Met je elektrische step verdien je een plek in de hel

Mis nooit meer iets van VICE: schrijf je in voor onze newsletter.

Je kan er niet naast kijken. De straten van Antwerpen en Brussel zijn gekoloniseerd. Je kan niet meer rustig over straat wandelen zonder dat om de zoveel meter een groenwitte bliksemschicht door je blikveld schiet. Naast in elkaar gehaakte bejaarden en fout geparkeerde auto’s die GTA-gewijs door hun bestuurder werden achtergelaten moeten je als voetganger nu dus nog een hindernis ontwijken. Een step. Een elektrische dan nog. Elke keer dat ik op het voetpad over alweer een nieuwe trottinette struikel, neemt mijn haat tegen deze tweewielers toe. Waarom roepen ze toch zo’n afkeer bij me op?

Toen ik klein was stond de goede oude step symbool voor alles waar ik van droomde: een snelle manier om naar de snoepwinkel te bollen, een min of meer geldige reden om rond te hangen bij de skateramp en een super sterk wapen om te gebruiken tegen een eventuele Marc Dutroux. Kortom, de step betekende vrijheid. In mijn kindertijd droomde ik van een toekomst vol vliegende auto’s, draadloze toestellen en witte Nutella. Blijkbaar heb ik me vergist. Auto’s lijken meer en meer op yoghurtpotjes, stekkerdozen zijn onmisbaar en Nutella helpt de natuur naar de knoppen. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, verplaatst de modieuze medemens zich vandaag per trottinette.

Hoe komt het dat de step geen gevoelens van vrijheid meer bij me oproept, maar net van irritatie, wanhoop en agressie? Tot 2015 zagen we ze enkel in de zomer onder de watersandalen van spelende kinderen. Hoe anders is dat vandaag. Op papier ben ik er nochtans niet tegen, er zijn wel wat voordelen: minder auto’s op de baan, zero uitstoot, relatief goedkoop, … Tien op tien voor de trottinette dus. Maar ze zijn overal. In Antwerpen en Brussel staan er Limes, Birds, Troty's Tiers en - echt waar - Flashs op elk voetpad. Op. Elk. Voetpad.

Bekijk ook: Tieners op de klimaatmars reageren op zure online commentaren

Dus ja, mensen haten elektrische steps. Van voetgangers over fietsers, motards, en automobilisten tot Yorkshire terriërs. Overal waar ze verschijnen verenigen mensen zich in hun haat tegen de deelsteps. Maar ik geloof dat dit niet aan de tweewielertjes zelf ligt. Nee, we haten de steps omwille van hun bestuurders. Bestuurders in een lichte donsjas met een beige broek en een tas om de schouder. Ze zijn flexibel, ze zijn mobiel, ze zijn De Toekomst. “Nu ik zo’n step gebruik, ben ik snel, jongens, maar echt snel! Zeg Annelies, ik zag je van de week in je Twingo geperst aanschuiven op de Mechelsesteenweg. Dat is zo 2017!”

Een paar jaar terug kon je dit soort mensen al bewonderen wanneer je de pech had ergens een Segway te kruisen. Het soort dat zichzelf op elke teambuilding, vrijgezellen of familiefeest uitroept tot Funmeister General en zijn collega’s vijf jaar geleden heeft aangezet tot een ongewenste interpretatie van de Harlem Shake. Overjaarse pubers dus, die nu de deelstep naar het werk nemen en zo hun longboard (of hoverboard) in de garage kunnen laten staan.

Je zou hen moeten zien terwijl ze door door de lucht en over het trottoir schrijden. Als je goed luistert, hoor je hen zelfvoldaan ‘Uptown Girl’ van Billy Joel neuriën, het rechterbeen losjes achter het linkse en hun hiel licht zwevend alsof ze aristocraten zijn die poseren voor een schilderij in het Louvre. Al maanden vraag ik het mij af: waarom zien die mensen op een step er toch zo gelukkig uit?

Ik besloot dus in naam van de journalistieke nieuwsgierigheid en onpartijdigheid een van die ondingen te testen. In een-twee-drie was de app geïnstalleerd en de step gedeblokkeerd. Volgens de legende besloten mijn benen en mijn hersenen op dat moment om niet meer samen te werken. De verrassing maakte plaats voor angst. Ik was niet voorbereid op de windstoten, de trillingen in mijn lichaam en de voortdurende afwisseling van te snel optrekken en te abrupt remmen. Maar nog minder op de lawine van haat, want ja, besef het goed: de hele stad vindt je verschrikkelijk. Gelukkig trok ik me hier niets van aan, omdat ik te druk bezig was met niet verongelukken.

Na amper 2,5 km op de Brusselse Louisalaan voelde ik me al minder geapprecieerd dan Joke Schauvliege op een klimaatmars. Al die claxons en flitsende koplampen konden mijn enthousiasme echter niet temperen. Ik voelde me jong, vrij en dwaas. Even overwoog ik zelfs me op te geven als juicer.

Nee, niet heus.

Ik was zo opgelucht om weer voet aan grond te zetten dat ik bijna begreep waarom mensen die onnozele steps eender waar achterlaten. Om zich snel te gaan omkleden uit schrik herkend te worden. Echt waar, het was verschrikkelijk. Nooit zie je me nog op zo’n spel. Dat korte ritje van zo’n drie kilometer heeft me trouwens 2,80 euro gekost. Plus het misprijzen van alle omstanders en van mijn oude, comfortabel in de metro genestelde ik.

Nu kan ik enkel nog dromen van een wereld waarin we ouderwets onze benen gebruiken om ons te verplaatsen en waar die verwerpelijke massa trottinettegebruikers niet meer is dan een nare herinnering aan een periode waarin we collectief ons gezond verstand kwijt waren. Ah, en ik moet ook nog naar de klantendienst bellen om het saldo van 7,20 euro dat op mijn steprekening staat terug te vragen.

Hallo Lime, luister goed, want wij zijn met veel. Wij zijn de tweebenigen. En wij zijn de toekomst.

Volg VICE België razendsnel op Instagram.