Noem het overkill, noem het gezellig: alleen in en rond Amsterdam zijn er jaarlijks al zo'n driehonderd festivals. Gevolg hiervan is een heleboel overbodige duiding in longreads, veel klagende bewoners en een moederlijke verwerping van dit enorme aanbod door te stellen dat 'je toch maar op één festival tegelijk kunt zijn'.

Dat laatste is een saaie constatering, maar daarom niet minder waar. Maar wat moet je dan? Eén festival kiezen, en het risico lopen dat je ergens anders het beste feestje mist? Gewoon thuisblijven, overmand door het aanbod? Nee, natuurlijk niet. Als je mag kiezen uit tien verschillende soorten snoep, dan kies je ze toch het liefst allemáál, of in ieder geval zoveel mogelijk, tot je misselijk bent? Dat is precies wat we afgelopen zaterdag deden. We begonnen vroeg op de middag, met als doel om van zoveel mogelijk festivals te proeven. We pompten onze fietsbanden nog eens goed op, haalden de fannypack van zolder en gingen kopje onder in de gekte.

De eerste etappe brengt ons naar de NDSM-werf. Daar is het Over het IJ-festival gaande. Het is half twee 's middags en een graad of dertig. Dit is een atypisch festival, vooral omdat waarschijnlijk helemaal niemand hier strak staat van de pillen. Het theaterfestival is nogal verspreid over het terrein, waardoor de echte festivalvibe nog ver te zoeken is.

Normaal gesproken kunnen we ons vrij goed vinden in het motto: 'Theater, theater, ik kom wel wat later'. Vandaag niet. Er is simpelweg geen tijd om wat later te komen, we hebben immers een strak schema. We kunnen eigenlijk nergens echt blijven hangen, en zodoende geen langere voorstelling bezoeken. Een beetje jammer, maar het zou al gauw duidelijk worden dat dit een dag is van concessies.

Er zijn hier veel meisjes met een Das Magazine-tas. Er is iets te doen op een boot, waar het vooral heel warm is. In een zeecontainer stellen twee jonge theatermakers ons ongemakkelijke vragen die net niet ongemakkelijk genoeg zijn om echt te confronteren ("Waar had je voor het laatst seks?", "Wanneer heb je voor het laatst gehuild?").

Vooral in bed

Er zijn later op de dag nog veel meer voorstellingen, maar de klok tikt onverbiddelijk voort en we hebben nog vele kilometers en festivals te gaan.

Vlak voor we de pont naar de bewoonde wereld willen nemen, komt er een meisje naar ons toe. Of we de weg naar het Konijnen van Catan-festival weten. We hebben geen idee, maar onze interesse is gewekt. Misschien iets voor later.

De tweede stop is A Day at the Park in het Amsterdamse Bos. Dat is voornamelijk een takke-eind fietsen in de brandende julizon. Bij de ingang staat voor ongeveer een miljoen euro aan scooters, en dit bewijst eens te meer dat harde muziek en brommers kijken niet enkel is voorbehouden aan muziekfestivals in de Achterhoek.

We worden netjes opgevangen door de meisjes van de organisatie, en zijn in een mum van tijd binnen. Daar is het vooral kermis. Het ruikt er naar broodjes beenham en zonnebrand. De organisatie van het festival heeft geprobeerd om op een kleine ruimte zo veel verschillende dingen neer te plempen dat je bij elke stap die je zet omver wordt geblazen door een nieuwe kakofonie aan bassen en andere herrie. Veel mensen kiezen voor de dresscode 'ik heb tatoeages'. Niemand lijkt het echt enorm naar zijn zin te hebben–iedereen is vooral rondjes over de festivalweide aan het lopen om niets te missen van de duizelingwekkende hoeveelheid impulsen die het festival te bieden heeft. Maar ach, het is nog vroeg. Alleen bij de tent waar platte hiphop en dancehitjes worden gedraaid, gaan de handjes de lucht in. Er is een kraampje waar biefstukken worden verkocht, zodat de vele spierbundels die hier rondlopen hun sportschooldiëet niet een dag hoeven over te slaan. Een meisje wast haar kuiten (??!) na het bezoek aan een dixi. Gedesillusioneerd verlaten we de festivalweide. We moeten door, de festivaltrein wacht immers op niemand.

