Coronapatiënten vertellen over de hel waar ze doorheen zijn gegaan

Stel dat je positief test voor het coronavirus. Hoe bezorgd zou je zijn? Hoe bang? Als je jong bent en geen problemen hebt met je ademhalingssysteem, val je onder de meerderheid die vooral ‘milde’ klachten krijgt. Dat woord klinkt misschien alsof je er na een paar dagen kuchen alweer vanaf bent, maar in werkelijkheid kan het alsnog heel heftig zijn.

Begin februari deed het Chinese centrum voor ziektecontrole onderzoek naar de eerste 44.672 bevestigde besmettingen in Wuhan, en maakten ze een rangschikking van de klachten van mild tot kritisch. 81 procent van de gevallen (dus 36.184 mensen) viel onder ‘mild’ – dat klinkt als goed nieuws, maar bedenk wel dat ook longontstekingen daar gewoon onder werden gerekend.

Ons idee over hoe het is om het coronavirus te hebben wordt verdoezeld door statistieken en te brede definities. Om er door een wat menselijkere bril naar te kijken, spraken we vier mensen die in het ziekenhuis aan het herstellen zijn. Ze wonen in vier verschillende landen: Thailand, China, Spanje en Italië. Het zijn twee mannen en twee vrouwen, met een leeftijd van tussen de 22 en 42 jaar. Hun omstandigheden lopen uiteen, maar hun ervaringen zijn even verschrikkelijk. En allemaal dachten ze dat zoiets ze nooit zou overkomen.

Jay (36)

“Toen ik wakker werd voelde ik me helemaal niet goed,” zegt Jay, een 36-jarige Singaporees die in Bangkok woont. “Ik had overal pijn, dus uit voorzorg bleef ik maar even thuis.”

Het was zondag, dus Jay werd nergens verwacht. Hij ging één keer naar buiten om een thermometer te kopen, maar bracht de dag verder vooral in bed door, terwijl hij nadacht over wat hij zou kunnen hebben opgelopen. “Als ik ziek ben gaat dat meestal vanzelf weer over als ik even rust neem,” legt hij uit. “Maar maandag voelde ik me nog precies hetzelfde, dus toen begon ik me wat ongerust te maken.”

Jay kroop zijn bed uit en ging naar een privékliniek, waar hij positief testte op het virus. Hij werd meteen overgebracht naar het Bamrasnaradura-instituut voor infectieziekten, een gespecialiseerd centrum waar de meeste besmette personen van het land verblijven. “Het was waarschijnlijk zes à zeven uur ‘s ochtends, ik had weinig geslapen vanwege de pijn en de koorts,” zegt hij. “Mijn hoofd sloeg op hol.”

Ook de andere mensen die we spraken omschreven het begin ongeveer zo: eerst voel je je gewoon niet zo lekker, dan volgt er koorts en gaat het van kwaad naar erger.

Yaqi (37)

Duizenden kilometers verderop, in het Chinese Wuhan, had de 37-jarige kantoormedewerker Yaqi soortgelijke klachten. Ook zij probeerde eerst gewoon wat rust te pakken. Toen ze uit werk kwam moest ze hoesten, had ze hoofdpijn en kreeg ze het zo warm dat het zweet haar uitbrak. Omdat ze niet naar huis wilde – ze was bang dat ze iemand zou aansteken – overnachtte ze in een hotel. Maar de volgende dag, op 22 januari, voelde ze zich alleen nog maar slechter.

“Ik wachtte tot negen uur ‘s ochtends en belde mijn man. Hij was doodsbang. Een collega appte me dat een paar mensen op kantoor ook de diagnose COVID-19 hadden gekregen. Mijn sociale media stroomden vol met berichten in de trant van: ‘Hou vol, Wuhan!’ Mijn man had een traditioneel Chinees medicijn voor me gehaald, maar nadat ik dat had genomen had ik toch wat last van m’n maag.”

Haar man probeerde haar naar het ziekenhuis te brengen, maar de zorgfaciliteiten waren op dat moment inmiddels een grote chaos. Het ziekenhuis had geen enkel bed meer vrij, en ze kon ook niet meer getest worden om te bevestigen of ze het virus überhaupt had. Ze werd verzocht om naar huis te gaan en daar uit te zieken.

De lichaamstemperatuur van Yaqi liep de dagen daarna op tot 38,5 graden, en ze kreeg heftige nachtmerries met felle kleuren. Toen ze een week ziek was begon ze te braken.

“Ik kon niks eten,” zegt ze. “Ik kotste ieder medicijn uit dat ik kreeg, er zat ook bloed bij. Mijn man was ondertussen druk op zoek om goede ziekenhuizen en artsen te vinden.”

Yaqi probeerde een nieuwsprogramma te kijken op haar telefoon, maar op een gegeven moment was ze nauwelijks meer in staat om de geluiden te plaatsen en te begrijpen wat er gezegd werd.

“Mijn koorts bleef aanhouden en ik bleef nog steeds bloed braken,” gaat ze verder. “Ik filmde hoe ik at en aan het overgeven was. Mijn familie kon het niet aanzien.”

