Ik zag een Belgische amateur het wereldrecord frikandellen eten verbreken

Om Pasen te vieren organiseerde Café Bardot in Lembeke bij Gent een 24 urenmarathon met een wedstrijd om ter meeste frikandellen eten. Als culinair toerist ging ik een kijkje nemen in het boerengat dat een paar uur lang de Belgische gastronomie vertegenwoordigde met haar overvloed aan frituurvlees. Mijn verwachtingen waren torenhoog. Ik dacht dat deelnemers zich zouden volproppen alsof ze in jaren niet meer gegeten hadden, lekker gortig. Helaas. “Het wordt pas écht spannend wanneer een Amerikaan naar hier komt voor een wedstrijd. Dat is een ander niveau. Die mensen doen dat voor hun beroep, ze worden ervoor betaald. Hun niveau is pakken hoger”, vertelt Rik Nauwelaerts, ex-wereldkampioen frikandellen eten.

In de houten achterzaal van het café spat het enthousiasme van de bezopen supporters af. Verschillende generaties komen er hun favoriete kandidaat steunen. De zaal is veel te klein in verhouding tot het aantal toeschouwers, dus wring ik mij tussen de aanwezigen. De frikandellen komen uit een tentje in de tuin waar ze worden gebakken. Ik sta half binnen in de zaal, half buiten op het terras. De perfecte plaats om te baden in een mengeling v an sigarettenrook en frituurgeur.

De wedstrijd begint. Vijftien minuten lang staart de volle zaal naar de deelnemers die druk gebaren dat de frikandellen die ze voorgeschoteld kregen veel te warm zijn. Ze eten verrassend traag, alsof ze gezellig even een kleintje met mayonaise gaan steken in het frietkot om de hoek. Ik kijk vol onbegrip in het rond, terwijl mijn maag rommelt van de honger. De eerste ronde is voorbij met een maximum van elf opgegeten frikandellen. Ik zou er op dit moment dubbel zoveel opkrijgen. “De overschot delen we uit in het café”, vertelt een kelner. Zijn plateau is op een-twee-drie leeg.

In totaal zijn er zijn vier rondes, waarvan drie volledig door mannen worden uitgevochten. Tijdens de laatste ronde komt er eindelijk wat schot in de zaak, met dank aan Belgisch kampioen Rik die plaatsneemt aan tafel. Hij draagt een gesponsorde gele T-shirt van Eetwedstrijden.nl. Hij is 30, heeft een vriendelijk gezicht en is niet dik. Hij ziet er in feite zelfs verdacht fit uit. Hij vertelt dat zijn metabolisme wel redelijk op peil is, omdat hij veel sport. Hij is er zich duidelijk bewust van dat frikandellen niet meteen dieetproducten zijn. Ook hij doet het rustig aan. “Meestal probeer ik zo weinig mogelijk te drinken of saus te gebruiken, want dat is allemaal vulsel”, vertrouwt hij ons toe. Rik speelt twaalf frikandellen binnen. Net.

Op de rij voor hem zit Joachim Carpe uit Sint-Niklaas, ook 30 maar onervaren. Het is zijn allereerste keer en hij steekt meteen gedoodverfd winnaar Rik de loef af met negentien en een halve frikandellen. Dat zijn er twee meer dan het wereldrecord van de Nederlander Ton Firing. Niet dat Rik jaloers is. Hij vindt het net plezant om eens degelijke concurrentie te krijgen. “Zo’n monsteraantal frikandellen zou ik niet binnenkrijgen in een kwartier.” Voor Joachim was deze wedstrijd maar eenmalig. “Ik wilde het gewoon een keertje doen, om eens te proberen”, vertelt hij nonchalant. Na zijn overwinning krijgt Joachim een bon van 50 euro en wandelt hij rustig naar buiten. In het café blijven de bezopen supporters feesten tot de volgende middag. Ze hebben nog enkele uren van hun marathon te gaan. Ik ga naar huis om nog wat Youtube-filmpjes van Amerikaanse eetwedstrijden te bingen.