Deze straatfotograaf legt kleine onverwachte momenten in Brussel vast

Via zijn foto’s laat Mehdi El Taghdouini zien wat Brussel voor hem is: een stad vol diversiteit waar het leven zoet, grappig maar soms ook eenzaam kan zijn. Van een kort moment van existentiële tragiek van een voorbijganger tot een excentriek geklede vrouw: Mehdi richt zijn camera het liefst op de Brusselaars die hij op straat tegenkomt. Hij ziet het documenteren van deze realiteit als een geschenk voor toekomstige generaties, zodat ze later meer kunnen zien van onze tijd dan enkel foto's waar een Snapchat- of Instagram-filter overheen gegooid is.

Wij spraken met Mehdi over woedende winkeliers, de schoonheid en lelijkheid die hij tegenkomt op staat en hoe onze samenleving steeds meer geobsedeerd raakt door het perfecte beeld. “Wij straatfotografen proberen geen ‘mooie’ foto's te maken, maar échte foto's.”

VICE : Hey Mehdi, hoe ben je met street photography begonnen?
Mehdi : Al voordat ik op straat foto’s begon te maken, vond ik het gewoon leuk om op straat te zijn. Mijn hart ligt in deze stad, maar ik hoor te veel mensen rondom me negatieve uitspraken maken over haar: "Brussel is vuil; Brussel is klein; in Brussel valt er niets te doen." De gebruikelijke clichés. Maar daar ben ik het dus niet mee eens.

Wat interesseert je het meest aan straatfotografie?
Het doel van street photography, namelijk dat we geen "mooie" foto's proberen maken, maar échte foto's. De straat is soms grappig, soms mooi en vaak lelijk, en je moet weten hoe je die emoties vangt en versterkt. Wat mij ook interesseert is de diversiteit die je in Brussel vindt. Ik vind het echt een eer om in een stad te mogen leven waar mensen van zoveel verschillende afkomsten samenleven.

Dus voor jou is street photography ook een manier om toekomstige generaties te laten zien hoe we vandaag leefden?
Ja. Als je kijkt naar al de fitnessgoeroes, influencers die bikinifoto's maken op zowat elk strand ter wereld, LinkedIn-gebruikers die anderen proberen te laten geloven dat hun carrière geweldig is, en alles daartussen, merk je dat er een cultuur is ontstaan waarin foto’s vooral dienen om indruk mee te maken, met verontrustende gevolgen. Iedereen liegt over zijn leven, zijn succes, zijn geluk.

De street photography die ik maak, is een poging om weer dichter bij de werkelijkheid te komen. Als ik naar buiten ga, zie ik daklozen, koppels die kussen maar ook vechten, mensen die naar zweet ruiken in de metro en nog veel meer. Ik zie het échte leven quoi, in al zijn schoonheid en lelijkheid, en ik heb het gevoel dat we daar echt een taboe van aan het maken zijn. Wij kunnen nu kijken naar foto's uit de jaren 50, 70 en 90, maar als ik zie wat voor foto's we vandaag de dag maken, denk ik niet dat mensen die in 2100 nog interessant zullen vinden. Voor mij is

straatfotografie

de beste manier om de cultuur waarin we vandaag leven te documenteren en te redden.

Zijn er dingen die je moeilijk vindt om te fotograferen?
Ja. Ik heb een sterke band met Molenbeek en Schaarbeek, maar ik ga er zelden heen om foto's te maken. Ik zou super graag willen teruggaan naar de Brabantstraat om foto’s te maken, bijvoorbeeld, dat is een heel interessante plek. Maar ooit werd ik door een winkelier uitgescholden, en dat heeft me ontmoedigd om er opnieuw te gaan fotograferen.

Waarom denk je dat het mensen stoort dat je foto’s maakt?
Dat hangt af van plek en de mensen. Meestal beweeg ik me tussen de Beurs en het Flageyplein, via de Europese wijk. Daar voel ik me op m’n gemak, omdat het plekken zijn waar veel toeristen en rijkaards komen. Daar kijkt dus niemand op van een man met een camera. Maar de buurten die ik eigenlijk heel graag zou willen fotograferen, zijn de buurten waarover ik het net had. Het probleem is dat heel wat inwoners daar niet begrijpen waarom iemand er ooit foto’s zou willen maken. En ik denk dat het feit dat ik er mijn hele leven lang heb gewoond me ook tegenhoudt.