Uiteindelijk keerde het tij toen een arts met wie Yaqi bevriend is aan antivirale middelen kon komen. Dat gebruikte ze samen met het zware antibioticum moxifloxacine. Eigenlijk was het een gevaarlijk experiment, maar ze begon zich hierna gelukkig beter te voelen.

“Het was de eerste keer in elf dagen dat mijn lichaamstemperatuur weer normaal was,” zegt ze. “Ik heb dit heilige medicijn gezegend, en dankbaar naar boven gekeken.”

Nil (22)

We spraken de 22-jarige reclamestudent Nil vanuit zijn ziekenhuisbed in Barcelona. Bij hem begon alles nadat hij net terug was uit Milaan, en hij zich erg warm en oncomfortabel begon te voelen. “Misschien heb ik iets aangeraakt dat besmet was, of mijn mond of ogen aangeraakt met mijn besmette handen. Ik weet het niet,” zegt hij.

Nil ging meteen naar een arts, die hem in quarantaine plaatste. De volgende dag werd hij gediagnosticeerd met het virus. Vanaf dat moment mocht hij geen vrienden of familie meer zien en kreeg hij soortgelijke klachten als die van Jay en Yaqi.

“Ik voelde me vooral heel beroerd, en ik had koorts, hoofdpijn en slijm,” zegt Nil. “Maar na een paar dagen kreeg ik ook pijn in mijn spieren en gewrichten, werd ik misselijk en moest ik braken.”

Het opmerkelijke aan zijn verhaal is dat hij nauwelijks moest hoesten of moeite had met ademhalen. Dat laat zien hoe uiteenlopend de klachten zijn die mensen krijgen van het coronavirus: niet iedereen hoest en niet iedereen moet overgeven. De enige rode draad bij de mensen die wij spraken lijkt te zijn dat hun klachten na ongeveer twee weken afnamen. Maar wat volgens Nil de belangrijkste les is, is dat het een enorme hel was en iedereen de voorzorgsmaatregelen serieus moet nemen.

“Als de regering en de autoriteiten maatregelen treffen en met aanbevelingen komen, dan gebeurt dat met een reden,” zegt hij. “Ze doen dit niet om jouw sociale leven te verpesten, maar omdat we met een pandemie te maken hebben en daar verantwoordelijk mee om moeten gaan.”

Rossana (34)

Toen Rossana eind februari ziek werd, dacht ze dat ze gewoon een griepje had. Ze is sales manager en had de tijd daarvoor veel gereisd, naar Neurenberg, Parijs en Madrid.

Een week later voelde ze zich al beter en ging ze ook gewoon weer op stap met vrienden. “Maar toen had ik een terugval – droge hoest, koorts, vermoeidheid.” Rossana ging naar het ziekenhuis (met een mondkapje op) en werd daar getest. Ze moest 48 uur wachten op de resultaten en werd ondertussen in quarantaine gehouden. Toen de test positief bleek te zijn, vond ze dat eigenlijk bijna een opluchting. “Ik was dagen ziek geweest en niemand snapte wat het was. Maar daarna kreeg ik een paniekaanval. Ik werd bang voor wat er met mij en mijn geliefden zou gebeuren.”

Rossana kwam in een ziekenhuiskamer van vijftien vierkante meter, die ze deelde met een 61-jarige bioloog uit het ziekenhuis, die ook besmet was geraakt. “Er kwamen drie keer per dag mensen langs om onze temperatuur, zuurstof en bloeddruk te meten,” vertelt ze.

Na een week in het ziekenhuis zakte haar koorts weer en waren haar longen in orde – ze mocht weer gaan. Nu zit ze weer thuis, maar neemt ze nog steeds alle mogelijke hygiënemaatregelen om haar huisgenoot te beschermen. “En verder probeer ik vooral weer wat aan te sterken,” zegt ze. Ze vindt het mentale gedeelte van haar herstel het zwaarst.

LESSEN OVER HET VIRUS

Yaqi zegt dat ze op een gegeven moment zeker dacht te weten dat ze dood zou gaan, waarop ze haar laatste woorden in haar telefoon begon te typen. “Dit was echt niet zomaar een griepje.”

Ze benadrukt hoe belangrijk het is dat we onszelf beschermen. “Als je klachten hebt, zou je onmiddellijk medische hulp moeten zoeken. Draag een mondkapje, doe een veiligheidsbril op. Ga in quarantaine.”

Jay zegt dat hij nog steeds kortademig is, maar ook hoopvol. Op het moment van schrijven moet hij nog twee keer negatief hebben getest voor het virus voordat hij ontslagen wordt uit het ziekenhuis. In de tijd dat hij nog in quarantaine moet zitten, wil hij vooral dezelfde boodschap uitdragen:

“Ik ben geen held. Ik moet gewoon vertellen wat er gebeurd is, zodat mensen weten wat ze moeten doen om de verspreiding tegen te gaan.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE AZIË.