The Social Garden, een festival van SuperSocial en Waterkant, is stijf uitverkocht. Nadat we een eind van onze festivalroute afwijken willen we toch kijken of we nog binnen kunnen komen om een biertje te drinken, maar een vriendelijke kerel bij de entree denkt daar helaas anders over. We krijgen geen kans om sociaal te doen aan de oevers van de Nieuwe Meer, dus kiezen we een eindje verder het ruime sop om de afwijzing van ons af te spoelen en koers te zetten richting de culinaire verrassing op de festivalagenda…

Gelato Festival is EEN IJSJESFESTIVAL! JA, ECHT! Oké, een geheel nieuwe festivalscene openbaart zich aan ons op het Marie Heinekenplein. We verwachten hier de top van de internationale ijsberg aan te treffen, een soort gastronomische topconferentie waar je baanbrekende nieuwe ontwikkelingen uit de ijsco-wereld als eerste door je uitgedroogde mond kunt laten glijden. Een soort G8 met discodip. Niets blijkt minder waar.

Het Gelato Festival is een karavaan die op dit moment door Europa tourt, met een mobiele ijsfabriek, ijsworkshops en een grote wagen waar je ijs kunt kopen. Veel Italianen en nog veel meer lekkere ijsjes. Weinig festival. Het jongetje voor ons in de rij zegt huilend dat hij het stom vindt ("er is hier bijna niets te doen" en "het is heel klein"). Ondanks dat zijn gejank onze ijslust een beetje bederft, brengt de kleine zielepoot wel onbedoeld een goed punt ter tafel. We besluiten het mee te nemen in onze beoordeling. Door.

Het loopt inmiddels tegen achten, maar we zijn pas halverwege. Onze volgende halte is Georgie's Wundergarten op Ruigoord.We hebben geen tijd voor en geen zin in de urenlange fietstocht, dus we nemen de bus. Een half uur later staan we in het kunstenaarsdorp, tussen enorme containerschepen en windmolens. Als je iemand in je kennissenkring hebt die, om wat voor reden dan ook, zijn tuin Wundergarten noemt, mag je gerust eens vragen of het wel allemaal goed gaat met deze persoon. Maar er is één uitzondering: als deze persoon Georgie heet. In dat geval moet je vragen of je op de lijst kan. Wij kennen Georgie niet, maar zijn tuin verdient de titel Wundergarten met lof van de jury en een gouden griffel. Shit is aan.

De bezoekers hebben hun benen blijkbaar nog niet moegetrapt op de fiets – of ze zijn net als wij met de bus gekomen – want er wordt volop gedanst voor de verschillende podia. In een oude bus laten we ons overdonderen door de magische krachten van een stel jonge meisjes. Ze beweren telepathie geleerd te hebben van een heks ergens in Azië of op een andere plek waar backpackers naartoe gaan, en als we de naam van een bekend persoon (respectievelijk Bill Cosby en Ronnie Flex, who else?) in het oor van één van hen fluisteren, raden de vier meisjes aan de andere kant van de bus inderdaad de namen van de gevallen komiek en Sneuvie de Legende. We geloven niet zo in telepathie, maar kunnen ook niet ontdekken hoe we precies in het ootje worden genomen. Een prima goochelshow dus. Er hangt een uitstekende sfeer in de zomeravondzon, maar we zijn nog lang niet klaar en de laatste bus vertrekt bijna.

Terug in het centrum van Amsterdam. Het is bijna middernacht en de benen zijn minder kwiek als in de middag. In krakersbolwerk OCCII wordt het hele weekend het Queeristan-festival gevierd. Dit festival wil graag genderneutraliteit en diversiteit in geaardheid en al het andere vieren, en dat moet blijkbaar met enorm dikke vrouwen met weinig kleren aan, en een performance waarbij een jongen zonder verstand van drumcomputers een drumcomputer bedient en een meisje in een microfoon neuriet. Ook op muzikaal gebied wordt er niet in hokjes gedacht.