Hoe reageren mensen als ze merken dat je ze gefotografeerd hebt?
Ik heb al een aantal negatieve reacties gekregen. Aan de Brabantstraat stak een winkelier eens zijn middelvinger naar me uit, om daarna naar iets van onder zijn toonbank te grijpen. Uit angst besloot ik meteen weg te spurten, dus ik zal nooit weten wat hij juist van plan was. Er was ook eens een vrouw op het Spiegelplein die naar mij schreeuwde: "Fuck you, vuile paparazzi!" Maar verder reageren mensen bijna nooit, en als iemand me vraagt wat ik doe, vertel ik in alle eerlijkheid dat ik hem of haar mooi vond en daarom een foto wou nemen.

Begin je soms te fantaseren over wat er verder zoal gebeurt is in de levens van de mensen die je fotografeert? Deze vrouw [op de foto hierboven] bijvoorbeeld, waarop denk je dat ze aan het wachten is?
Ja, dat doe ik vaak. Niet per se op het moment zelf, omdat dat erg instinctief gebeurt en er geen tijd is om na te denken. Maar als ik vervolgens naar huis ga en een foto aan het bewerken ben, begin ik me vragen te stellen over de mensen in beeld.

Die vrouw fotografeerde ik in de Nieuwstraat, en haar wanhoop contrasteerde mooi met die vrolijke advertentie achter haar. Ik stelde me voor dat ze een heel fake vriendin heeft die haar maar blijft vertellen: "maar we houden allemaal van je hoor!" waarop zij dan iets antwoordt als "nja, tuurlijk. Zal wel.”

Op welke foto uit deze reeks ben jij het meest trots?
Op deze foto [zie hieronder, red.], omdat die alles aan de verbeelding van de kijker overlaat. Ik dacht bijvoorbeeld aan drie vriendinnen, maar één van hen werd afgewezen wegens haar gebrek aan kleur. Dat klinkt misschien als een rare interpretatie, maar ik vind het fijn dat deze foto kan gaan over onderwerpen die me fascineren, zoals afwijzing, conformisme, eenzaamheid, slechte invloeden, enzovoort.

En waar trek je de grens? Zijn er dingen die je bewust niet fotografeert?
Er is uiteraard een wettelijk kader waaraan ik me moet houden. Ik zal nooit door het raam iemand in zijn woonkamer fotograferen: dat is een privé-ruimte. De straat is op dat vlak veel waziger: daar moet ik zelf afwegen of ik de foto maak of niet. In het algemeen probeer ik dan naar de context te kijken, en af te wegen of de foto de persoon in kwestie in een slecht daglicht zou plaatsen. Ik zou bijvoorbeeld nooit naar de Aarschotstraat gaan [de bekendste straat van de Brusselse rosse buurt, red.] om een foto te maken, omdat 90% van de mensen die daar komen, dingen te verbergen hebben, denk ik.

Deze vrouw op de Grote Markt [op de foto hierboven] is ook intrigerend. Heb je met haar gesproken?
Nee, we hebben geen woord gewisseld, maar ik heb wel een leuke anekdote. Ik zat op café een koffietje te drinken en verslikte me bijna toen ze voor mij kwam zitten. Ik had haar eigenlijk al eens eerder gezien, op een foto van Peter Kool, een andere Belgische fotograaf die haar in Antwerpen had gefotografeerd. Nog maar eens een bewijs dat België echt klein is.

Kijk je op een andere manier naar Brussel sinds je met straatfotografie bent begonnen?
Ja, ik ben Brussel nog meer beginnen appreciëren. Het is een stad die de ambities heeft van een grote metropool, maar dat zal het nooit worden omdat ze daarvoor te klein is. Daardoor ontstaan er grappige tegenstellingen, zoals de grote autovrije zone aan de Beurs om toeristen te lokken, terwijl het iets verder duizenden meters aan een stuk naar urine stinkt op straat. Of de Dansaertstraat waar huizen voor een miljoen euro verkocht worden, vlak naast de zogenaamde ‘jihadistenfabriek’ Molenbeek. Zo zijn er nog eindeloos veel voorbeelden, en al die visuele clashs vind ik heel plezant. In deze stad vind je van alles en het tegenovergestelde daarvan: het is één grote, heel goed georganiseerde hoop brol.

Meer van de straatfotografie van Mehdi vind je hieronder en op zijn Instagram.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Krijg elke week een mail met onze 10 beste verhalen en fotoreeksen.

Volg VICE België op Instagram en Facebook voor meer unieke verhalen over alles wat ertoe doet in de wereld.