Hoe Red Flame Janice Cayman dankzij voetbal haar American Dream beleefde

In de rubriek 'ATLETEN' praat VICE met sporters die zowel op als naast het veld schitteren.

In 2018 won Janice Cayman (30) de Gouden Schoen voor vrouwen, maar aan die prijs ging letterlijk een lange weg vooraf. De Brasschaatse verhuisde als student naar de Verenigde Staten, waar vrouwenvoetbal een pak populairder en professioneler is dan bij ons. Terug in Europa moest ze voor de kost gsm’s gaan verkopen in een supermarkt. Vandaag is de flankaanvaller van de Franse topclub Montpellier een van de sterkhouders bij de Red Flames en kandidaat om zichzelf op te volgen als beste Belgische voetbalster. Dit is haar verhaal.

De Florida State University heeft veel geld om aan sport te besteden, héél veel, vooral dankzij hun American football-ploeg. Bij hun eerste wedstrijd van het seizoen zaten er tachtigduizend toeschouwers in het stadion. Het volkslied was nog maar net gedaan of er vlogen drie straaljagers over ons hoofd die de Amerikaanse kleuren in de lucht tekenden. Ik keek naar een Franse ploegmaat en we geloofden allebei niet wat we zagen.

Maar ook wij kwamen niets tekort. In de voormiddag les volgen, in de namiddag in de zon trainen en altijd medische staf aanwezig. Er stonden zelfs studenten kinesitherapie naast het veld met als enige taak ons flessen water aan te geven. Dat kan je je hier niet inbeelden.”

“De campus leek recht uit een film te komen. Er liepen studentenverenigingen rond, mensen beerpongden en overal zag je Griekse letters hangen. Mijn kamergenote in mijn dorm room was een volleybalster die vaak om drie uur ’s nachts nog inkopen ging doen, omdat alles er 24/7 open is. Tijdens mijn eerste maand was er een halloweenfeestje. Ik was net 21 geworden en dus ouder dan de meeste studenten daar. Opeens hoorden we luid gebonk op de deur. Boem, boem, boem. Politie. Nog voordat de deur openging, was zo goed als iedereen het huis uit. Veel mensen van de ploeg waren eigenlijk te jong om te mogen drinken. We bleven uiteindelijk maar met vier of vijf achter. Aha, dacht ik, dit is dus Amerika.

Ik heb tweeënhalf jaar een luxeleventje geleid, want met mijn beurs kon ik mijn huur en eten betalen. Dat veranderde toen ik daarna in Frankrijk bij Juvisy ging spelen. Voor de eerste keer was ik semiprof, wat een bevestiging was voor mij dat hier echt een carrière in zat. Maar tegelijk was de harde realiteit dat ik niet kon leven van enkel voetballen. Ik heb eerst mijn laatste vakken uit Leuven afgemaakt en ben dan onder andere gaan werken in een Carrefour. Als winkelbediende, in de multimedia-afdeling. Het was even slikken, maar het zo gaat het in onze sport.

Ik denk niet dat we vrouwenvoetbal in Europa onderschatten, eerder dat we mannenvoetbal misschien overschatten. Gelukkig beginnen mensen meer en meer te beseffen dat we evenveel of zelfs meer opofferen dan mannelijke voetballers. Ik denk niet dat Kevin De Bruyne ooit in de Carrefour heeft gewerkt, haha. Het doet wel deugd dat mensen dat door hebben, want ze weten niet altijd dat we vaak heel ver verwijderd zitten van onze familie, terwijl de mannen hun familie kunnen meenemen. Ik heb op de topsportschool nog stages gedaan met Dries Mertens en Steven Defour, maar dat is nu eenmaal de gang van zaken.”

“Vier jaar heb ik bij Juvisy gespeeld, maar op het einde voelde ik dat het tijd was om iets anders te proberen. Mijn oude manager van de Pali Blues, het Amerikaanse team uit Los Angeles waarmee ik een zomercompetitie had gespeeld, werkte ondertussen voor New York Flash en hij had gehoord dat ik misschien wel wou bougeren. Ook al was het maar voor de tweede helft van het seizoen, zo’n vier à vijf maanden, ik ben gewoon gegaan. Ik wou heel graag eens van de Amerikaanse profcompetitie proeven en meemaken hoe hard de sport daar leeft. En ik zeg het je, spelen voor die Amerikaanse fans was heerlijk. In ons stadion konden dertienduizend mensen en die creëerden een ongelooflijke sfeer.

Bekijk ook: Ons gesprek met topscheidsrechter Franca Overtoom

In Amerika is vrouwenvoetbal groter dan mannenvoetbal. Het is een deel van hun cultuur geworden. Iedereen kent de grote sterren van de sport, ook uit het verleden. En de realiteit is dat prestaties populariteit meebrengen, zeker in de States. De vrouwen presteren, dus zij zijn bekend. Het is daar ook geen probleem dat de grote sterren, die verafgood worden, openlijk lesbisch zijn. Neem nu Abby Wambach. De mensen kijken naar haar als iemand die is wie ze wil zijn en dat heeft haar enkel nog meer fans opgeleverd.

Met New York Flash waren we het seizoen begonnen als underdog, maar wonnen we op het einde de titel. De andere ploegen hadden de grote namen, maar wij deden het met enkele beloftevolle mensen en een hele straffe trainer. De finale was onvergetelijk. We versloegen Washington na penalty’s. Het gevoel dat je dan krijgt is echt machtig. Ik zat die wedstrijd op de bank en heb na het laatste fluitsignaal van pure adrenaline een geblesseerde speelster op mijn rug genomen, ben het veld opgelopen en zo gaan feesten. Het was een heel speciaal moment, een van de mooiste van mijn carrière. Ik had na het seizoen nog een optie voor een jaar in New York en had graag willen blijven, maar om het EK met de Red Flames zo goed mogelijk voor te bereiden moest ik terug komen. Bij Montpellier kon ik ook de kwalificaties voor het WK meespelen.”

“We hebben ons uiteindelijk net niet kunnen kwalificeren voor het WK, wat heel spijtig is. Het gevoel na de beslissende match tegen Zwitserland was iets dat ik nog nooit heb meegemaakt: fuck, zo dichtbij, maar toch net niet. Echt heel zuur. Toch heb ik geen spijt van mijn keuze om terug te komen. Het is wel jammer dat ik ondertussen thuis veel heb gemist, maar dat hoort erbij. Ik hoop dat ik na mijn carrière die familiemomenten nog zal kunnen inhalen. Maar als ik zie hoe ik geëvolueerd ben als persoon en voetbalster, heb ik absoluut geen spijt van hoe ik het heb aangepakt. Ik ben nu prof bij de derde grootste club van Frankrijk. Mocht ik opnieuw kunnen beginnen, ik zou het op dezelfde manier doen.

Vorig jaar de tweede Gouden Schoen voor vrouwen ontvangen was echt heel speciaal. Ik voelde me vereerd en had vroeger nooit gedacht dat ik op een dag die trofee kon winnen. Het vrouwenvoetbal verdiende die beloning al jaren en het is belangrijk dat we die gekregen hebben. Nu kunnen kleine meisjes ook zeggen: “Goh, op een dag wil ik de gouden schoen winnen.”

Wil je elke week de beste verhalen van VICE België? Schrijf je in voor onze newsletter.

Volg VICE België razendsnel op Instagram.