We willen eigenlijk meteen door – er wacht ons nog een helse tocht – maar besluiten nog even naar binnen te gaan, 'om de sfeer te proeven'. Op dat moment betreedt één van de corpulente dames het podium en maant ze iedereen te gaan zitten. We nemen plaats op de grond – het is écht een festival – en wachten af. De vrouw kondigt vast aan dat iedereen die foto's van de komende performance maakt, door haar eigenhandig naar buiten zal worden getrapt. Het lijkt er geen moment op dat ze een grapje maakt. Als ze vervolgens iedereen die problemen met live seks heeft verzoekt de zaal te verlaten, vrezen we even dat we getuige gaan zijn van iets dat we helemaal niet willen zien. Tot opluchting van velen verlaat de spreekstalmeesteres het podium. Een meisje, of jongen, dat maakt verder ook niet uit, in een lang shirt betreedt het podium. Er klinken ambientgeluiden door de speakers, en samples van toespraken in het Spaans. Dan betreden twee meisjes het podium. Ze zijn gehuld in witte bivakmuts en dito onderbroek. Bij één van de meisjes is het kruis van haar slip uitgeknipt, waardoor er weinig voor de verbeelding overblijft. De meisjes zijn verbonden met een dik touw om hun middel. Wat volgt is een seksshow waarvoor je op de Wallen flink de buidel zou moeten trekken. De meisjes doen dingen met elkaar die zelfs op het internet lastig te vinden zijn. Hoogtepunt van de performance is het moment waarop één van de meisjes een latex handschoen aantrekt, om vervolgens haar gehandschoende arm in het uitgeknipte gat in de onderbroek van het andere meisje te laten verdwijnen. De achterliggende gedachte van de performance ontgaat ons helaas, en het was misschien best geil geweest, ware het niet dat om ons heen een stuk of zeventig mensen, net zo klam en bezweet als wijzelf, reikhalzend naar hetzelfde tafereel zitten te kijken. Ook dit is het festivalleven.

Het is inmiddels twee uur 's nachts, maar we zijn nog niet klaar. We zijn het meisje bij de pont niet vergeten, en hebben via Facebook contact gelegd met iemand die zich uitgeeft als KONIJN, en organisator van het Konijnen van Catan-festival is. Hij of zij (of iemand met een andere genderidentiteit) heeft ons op de hoogte gebracht van de geheime locatie van het festival. Met heldenmoed als belangrijkste brandstof beginnen we aan een laatste lange tocht die ons voert naar het einde van de Meteorenweg. Dat is een uitstekende naam voor die plaats: moest er namelijk een enorm stuk ruimtepuin inslaan in Amsterdam, dan liefst op de Meteorenweg, waar verder toch niets is.

Als we tegen half vier 's nachts aankomen lijkt er helemaal niets meer te gebeuren op het festivalterrein. Iemand zegt dat de politie de boel heeft opgerold, maar ergens in de verte klinken vaag dreunende bassen. Op ons festivaltandvlees gaan we op zoek naar deze laatste stuiptrekking van een gekke festivaldag. Daarbij laten we een haast onoverbrugbare sloot geen sta-in-de-weg zijn. In een bosje, ingeklemd tussen een gigantisch geluidsscherm langs een snelweg en een korfbalvereniging, brandt één rode lamp. Bij het flauwe schijnsel draait een dj onversneden acidhouse.

Als onze ogen aan de duisternis zijn gewend, zien we mensen in verschillende staten van bewustzijn dansen, zitten en liggen. Twee jongens verkopen vanuit een busje Schultenbrau, lachgasballonnen en water. Onder meer vanwege de duisternis is het moeilijk om contact met andere festivalgangers te maken. Iemand vertelt ons dat we niet op Konijnen van Catan zijn, maar op een feestje dat Hakkebijlen heet. We weten niet of het waar is, en het maakt ons ook niet zo veel meer uit. De zon komt op en het begint zachtjes te regenen. Omdat we niet zeker weten of we wel willen zien hoe de situatie om ons heen er bij daglicht uitziet, besluiten we de aftocht te blazen.

We hebben 75 kilometer gefietst, zijn op zes festivals geweest en hebben meer gezien dan we vooraf hadden kunnen vermoeden. Dat we in het holst van de nacht, in een pikdonkere buitenwijk van Amsterdam-Noord, nog op het VERKEERDE festival terecht kunnen komen doet vermoeden dat, als er een festivalplafond is, Amsterdam daar niet ver onder zit. Maar dat is helemaal oké, want je kan toch nog altijd maar op één festival tegelijk zijn.

Attentie: we zijn verhuisd naar een andere facebookpagina! Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: