Mijn ervaringen met homo-apps in Qatar, waar de doodstraf staat op homoseksualiteit

Ik zat vier dagen in een lege hotelkamer in Doha, de hoofdstad van Qatar. Er was me een constante toevoer van schone lakens en handdoeken beloofd, dus ik checkte de datingsites en -apps om te zien of er nog iets gaande was.

Ik reis veel, en naast het bespreken van de grote lokale schrijvers met boekhandelaars, het bekijken van de architectuur en het uitproberen van leuke nieuwe drankjes, is praten en het hebben van seks met de lokale bevolking een van mijn favoriete dingen aan reizen.

Maar misschien was Qatar anders. Het was het eerste fel religieuze moslimland waar ik de sites en apps uitprobeerde. Ik had gehoord dat het emiraat – hoewel nog steeds veel traditioneler dan de verwoed verwesterende Verenigde Arabische Emiraten in het zuiden – langzaam liberaliseerde vanwege het aankomende WK voetbal in 2022. Vrouwen met een schouderloos jurkje werden bijvoorbeeld niet meer nagesist op straat. Toch hoorde ik ook plannen om op de een of andere manier homo's en homoseksuele publicaties te identificeren aan de grens, en had voormalig FIFA-voorzitter Sepp Blatter homoseksuele voetbalfans gewaarschuwd dat ze misschien niet hun vriendje moesten kussen na een groot doelpunt.

Ik had naar de wetten gekeken voor zulke dingen, zoals ik altijd doe als ik naar een nieuwe plek reis. In Qatar is de maximale straf voor seksuele activiteit met iemand van hetzelfde geslacht (of buitenechtelijke avontuurtjes) de dood. Ik snapte dat dat een domper voor de datingscene kon zijn.

Ik ben geen neurochirurg, maar ik denk dat er rechtstreeks neurologisch verband is tussen lege hotelkamers en de behoefte aan seks. Iemand zou dat moeten onderzoeken. Hoe dan ook, ondanks de eventuele doodstraf ging ik online, en na ongeveer een minuut hoorde ik de bekende vochtig klinkende elektronische piepjes.

"Hey"

"Hey"

"Hoi"

"Hey"

Je moet ervan houden. De menselijke seksuele begeerte is een machtig en hilarisch iets en deze apps en sites vormen de poort waarlangs deze natuurlijke kracht over de hele planeet wordt losgelaten.

Ik moet erop wijzen dat ik de doodstraf niet zou krijgen. Wat Qatar betreft is mijn ziel toch al verloren. Ik zou in de gevangenis worden gezet, misschien gemarteld worden, ik gok ook verkracht, en daarna het land worden uitgezet. Maar als je moslim bent, zegt de wet dat je dood moet, of dat je op zijn minst gevangenisstraf en honderd zweepslagen moet krijgen. En deze jongens, die op mijn scherm opdoken, zagen er met hun vertederend weergegeven lichaamsdelen allemaal erg als een moslim uit.

Ik denk dat het geen verrassing is dat seks de dood overtroeft. Op alle vormen van buitenechtelijke seks staat in Qatar en een aantal andere landen dezelfde straf. Mensen hebben zich door plagen heen geneukt die meer dan een derde van de wereld hebben gedood, en ook de meest recente, die specifiek ontworpen leek om 's werelds meest enthousiaste neukers te doden. Ik heb eens seks gehad met een vent die me vertelde dat hij in het ziekenhuisbed van zijn jonge vrouw kroop om vreugdevolle, uitzonderlijke en ik gok ook pijnlijke seks te hebben, slechts dagen voordat zij overleed, en slechts enkele weken voordat wij seks hadden.

Maar het is wel verrassend, omdat dit de niet-seculiere islamitische wereld is, en alles wat we ongeveer de laatste veertien jaar hebben gedacht, wijst op een monoliet, een middeleeuwse set aan waarden en straffen. En dit is niet alleen zo onder de gekken in de heuvels van Tora Bora of de ruïnes van Homs, Aleppo en Palmyra, maar ook onder de millennia-oude beschavingen en de enthousiaste economische en militaire bondgenoten van het Westen.

Dit is een van de vele krachten van reizen. Een plek ziet er vanaf de grond gezien nooit hetzelfde uit als op Google Earth of het portret dat je van de media krijgt. Dit emiraat is net zo tegen homo's als ze ertegen zijn zich lelijk uit te spreken over hun profeet. Maar zie dit oplichtende scherm. Kijk naar deze hoopvolle, geile, mogelijk dappere, meestal jonge mannen uit dit kleine woestijnland. Het leven zal een weg weten te vinden, tenminste, als je met leven zaad bedoelt.

Ik had ontmoetingen, lunches, diners en drankjes. Te midden van deze dingen had ik seks en tijdens dit proces leerde ik het een en ander over de religieuze islamitische wereld.

In eerste instantie dacht ik dat het gebruik van deze sites en apps een goede manier zou zijn om deze mensen, mijn soort mensen, op te sporen. Saoedi-Arabië, slechts een paar kilometer naar het westen toe, werd precies daarvan beschuldigd. De eerste paar jongens die ik een bericht terugstuurde – sorry, jongens – stelde ik meer vragen dan ik meestal doe. Ik vroeg ze waar ze waren, wie ze waren en of ze een belastende foto van zichzelf konden maken. Ik zei dat ze het moesten doen zodat ik wist dat het niet een of andere politieman met gestolen porno was, die de onwetende onheiligen naar binnen wilde hengelen.

Ik kreeg niet altijd hun namen, maar met uitzondering van een gast in een poloshirt die niet meer dan drie woorden Engels sprak, praatte ik wel met hen. Ik houd echt van de gesprekken na de seks, de combinatie van intimiteit, eerlijkheid en zorgeloosheid. Het zijn meestal gesprekken die vrij eerlijk klinken in plaats van verzonnen, wat net zo gemakkelijk zou kunnen.

Ik wil voorzichtig zijn met de persoonlijke gegevens van de mannen – bijna allemaal waren ze moslim, en de meesten kwamen uit Qatar en zijn dus kandidaten voor het hakblok – dus verdoezel ik een aantal gegevens.

Er was een bodybuilder die samen met zijn vriend woonde, die hij als zijn echtgenoot beschouwde. Er was ook een gast met een konijnachtig lichaam, die ongeduldig werd van mijn ontspannen manier van neuken en mij plotseling omdraaide in een soort worstelachtige beweging. Hij zat ineens bijna volledig in me – prima allemaal, maar gast, gebruik een condoom – voordat ik hem omschopte en de orde weer herstelde. Hij werkte voor een groot bedrijf in Qatar.

Ons gesprek was net als alle andere gesprekken in andere hotelkamers in andere steden. We spraken over thuis, andere reizen, andere sekspartners. Ik vroeg hem of het moeilijk was om hier seks te hebben met mannen, vanwege de strenge en enge wetgeving. Hij lachte, de oh-jij-domme-onervaren-buitenlander-lach. "Nee," zei hij. "Het is niet moeilijk." Er staat een citaat van de historicus Rawandi in de entreehal van het Museum voor Islamitische Kunst in Doha: "Hij moet zich bewust zijn van zijn vijanden, zoals een schaker die, met inachtneming van zijn eigen zet, ook over die van zijn tegenstander waakt." Deze jongens lijken dat onder de knie te hebben.

Er was ook een bouwvakker die zijn jaarlijkse contract meer dan zes keer had verlengd, in plaats van terug te gaan naar zijn vaderland. Ik ging naar zijn appartement, dat hij deelde met een andere man die op dat moment weg was. Ik vroeg hem naar de werkomstandigheden die ik op het nieuws had gehoord. "Het is niet goed," vertelde hij me, terwijl hij met een handdoek de sperma van zijn buik veegde en zijn kleding van de vloer oppakte – hij was niet echt een knuffelaar, deze man – "maar het is beter dan thuis."

Ik vroeg een andere, rustige, serieuze man of er ook een manier was om mensen offline te ontmoeten in Doha. Hij vertelde me over een hotelbar waar hij heenging. Mensen uit Qatar zijn officieel niet toegestaan in de hotelbars, maar als je je thobe niet draagt, wordt er niet aangenomen dat je uit Qatar komt. Ik ging later naar de bar om het zelf te zien. Het was zeker geen homobar, maar er waren vrijgezelle, jonge, bruine mannen die drankjes bestelden die ze niet opdronken. Terwijl ze aan de bar stonden, maakten ze hetzelfde soort angstige, hongerige, aarzelende oogcontact waarover ik in romans en memoires over de Noord-Amerikaanse scene van vijf of zes decennia had gelezen.

Er zijn in de wereld veel verschillende soorten van wat we seksuele dampen kunnen noemen. Je kunt zelfverzekerd een blik uitwisselen met iemand. Je kunt ook onder druk naar een feest of een club gaan waar iedereen eropuit is om iemand te vinden. Er zijn extremere dampen, zoals windowshopping in een badhuis, het swingersleven, of het rollenspel dat ontstaat in de gevangenis.

