Maandag
Dinsdag
Advertentie
Woensdag
Donderdag
Enorme angstaanvallen kan ik nog wel aan – daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Maar zo gauw ik rare geluiden in m'n hoofd begin te horen, weet ik dat het klaar is.
Advertentie
Op de terugweg vraagt mijn moeder me wanneer ik voor het laatst gedoucht heb. Ik vertel haar dat dat acht dagen geleden was. Ze flipt 'm volledig. Ze komt er ook achter dat ik een paar weken terug niet naar therapie ben gegaan, en ik probeer uit te leggen dat ik het beschamend, vervelend en zinloos vind, omdat het mijn problemen niet direct oplost. We maken ruzie. Ik geef haar de schuld van mijn ziekte en vertel haar meerdere keren dat ze haar bek dicht moet houden.Tegen de tijd dat het vrijdagochtend is, heeft mijn depressie me volledig opgeslokt. Niet alleen ben ik weer niet naar m'n werk gegaan, ik werd vanochtend ook nog eens wakker met verdrietig nieuws: een vriend van m'n zus blijkt ernstig ziek te zijn. In de achttien uur die daarop volgen blijf ik in bed liggen. Ik stuur nog wat halfslachtige berichtjes naar een vriend van me, waarin ik me verontschuldig voor het feit dat ik weer niet op ben komen dagen, en probeer er dan niet meer aan te denken.
Voor mij is een van de meest slopende symptomen van mijn borderline dat ik dingen niet in perspectief kan zetten. Dat ik te horen kreeg dat iemand ernstig ziek is, deed me eigenlijk niet zoveel. Ik had er geen energie voor. Als ik de energie wel had, zou ik last hebben van vreselijke angstaanvallen. Als je me zou snijden, zou ik angst bloeden. Ik ben compleet uitgehold van binnen.
Ik slaap nog een paar uur en word rond 13:00 wakker. Ik huil warme, boze tranen. Waarom kan ik in godsnaam geen betere vriendin zijn? Ik ben op elke mogelijke manier incompetent. Ik haat mezelf. Ik ben niets meer dan een stuk vuil.
Mijn werk stuurt me een geïrriteerd mailtje over mijn afwezigheid. Ik wissel vaak van baan, omdat ik bijna alles weet te verneuken. Zo nu en dan heb ik een relatief veeleisende en goed betaalde baan in de social media, maar deze vreselijke ziekte moet het altijd weer verpesten, keer op keer.
Buiten mijn ouders om heb ik nu al zes dagen met niemand meer gepraat. Rond 14:00 ben ik doorweekt van het angstzweet en besluit ik wat te eten te bestellen. Twee keer kip tikka, massala, korma, boterkip, vier uien-bhajis, een shami kebab, twee porties rijst en twee porties naanbrood met knoflook. Ik kom uit op een bedrag van 63 euro.
Al acht jaar lang heb ik, met tussenpozen, last van boulimia. Wanneer dingen weer mis gaan, krijg ik eetbuien. Curry is uitstekend om weg te schrokken, aangezien het makkelijk naar binnen glijdt. Terwijl ik op mijn bestelling wacht, werk ik vier kommen Coco Pops naar binnen.
Om 15:30 ga ik weer terug mijn bed in met flinke maagkrampen en een ontploffend brein. Ik slaap tot 06:30.Ik krijg het voor elkaar om een noodafspraak te maken met mijn arts, die het er ook mee eens is dat ik steeds meer op een onhandelbare neuroot begin te lijken. Ik mag een week niet gaan werken en ga, met m'n staart tussen m'n benen, terug naar m'n moeder. Als ik thuis ben, huil ik tranen met tuiten. Mijn baas zal zo vreselijk boos zijn. Ik denk aan zijn rollende ogen, wanneer hij te horen krijgt dat ik weer een week afwezig zal zijn, en krijg een stekend gevoel in m'n buik. Tijdens een van onze werkborrels heb ik hem eens verteld dat ik last heb van angstaanvallen, en toen noemde hij me een 'pussy'. Ik verontschuldig me in een sms'je en beloof hem dat ik elke minuut die ik gemist heb zal inhalen. Ik overweeg om met een scheermes in mijn dijen te snijden, omdat ik daar altijd een goed gevoel aan overhoud – ik kan het nergens mee vergelijken. Maar op advies van de dokter heeft mijn moeder alle scherpe spullen uit de badkamer gehaald. Ik schreeuw totdat ik sta te trillen.Momenteel heb ik geen stem en probeer ik in tranen dit verhaal aan elkaar te breien. Mijn moeder zit naast me en vertelt me dat alles goed komt, en ze heeft geen idee hoeveel dat voor me betekent. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen zonder die onvoorwaardelijke steun van mijn familie. Het bijhouden van mijn week was een zowel angstaanjagend als meditatief proces. Ik denk dat het echt helpt om over dingen te praten. Wie had dat ooit gedacht?Het is me opgevallen dat er steeds meer verslagen verschijnen waarin over borderline wordt geschreven, wat heel vet is. Ondanks het feit dat ik al acht jaar lang in therapie ben bij verschillende behandelaars, ben ik pas recentelijk gediagnosticeerd met borderline. Ik kreeg te horen dat deze ontzettend kwaadaardig klinkende ziekte wel eens de oorzaak zou kunnen zijn van al mijn problemen: van mijn slordige pogingen tot empathie en hevige woede, tot mijn voorliefde voor zelfverminking. Het enige dat mijn dokter leek te zeggen was: "De ziekte is het probleem niet, jij bent het probleem." Ik schaamde me en voelde me een buitenbeentje. Als gevolg daarvan zat ik in 2015 hevig aan de antidepressiva, volgde ik met tussenpozen cognitieve gedragstherapie en sliep ik zestien uur per dag.
Vrijdag
Zaterdag
Zondag
Persoonlijkheidsstoornis of niet, volwassen worden is verschrikkelijk. Gedeeltelijk geniet ik ervan om de ervaringen van andere jonge mensen met deze persoonlijkheidsstoornis te lezen, want daardoor voel ik me iets minder alleen. De keerzijde? Door hun ervaringen word ik jaloers. Ik zou wrok kunnen schijten. Ik ben verre van oké en soms, als ik dit soort dingen lees, word ik daaraan herinnerd. Dan voelt het alsof ik elk moment weer in een diepe put kan belanden.Ik ben niet aan het klagen over de buitengewoon moedige ervaringen van andere personen met borderline. Wat ik probeer te zeggen is het volgende: ik heb geen goed advies voor mensen die hetzelfde meemaken. Ik kan niet zeggen dat het uiteindelijk allemaal goed zal komen, want daar is bij mij ook nog geen sprake van. Eenzaam lijden is altijd al mijn ding geweest. Misschien geldt dat ook voor jou. Ik ben niet de aangewezen persoon jou te helpen, ik ben geen rolmodel. Wat ik wel weet, is dat het heel erg kalmerend is om te weten dat je niet alleen bent in pijnlijke situaties: weten dat iemand anders het begrijpt, weten dat iemand anders momenteel hetzelfde meemaakt en zich er ook nog geen weg doorheen heeft weten te werken. Natuurlijk lijkt troost nu nog iets compleet onbereikbaars, maar er is één ding dat me geholpen heeft om die richting op te gaan: mijn mond opentrekken. Ik raad jou aan dat ook eens te proberen.Eenzaam lijden is altijd al mijn ding geweest. Misschien geldt dat ook voor jou.