FYI.

This story is over 5 years old.

Seks

De smerige dingen die ik meemaakte als vrouwelijke gevangenisbewaarder

Ik heb meer mannen zien rukken dan ik me kan herinneren.
Illustratie door Leonardo Santamaria

Ik kijk geen porno. Niet dat ik er iets op tegen heb, het is gewoon niet mijn ding. In mijn jeugd was ik een laatbloeier. Een magere meid met een zachte stem en een bril. Ik hield meer van boeken dan van jongens. Kortom: twee mensen seks zien hebben is nooit echt mijn favoriete tijdverdrijf geweest.

Een andere reden dat ik geen porno kijk is dat ik meer mannen heb zien masturberen dan ik me kan herinneren.

Advertentie

Nadat ik klaar was met mijn studie werkte ik een tijd als gevangenisbewaarder in het zuiden van Amerika. Ik had een diploma van een Ivy League-universiteit, maar toch moest ik tevreden zijn met het werk dat ik kon krijgen in mijn vakgebied, criminologie.

Passief zijn leer je snel af als je in een gevangenis werkt. Op school stak ik zelden mijn hand op om een vraag te stellen, maar met zo’n instelling krijg je in de gevangenis geen respect. Mijn instructeurs en andere collega’s speelden een rol in een ervaring die me voor goed veranderde.

Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil je wat vertellen over aftrekkende gasten.

De afdeling waar ik werkte had vier vleugels: Alpha, Bravo, Charlie en Delta. In Charlie en Delta zaten mannen in eenzame opsluiting. Dat betekent 23 uur per dag in de cel en één uur luchten. De gevangenisbewaarders werkten steeds op andere afdelingen, maar vrouwelijke bewaarders werkten nooit alleen op de mannenafdeling.

De meeste pikken zag ik in de Delta-vleugel. Daar zaten mannelijke gedetineerden die een groot risico vormden, dus daar werkten altijd twee bewaarders tegelijkertijd. Een werkte er in een glazen hok. Gedetineerden konden via een intercom verzoeken en klachten melden, en daar werd dan op gereageerd. Je moest daar ook een logboek bijhouden met wie er in en uit de vleugel kwam. De ander werkte op de afdeling zelf en kwam oog in oog met de mannen, voornamelijk door de luikjes in de deuren.

Advertentie

In vergelijking met de extreme mate van sociale interactie die nodig was om autoriteit uit te stralen bij de vrouwelijke gedetineerden, was werken in het glazen hok anders. Ik dacht dat het een betere werkplek zou zijn.

Ik was geen snelle leerling.

De verzoeken via de intercom kwamen non-stop binnen. Omdat ik nieuw was, probeerde ik altijd te reageren.

“Wie werkt er vandaag? Met wie spreek ik?” vroegen ze vanuit hun cel.

Ik antwoordde: “Ik, Carter.”

Dan kwam het verzoek. “Ik heb (een klachtenformulier, toiletpapier, tandenborstel, paracetamol, etc.) nodig. De vorige dienstdoende heeft me dat beloofd.”

“Ik zal kijken wat ik voor je kan doen.”

“Dankjewel, Carter. Ik hoor dat je een accent hebt. Waar kom je vandaan?”

Ik had geleerd dat je dan snel op moest hangen. “Gaat je niks aan.” Want wat leek op een onschuldig gesprek leidde vaak tot een poging om persoonlijke informatie los te peuteren. Het eerste wat je leert is dat je niks over jezelf moet vertellen.

Ik was slim genoeg om zulke pogingen tot manipulatie af te slaan. Maar ik bleef reageren op alle oproepen.

Na een paar dagen legde een mannelijke collega uit waarom de intercom zo vaak afging. “Ze blijven bellen omdat ze zichzelf bevredigen op je stem,” zei hij.

Ik was met stomheid geslagen. Ik was opgeleid, had de hoogste score op het examen van alle cadetten. Maar mijn training had me hier niet op voorbereid.

En ik begreep er geen bal van. Ten eerste: goor. Ten tweede: waarom zouden ze dat in godsnaam willen?