Doha voelde anders. De beste vergelijking die ik kan verzinnen is hoe ik denk dat het er een paar decennia geleden in mijnstadjes aan toeging. Het had diezelfde gretigheid, een laaiend enthousiasme met een vleugje wanhoop, een focus op seks zonder enige mogelijkheid tot een relatie of vriendschap, maar met een prangende behoefte om jou te plaatsen, zichzelf te plaatsen en een verhaal of twee op te pikken. Het praten over verdrongen en onbespreekbare dingen was voor sommigen net zo belangrijk als de seks. De meeste mannen zaten hier niet vast — ze konden naar Berlijn of New York vliegen wanneer ze maar wilden — dus de beperkingen waren tijdelijk, plaatselijk.

Op mijn laatste avond in de stad liep ik over de soek. Die is nieuw, maar ziet er oud uit. Waar de kruiden- en stoffenwinkels voor de gastarbeiders zitten, ziet het er zelfs expres een beetje vervallen uit. Ik was er net tien minuten toen een lange, brede, prachtige man naast me kwam lopen en me vroeg waar ik vandaan kwam. Ik antwoordde hem en liep een cadeauwinkel binnen. Hij volgde me. Zijn Engels was niet al te best – hij kwam uit Sri Lanka – maar hij was volhardend, vriendelijk en lekker, dus trokken we samen op en praatten we wat. Hij bood aan om me zijn favoriete plekken te laten zien. Hij vertelde me over zijn werk en dat hij een kamer deelde met vijf andere gasten, maar dat het oké was, omdat de kamer gratis was en hij hier meer verdiende dan thuis.

Na nog een paar minuten pakte hij mijn pink beet met zijn pink. Een paar minuten daarna leidde hij me een steegje in, greep hij me in mijn kruis, en vroeg hij of ik een kamer had waar ik hem kon neuken. We liepen nog een beetje verder terwijl ik probeerde te beslissen of dit een goed idee was. Ik besloot van wel en we gingen naar mijn hotel. Ik vroeg hem om buiten te wachten terwijl ik keek of de kust veilig was. Ik had opeens een vreemd voorgevoel en besloot dat ik nog even iets wilde checken. In de lobby ging ik op het wifi-netwerk en typte ik de woorden Doha, souk, gay en police in op Google.

De eerste drie zoekresultaten vertelden me dat de politie af en toe gastarbeiders oppakt die betrapt worden op homoseks en ze, met de belofte dat ze bij een goede medewerking niet gearresteerd en gedeporteerd worden, gebruikt als lokaas. Gastarbeiders hebben weinig rechten in Qatar, dus dit leek goed te passen in het rijtje van andere verhalen over paspoortinname en looninhouding. Ik had gezien dat de man een paar keer sms'te terwijl we samen over straat liepen. Toen ik het hotel uitkwam, was hij weer een berichtje aan het sturen. Ik zei tegen hem dat ik van gedachten was veranderd en hij vertrok.

Dat was dus of op het nippertje of een gemiste kans, maar wat het ook was, het hele gebeuren – en de sfeer van dit soort ontmoetingen, geheim maar niet geheimzinnig, de mannen meer heimelijk dan bang – deed me niet denken aan de Stasi of die religieuze politie die in Iran toeziet op de naleving van gedragscodes. Het deed me denken aan iemand die ik een paar weken eerder in Washington DC had ontmoet. Hij was in de zestig en vertelde me hoe het was toen hij nog een tiener was. Er was een bosje net buiten de stad waar mannen naartoe gingen om elkaar 's nachts te ontmoeten. Af en toe, zei hij, was er een groot zoeklicht dat één of twee keer door de bomen scheen en dan weer uitging. Hij had nooit meegemaakt dat de politie mensen oppakten, ondanks dat alles wat de mannen daar deden volstrekt illegaal was. De politie wilde je alleen laten merken dat zij wisten dat je daar was, en dat je je gang kon gaan zolang je je een beetje gedroeg en ze niet dwong om er iets aan te doen.

Het is zeker geen vrijheid, blijheid voor homo's in Qatar, maar ze worden ook niet van hoge gebouwen afgegooid en het gaat er daar anders aan toe dan hoe ik gewend ben om over het leven in de islamitische wereld te denken. Het nieuws laat alleen de triomfen en rampen zien, het dagelijks leven is per definitie geen nieuws. Maar voor zover ik heb gezien, is het dagelijks leven van een man die van mannen houdt in Qatar, zowel voor burgers als voor gastarbeiders, weinig dramatisch en weinig angstig, en is het op dezelfde basisprincipes gebaseerd als op alle andere plekken ter wereld waar er internetverbindingen en selfies zijn. Lees ook: De gayscene in Saoedi-Arabië is levendiger dan je denkt [De ultieme gids om seks te hebben met millennials ](http://www.vice.com/nl/read/de-ultieme-gids-om-seks-te-hebben-met-millennials-977)Kan je aan iemand zien of hij homo is? Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: