Ik fotografeerde een jaar lang bokser Jimmy Gourad, van Brussel tot Marokko

Ik ontmoette Jimmy Gourad op het einde van een boksles in Elsene. Het eerste wat mij opviel was zijn smoel, verrimpeld en getekend door al een leven lang boxen. Het tweede was zijn grote mond, die mij meteen benieuwd maakte naar wat erachter schuilging. Maar die smoel van hem, zijn verhaal en de foto’s die ik anderhalf jaar lang nam, zijn onder mijn vel gekropen. Wat aanvankelijk gewoon een te fotograferen onderwerp was voor mijn studies, werd uiteindelijk de meest aangrijpende ervaring uit mijn leven. Nu probeer ik een boek uit te geven dat het hele verhaal vertelt.

In het begin was het moeilijk. Als je een jonge fotograaf bent en je probeert de persoonlijkheid van een kerel te vangen die heel zijn leven show heeft gegeven, dan moet je geduld leren hebben. Het duurde welgeteld vijf maanden voor ik een eerlijke blik van Jimmy kon scoren. Niet dat het van harte was. Jimmy is een krijger, de slechterik uit de actiefilms op zijn Jean Claude Van Damme’s. Hij was de rijzende ster van zijn generatie en een van de eerste Maghrebijnse boksers in België. Niet het soort kerel die zich laat rollen door het leven. Nochtans, dat was net hetgeen ik wilde vastleggen, wat ik interessant vond: de kleine momenten waarop al die intensiteit van hem even wegviel.

Al die koppigheid die ik aan boord legde om hem beter te leren kennen, heeft mij op de duur miserie opgeleverd, van scheldpartijen tot momenten waarop hij zei dat hij me niet meer wilde zien. En dus zagen we elkaar soms een tijdlang niet. Soms duurde dat vierentwintig uur, soms een paar dagen. Maar hij kwam altijd terug alsof er niks gebeurd was en kondigde dan aan dat hij een nieuw project had, een film of een kamp of bokslessen, en dat ik absoluut foto’s moest nemen om er een spoor van bij te houden.

En dus volgde ik hem in al zijn omwegen, of ze nu ergens naartoe gingen of niet. Ik liet de gebruikelijke afstand tussen fotograaf en onderwerp steeds meer vervagen en kreeg het gevoel dat ik een vriend werd voor hem. Hem leren kennen leek steeds minder op een karwei. Uiteindelijk zagen we elkaar bijna elke dag.

Ik ben hem blijven volgen, helemaal tot in Marokko zelfs, naar een filmset waar hij met Mohamed Qissi stond. Qissi is de beste vriend van Jean Claude Van Damme en een van Jimmy’s jet set vrienden, net als Mickey Rourke, Joey Starr, Gérard Depardieu en Jamel Debbouze, allemaal acteurs die hij ontmoette door een carrière lang figurantenrollen te spelen. Het is zonder twijfel daar, in zijn geboorteland en in de intimiteit van hotelkamers, dat ik hem beter ben beginnen begrijpen.

Hem “woestijngevechtssporten” zien bedenken om zijn vrienden op de set te entertainen was één ding. Maar het was iets heel anders om getuige te zijn van zijn reactie toen hij in de loges te horen kreeg dat we zijn maten zouden opnemen om een pak voor hem te maken, zoals de “echte acteurs”. Eindelijk, na honderden filmrolletjes zonder ooit één regel dialoog, was daar de erkenning. Hij had vaak van die zweverige momenten waarop niemand in kon achterhalen waar hij aan dacht, of hij überhaupt wel aan iets dacht.

Meer van Hadrien vind je op zijn Instagram.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Volg VICE België razendsnel op Instagram, Twitter en Facebook.

Ondanks zijn grote muil moet het gezegd dat Jimmy het verdomd lastig heeft gehad. Van vervalste matchen in het begin van zijn carrière waarbij hij in elkaar werd geslagen voor wat bankbriefjes, tot oplichterij waar hij het slachtoffer van werd toen hij wat naam begon te maken — zonder alle drugs te vergeten waar hij zichzelf op trakteerde. Het is niet elke dag feest in dat hoofd van hem. Maar hij draagt de verantwoordelijkheid voor al zijn avonturen, succesvol of niet, en roept luidkeels dat zij ervoor gezorgd hebben dat hij beroemd werd en nu een referentie is op de lijst van gevechtsacteurs. Hoe dan ook ligt dat nu allemaal achter hem.

Jimmy volgen was ontzettend intens. Een van de meest surrealistische momenten was toen we in de woestijn gestrand waren en moesten wachten tot er een taxi voorbijreed om terug bij het team te geraken. Volgens hem hadden we daar twee dagen kunnen blijven. Niet dat ik er ongerust over was.

Vandaag lijkt Marokko ver weg. Jimmy is teruggekeerd naar zijn bokslessen en ik naar mijn reportages. Ik zie hem niet meer zo vaak. Het enige wat ik weet, is dat de man die zichzelf beschouwt als de enige eerlijke persoon in die sector — “Het zijn allemaal beginnelingen”, een van zijn favoriete zinnen — mij ooit nog wel eens zal bellen om foto’s van hem te nemen.