Advertentie

Mijn collega zag mijn verbaasde gezicht en zei dat hij zou laten zien wat hij bedoelde. De volgende paar verzoeken beantwoordde hij zelf. Terugkerende bellers vroegen: “Waar is Carter?” en hij zei dan: “Die is weg. Ik ben er nu.”

In minder dan tien minuten stopten alle gedetineerden met bellen.

Zodoende beantwoordde ik minder telefoontjes. Ik werd zelfbewust over mijn stem. Als er gebeld werd, probeerde ik streng en kordaat te reageren.

Maar het masturberen was slechts het begin.

Op sommige momenten op de dag kwamen er veel mensen in en uit de vleugel. Ik moest gaan staan om het bij te houden. Als ik stond, konden de gedetineerden me zien.

Ik kwam er snel achter dat ze wilden dat ik zag wat ze deden.

Op een dag, net na de lunch, waren we bezig met opruimen. De buzzer ging. De beller was iemand die precies tegenover het glazen hok zat. Ik keek zijn richting in en zag zijn lul door de opening in de celdeur.

Via de intercom schreeuwde ik dat hij zijn lul binnenboord moest houden. Ik belde mijn collega om te zeggen dat ze de opening in de celdeur dicht moest doen.

Ik schreef de naam van de gedetineerde op zodat hij gestraft kon worden, terwijl ik dacht: hoe ben ik in godsnaam bij deze baan beland?

Dat was de eerste keer dat ik iemand moest noteren wegens masturbatie. Er zouden er nog veel volgen. Het werd zo erg dat ik gewoon deed alsof ik ze niet zag, zodat al het papierwerk me bespaard zou blijven. Bovendien kwam ik erachter dat sommige mannen in eenzame opsluiting als straf voor openlijk masturberen een extra dag in de isoleercel moesten zitten. Blijkbaar hield dat ze niet tegen.

Advertentie

De ergste pikgerelateerde ervaring die ik meemaakte was toen ik buiten het glazen hok werkte. Ik hielp een gedetineerde van de Delta-vleugel naar de ziekenboeg brengen voor een doktersafspraak.

De procedure voor het escorteren van een gedetineerde was dubbele handboeien en twee bewakers. Een man met lichte huid en een wilde bos haar werd aan zijn polsen en enkels geboeid door een mannelijke bewaarder. Ik ging mee om te helpen als tweede bewaker.

Het duurt normaal zes minuten om naar de ziekenboeg te lopen, maar met een gedetineerde wiens enkels vastzitten, duurt het twee keer zo lang. Ik zag hem wel naar me kijken, maar dat was niks nieuws. Ik volgde de kledingvoorschriften: een gestreken uniform, weinig sieraden, geen make-up en geen parfum. Mijn haar droeg ik in een knot.

Toch werd er naar me gestaard. Die dag focuste ik me op de weg naar de ziekenboeg. Ik lette op de intercom en de gang.

Toen we aankwamen bij de ziekenboeg en ik naar hem keek, zat hij onder het sperma. Het zat overal.

Hij grijnsde. Geen spoor van schaamte. Hij wilde dat ik het zag. Hij was trots.

Ik voelde me vies. Terwijl ik dit schrijf voel ik me weer vies. Maar het gebeurde. Zo gaat het met dit werk.

De andere bewaker maakte een minachtende opmerking tegen de gedetineerde en zei tegen mij dat ik terug moest naar het glazen hok. Ik moest nog uren werken die dag. En nog meer dagen op deze afdeling, met die gast die nu onder het zaad zat.

Advertentie

Het werd een van de vele verhalen over het gedrag van gedetineerden die bewakers elkaar vertelden tijdens de lunch. Gewoon een dag in het leven van een vrouw die mannen moet vertellen dat ze hun lul moeten wegstoppen.

Vier jaar geleden verliet ik de gevangenis om verder te gaan studeren. Maar het blijft me bij. Ik was een vrouwelijke gevangenisbewaarder die moest uitvinden hoe ze haar baan moest doen terwijl er mannen zich bevredigden op mijn uiterlijk, stem en zelfs mijn geur. Dat was mijn baan. En er is niks wat me dat kan laten vergeten.

TaLisa J. Carter komt uit Long Island in New York en werkte als gevangenisbewaarder in de staat Georgia.


Bekijk ook: El Naya, de verborgen smokkelroute in Colombia