. We hebben eten nodig. Heb je roomservice?”

Die hadden we niet, maar ik bracht ze wat soep en brood.

De volgende ochtend komt de bodyguard naar beneden om te vragen of er een Xbox is. Hij vraagt me ook of ik de vrouw had gezien. Terwijl we ons afvragen waar ze is, komt er opeens een pickup-truck van de parkeerplek van het hotel geracet, met gillende banden. Zij zit achter het stuur. De bodyguard zegt op dat moment: “Uh, dat is mijn auto.” Ze had gewoon de auto van die guy gejat.

Later op de dag krijg ik een belletje van een vriend die zegt: “Hey, een of andere vrouw die beweert dat ze je kent reed mijn hof op en bood me 650.000 euro voor mijn huis.” Ze kocht zijn huis, en nog twee andere huizen.

Uiteindelijk checkte ze uit bij mijn hotel, maar ze bleef hangen op het eiland, omdat ze natuurlijk huizen had gekocht. Ik zag haar vaak ronddwalen over het eiland. Iedereen kent elkaar op het eiland. Twee maanden later hoorde ik dat ze kinderen wilde. Ze wilde ervoor zorgen dat ze zwanger zou raken door een of andere man van 50 met dreadlocks, die hoogstwaarschijnlijk niets afwist van deze geplande zwangerschap of wie deze vrouw eigenlijk is.

Daarna verdween ze. Dit was vijftien of zestien jaar geleden. Maar het rare is dat ik twee weken geleden even naar het hotel toeging om te kijken – ik werk niet meer achter de receptie – en er een rapport van een incident voor me klaar lag. Er was een vrouw gevallen in het restaurant die beweerde haar rug gebroken te hebben. Ze had ingecheckt en vertelde de receptionist: “Mensen achtervolgen me. Ik heb een aantal kamers nodig voor een paar dagen en ik wil met rust gelaten worden.” Ik dacht: de tering, dit klinkt wel heel bekend. Ik checkte het klantenbestand en het was dezelfde vrouw. Schijnbaar is ze nog steeds eigenaar van de huizen, dus ik had geen idee waarom ze terug was. Ze deed het gewoon opnieuw.

Ik heb genoeg gekke ervaringen gehad met gasten, maar deze was toch wel het bijzonderst. Het had alles: drama, heisa, zwangerschap en een hele hoop losgeld. - Aaron, 40

Op een nacht klaagden een aantal gasten dat er een rookmelder op hun verdieping niet stopte met piepen. Ik checkte de 21e verdieping, en het leek niet zoveel te zijn. Er was gewoon een gast in kamer 2104 die heet douchte, dacht ik, en de stoom zorgde ervoor dat de rookmelder afging. Ik ging terug naar de receptie. Ongeveer 40 minuten later kreeg ik nog een belletje, en die ging weer over dezelfde rookmelder. Ik ging naar boven en het bleek weer om dezelfde kamer te gaan. Ik dacht: shit, hier gaat iets mis. Niemand doucht 40 minuten. Ik ging terug naar de receptie om de sleutels te pakken en nam een collega mee. Het was pikkedonker in de kamer, maar we kregen het voor elkaar om bij de badkamer te komen en vroegen of er iemand was. Maar niemand reageerde. Ik deed het licht aan. Er lagen handdoeken met bloedvlekken erin, gebruikte naalden en een grote, afgebroken dildo. Als in: in tweeën gebroken. Maar het bovenste deel was nergens te bekennen.

Het leek wel een plaats delict. Mijn collega en ik waren stomverbaasd, “Wat is hier in godsnaam aan de hand?,” zei ik. Toen we uit de badkamer kwamen en de lichten aandeden, vonden we een naakte guy van in de dertig op zijn zij liggen op het balkon. Ik dacht dat hij dood was.

Mijn collega zag zijn naakte gestel, begon te trillen en wilde overgeven. Zij ging naar de gang, en ik belde 911. Ik moest dus bij die man blijven, wat ik helemaal niet wilde, want ik was bang dat hij opeens wakker zou worden en helemaal gek zou worden. De hulpverlener vroeg of hij ademde en toen zag ik dat zijn borstkas bewoog. Zijn hart klopte, maar het was instabiel. Het ging vreselijk snel, op volle toeren. Toen vroeg de vrouw of ik hem op zijn rug kon leggen, en dat wilde ik ook niet, want hij was naakt.

Ik pakte zijn been, en dat begon te bewegen. En ik dacht: shiiiiiit, dit is te veel, dit hoort niet bij mijn werk. De man ging gewoon weer op zijn zij liggen, dus ik loog tegen de hulpverlener en zei: “Jup, hij ligt op z’n rug.” De ambulance was er gelukkig al heel snel, na vijf of zes minuten, en zij namen het over.

We hebben de andere helft van de dildo nooit gevonden, hoewel ik stiekem wel weet waar die zat. - Danny, 30